Τα τελευταία χρόνια πριν από την πτώση του Τείχους του Βερολίνου, στα τέλη της δεκαετίας του ’80, ο Κωνσταντίνος Πίττας ταξιδεύει σε όλη την διαιρεμένη τότε Ευρώπη, από τον νότο στον βορρά και από τη Λισαβόνα στην Κρακοβία, στην Ανατολική και τη Δυτική Ευρώπη ταυτόχρονα. Φωτογραφίζει τους φοβισμένους, καταπιεσμένους ανθρώπους στην Ανατολή και τους μοναχικούς συνήθως ηλικιωμένους ανθρώπους στη Δύση.
Άνδρες και γυναίκες που ζουν στο περιθώριο της Ιστορίας, σημαδεμένους όμως από αυτή, μέλη όλοι της μεγάλης ευρωπαϊκής οικογένειας. Η «αφελής» του ιδέα ήταν να παρουσιάσει τους Ευρωπαίους σαν μια ενότητα, μια μεγάλη οικογένεια, πέρα από σύνορα και τείχη, μέσα σ’ ένα βιβλίο. Σταματάει να φωτογραφίζει την ημέρα που πέφτει το Τείχος, στις 10 Νοεμβρίου 1989. Επιστρέφει στην Ελλάδα με μια εντυπωσιακή συλλογή εικόνων, «θάβει» όμως τα αρνητικά του σ’ ένα κουτί, μη θέλοντας να κάνει καριέρα με αυτά και εγκαταλείπει τη φωτογραφία.
25 χρόνια μετά, οι εικόνες παίρνουν εκδίκηση από τον δημιουργό τους, βγαίνουν τυχαία στο φως και τον παρασύρουν να μοιραστεί πια όλα αυτά τα βλέμματα, τις στιγμές, την απεραντοσύνη των δρόμων, τη μοναξιά, την καλοσύνη των ξένων, το τέλος μιας εποχής. Ιστορικό ντοκουμέντο και ταυτόχρονα καλλιτεχνικό επίτευγμα από ένα φωτογράφο που δεν «καταγράφει», ούτε κάνει «Τέχνη». Η εργασία αυτή παρουσιάζεται για πρώτη φορά ολοκληρωμένη στο κοινό, σε μια μεγάλη έκθεση στο Μουσείο Μπενάκη.
