Τι κοινό μπορεί να έχουν πέντε εντελώς διαφορετικοί άνθρωποι και τους έχουν κλείσει όλους μαζί σε ένα άγνωστο μέρος; Ποιος τους έβαλε εκεί και γιατί; Και ποια είναι αυτή η φωνή που ακούνε συνεχώς και δεν ξέρουν σε ποιον ανήκει;
Η αντίστροφη μέτρηση ξεκινά, ο χρόνος μειώνεται κι εκείνοι πρέπει από μόνοι τους να καταλάβουν που έφταιξαν. Και τι είναι αυτό που τους ενώνει; Έχουν κοινό εχθρό, αλλά καμία άλλη ομοιότητα…
Σκηνοθετικό Σημείωμα:
Δουλεύουμε αρκετό καιρό τώρα και το κάνουμε με την ψυχή μας. Θα μπορούσα να πω το πόσο ωραία έχω περάσει με συναδέλφους που δεν είχα την τύχη να δουλέψω ως τώρα ή το πόσο περήφανος είμαι που κάνουμε ένα ολοκαίνουργιο ελληνικό έργο. Πέρα όμως από όλα αυτά για ένα πράγμα είμαι πιο περήφανος, ένα θα ήθελα να σηκωθώ όσο πιο ψηλά μπορώ να το φωνάξω και στους άλλους. Είμαι περήφανος για τον καθένα από μας, που ενώ είμαστε αυτό που ήδη λένε «η γενιά της κρίσης» και ενώ τίποτα γύρω μας δε βοηθάει τη δημιουργία, δε χάσαμε την αγάπη μας γι αυτό που κάνουμε, δε το βάλαμε κάτω. Περνάμε καλά, κάνουμε θέατρο, συναντιόμαστε, η Φωτεινή γράφει και σβήνει, τα παιδιά παίζουν, εγώ κάνω το σκηνοθέτη, ο Στάμος μας κοιτάει και γελάει -κάτι θα ξέρει- και η ζωή αυτές τις ώρες, που στριμωγμένα καταφέρνουμε να βρεθούμε, η ζωή είναι ωραία. Και μετά;… Και μετά! – Μίνως Θεοχάρης
