Μετά την σύντομη και επιτυχημένη πρώτη παρουσίαση του την περασμένη χρονιά, το «Blackbird/Μαυροπούλι» του David Harrower, σε σκηνοθεσία Γρηγόρη Καραντινάκη, επιστρέφει από τις 15 Οκτωβρίου στη Β’ Σκηνή του Θεάτρου της Οδού Κεφαλληνίας.
Το έργο
15 χρόνια μετά τον παράξενο ερωτικό δεσμό της 12χρονης Oύνα και του 42χρονου Ρέυ, η Ουνα εμφανίζεται μπροστά του. Οργισμένη, μπερδεμένη, χαμένη στο παρελθόν η Ούνα ζητάει από τον Ρέυ απαντήσεις. Ζητάει τη λύτρωση… Γιατί κατάφερε αυτός να προχωρήσει τη Ζωή του; Γιατί όχι κι αυτή; Γιατί δεν την προστάτεψε; Ο Ρέυ θα της τα πει όλα, θα της εξηγήσει, θα προσπαθήσει να την πείσει. Έχει ανάγκη την συγχώρεσή της. Εξάλλου αυτή τον αγάπησε πρώτη. Αυτή τον διάλεξε. Δυο φαντάσματα του παρόντος, αθώα όσο και ένοχα, με μια διαφορετική αλήθεια, ένα διαφορετικό τραύμα ο καθένας. Μια ιστορία αγάπης, κοινωνικής κακοποίησης και πόνου… Δυο άνθρωποι που έζησαν κάτι υπέροχο και φρικαλέο ταυτόχρονα. Ποιος ο θύτης και ποιο το θύμα; Μια ιστορία παιδοφιλίας και κακοποίησης; Ή μια ιστορία αγάπης σε λάθος χρόνο;
Η παράσταση
Ένας χώρος εργοταξίου, πίσω από τζαμαρίες.
Ένας χώρος με αρκετές καρέκλες κι ένα τραπέζι.
Ένας χώρος με έναν ψύκτη εμφιαλωμένου νερού.
Ένας χώρος με πολλά σκουπίδια στο πάτωμα και στο τραπέζι.
Ένας χώρος με λάμπες φθορίου όπου μία τρεμοπαίζει.
Ένας μεσήλικας άντρας και μία νεαρή γυναίκα.
Ένα σμήνος μαυροπούλια να πετάνε στον ουρανό.
Ένα μαυροπούλι να πετάει μέσα στο μυαλό τους.
Χωρίς αναισθητικό εγχείρηση ανοικτής μνημοσύνης.
Μνημοσύνη, ένας ποταμός στον Κάτω κόσμο, που έρεε παράλληλα με αυτόν της Λήθης. Οι ψυχές των νεκρών έπιναν από τη Λήθη, έτσι ώστε να μη θυμούνται τις προηγούμενες ζωές τους. Τώρα στην κόλαση του Πάνω κόσμου, η Λήθη σαν την λάμπα φθορίου τρεμοπαίζει και τα σκουπίδια της μνήμης σιγά-σιγά αποκτούν σώμα. Το σώμα ζωντανό-νεκρό διψάει και γίνεται επιθετικό, ικανό να ξεσκίσει σάρκες για να ξεδιψάσει.
Όταν ανοίξει η πόρτα θα είναι για να έρθει η επόμενη μέρα, Αθώα, Δροσερή χωρίς Παρελθόν. Η Λάμπα φθορίου συνεχίζει να τρεμοπαίζει.
