Οι τελειόφοιτοι του 12ου κύκλου σπουδών του Μεταπτυχιακού Εικαστικών Τεχνών (ΜΕΤ) της Ανώτατης Σχολής Καλών Τεχνών, εγκαινιάζουν τη Πέμπτη 6 Ιουλίου και ώρα 18:00 την έκθεση των πτυχιακών τους εργασιών.
Ο Παντελής Γιαννάκης διερευνά την ατομική εμπειρία σε έναν αστικό ιστό διαμορφωμένο από την είσοδο των κινητών και ψηφιακών μέσων. Το έργο του αποτελείται από γλυπτικές εγκαταστάσεις με κύρια υλικά το τσιμέντο και το μέταλλο.
«Υπάρχει πάντα ένα τηλέφωνο στη τσέπη του παντελονιού, περπατώντας στη πόλη ξέρεις την εύκολη διαδρομή. Το υποθετικό πρόβλημα έχει λυθεί και το πραγματικό έχει παρακαμφθεί. Τα νέα μέσα της πόλης σε ενημερώνουν διαρκώς. Στέκεσαι στο πρώτο επίπεδο, η ισόγεια αγορά, η αυτόματη πόρτα ανοίγει και νιώθεις τη δροσιά του κλιματισμού, ο άδειος χώρος λούζεται από μπλε φως. Μια μελωδία κάποιου εξωτικού πολιτισμού συνοδεύει το δέμα που αργά πλησιάζει πάνω σε κυλιόμενη ταινία, θα έλεγες πως μόλις έφτασε στο προορισμό του. Συνεχίζοντας να κοιτάς την οθόνη σου ένα μήνυμα σε ενημερώνει ότι η συναλλαγή ολοκληρώθηκε».
Η υλική μορφή της πόλης καθρεφτίζει τους κοινωνικούς δεσμούς, ένα καλούπι που διαρκώς μορφοποιείται για να ενσωματώσει την πληροφορία και την διεπαφή.
Η προσοχή, για τη μελέτη της πτυχιακής της Τζίνας Δημακοπούλου, έγκειται στο σημείο επαφής μεταξύ της εξωτερικής επιφάνειας του δέρματος και της εσωτερικής μεριάς του ρούχου, εισάγοντας την έννοια του ενδύματος ως δεύτερο δέρμα.
Το ένδυμα γίνεται μέρος μίας συνεχούς βιωματικής διαδικασίας, δημιουργώντας ένα κουκούλι προστασίας πάνω στο σώμα μας. Τα ρούχα λοιπόν αποκτούν ζωή, λαμβάνοντας τη θερμοκρασία του σώματος, νιώθοντας την αναπνοή του και ακούγοντας τους παλμούς του.
Στην εργασία της Μαριαλίζας Κάμπη, διερευνάται analogue VS digital. Design και εικονοπλασία αλλιώς. Τεχνάσματα και λάθη. Όγκοι VS γραμμή. Η γραμμή, το αποτύπωμα. Η εικόνα κατά γράμμα. Από πίξελ σε γραμμές, από γραμμές σε χρώματα. Αλλοίωση και παιχνίδι. Παίγνιο ψηφιακό. Η διαδικασία της μεταξοτυπίας VS την εκτύπωση την ψηφιακή.
Στα “trans-artifacts” η Ylena Katkova δημιουργεί ζώσες εικόνες ηλεκτρισμού. Προσωποποιημένα ηλεκτρικά τεχνουργήματα αφηγούνται τη μηχανική κινητήρια λειτουργία τους. Τραυματικά αυτόματα που προσπαθούν να μοιάσουν με κάτι, να φτάσουν κάπου, να ξεσηκωθούν. Zωντανά πλάσματα που αποτυπώνουν μια ψευδαίσθηση ζωής.
Κεντρικός θεματικός άξονας στο “carte anatographica I” της Άλκηστις Μαυροκεφάλου είναι η διερεύνηση της ανθρώπινης ανατομικής αλληλουχίας 7 οργάνων, δομώντας και εκθέτοντας τα μυθοπλαστικά και γεωμετρικά τους όρια.
Η εξελισσόμενη βίωση της σωματικότητας, ως το μοναδικό σταθερό οίκημα, η απώλεια ελέγχου, η α(να)σφάλεια και η φθορά της, προσεγγίζονται σε ένα τρίπτυχο διαφορετικών εκφάνσεων των σταθερών του (ανατομικού) τόπου και της γεωμετρικής συνοχής τους.
Το “Presents” του Γιώργου Νίκα, φαίνεται να αποτελεί την κατάληξη μίας σύνθετης πορείας που συμπλέκει διαφορετικές πρακτικές και διαδικασίες, όπως αυτές της ζωγραφικής, της προσφοράς και της κατασκευής. Τα έργα που προκύπτουν από την ζωγραφική απόδοση προϊόντων πολυεθνικών εταιρειών, προσφέρονται στα αντίστοιχα ελληνικά τμήματά τους. Αυτό που τελικά εμφανίζεται, αναδύεται μέσα από την διερεύνηση φαινομενικά αντιθετικών όρων και πεδίων της κοινωνικής και οικονομικής ζωής και της μεταξύ τους αντιπαραβολής, ανάμιξης και αλληλεπίδρασης.
Τα “φωνολογικά ορυκτά” της Βάλιας Παπαστάμου είναι γλυπτικές εκφορές μιας ενδεχόμενης ομιλίας. Αναδύονται ως πράξεις μιας γλυπτικής εκφώνησης, η οποία αποδρώντας από τα όρια της στοματικής κοιλότητας, επιχειρεί να διανύσει την απόσταση ως τον Άλλον. Αυτή η προσπάθεια αρθρώνει τη γλώσσα-ως-πράγμα μέσα από την επαναδιατύπωση εκδοχών μιας απεύθυνσης. Τα «φωνολογικά ορυκτά» εμφανίζονται ως στιγμιότυπα λεκτικών ενεργημάτων που έχουν αναχθεί σε σιωπή.
Ο Δημήτρης Πολυχρονιάδης με την εγκατάσταση του “To find a new illusion”, σχολιάζει τον εγκλωβισμό που παράγουν οι ψευδαισθήσεις. Πραγματοποιεί μια αναδρομή στην αρχαιολογία των μέσων οπτικής αντίληψης, με άξονα την κατασκευή της ψευδαισθητικής εμπειρίας. Το έργο του αποτελείται από μακέτες και video-προβολές μέσω των οποίων “χτίζεται” και ταυτόχρονα υπονομεύεται το βίωμα της ψευδαίσθησης.
Στην διπλωματική της έκθεση, με τίτλο “Burn Brighter”, η Alexandra Streshna παρουσιάζει μια σειρά από ζωγραφικά έργα αφιερωμένα σε αυτούς που νιώθουν και αυτούς που δε νιώθουν το τέλος του κόσμου. Η δουλειά της προσεγγίζει τις θεματικές της βίας και των στερεοτύπων με αναφορές στην παράδοση του ιστορικού πίνακα.
Με άξονα ένα προσωπικό ημερολογιακό κείμενο, ο Πυθαγόρας Χατζηανδρέου διερευνά σχέσεις μεταξύ ατόμου και φαντασιακών δεσμών. Χρησιμοποιώντας υλικά θραύσματα, κατασκευάζει υβριδικά σημεία αναφοράς επιχειρώντας τον αναπροσανατολισμό του.
