«Όταν ήμουν νέος είχα πολλές φιλοδοξίες, αργότερα κατάλαβα πως όλα αυτά δεν έχουν καμία σημασία στην ουσία. Σαν το καλοσκέφτομαι δεν είμαι δυστυχισμένος…» – Αλμπέρ Καμύ, Ξένος, 1954
Πολλά έχουν ειπωθεί γύρω από τον Μερσώ, το κεντρικό πρόσωπο της ιστορίας του «Ξένου». Αναλύσεις λογοτεχνικού, φιλοσοφικού και ψυχολογικού χαρακτήρα. Ο ίδιος ο Καμύ αναφέρει: «…προσπάθησα ν’ αποδώσω με τον ήρωά μου τον μόνο Χριστό που μας αξίζει.»
Η ομάδα Abnormal επιχειρεί να αναβιώσει επί σκηνής τον «Ξένο» του Αλμπέρ Καμύ, ένα από τα πιο σπουδαία έργα παγκοσμίως. Πειραματιζόμενοι με την αφηγηματική δράση, χρησιμοποιώντας κινησιολογικές επαναλήψεις, λεκτικά μοτίβα και συμβολισμούς, επιχειρούν ν’ αποκαλύψουν τον παράλογο κόσμο στον οποίο ζει ο Μερσώ.
Ο Μερσώ εμφανίζεται σαν παρατηρητής στην αφήγηση της ζωής του, ενώ πρωταγωνιστές είναι τα πρόσωπα που τον περιβάλλουν και συνθέτουν τον κόσμο εμπρός του. Ο χώρος του θεάτρου μεταμορφώνεται σε δικαστήριο όπου παρακολουθούμε ένα παιχνίδι μεταξύ συνειδητού και ασυνείδητου, λέξης και κίνησης, πράξης και απραξίας.
«Στο λεξιλόγιο ενός συγγραφέα δεν πρέπει μήπως να υπάρχει πάντα μια λέξη-μάννα, μία λέξη που η φλογερή, πολύμορφη, ασύλληπτη και σαν ιερή σημασία της, να δίνει την ψευδαίσθηση ότι μ’ αυτή μπορούμε να απαντήσουμε σε όλα; Αυτή η λέξη δεν είναι ούτε έκκεντρη, ούτε κεντρική. Είναι ακίνητη, φερόμενη εδώ κι εκεί, δεν είναι ούτε σπιτωμένη, πάντα ατοπική (ξεφεύγει από κάθε τοπολογία), ταυτόχρονα υπόλειμμα και συμπλήρωμα, σημαίνον που καταλαμβάνει τη θέση κάθε σημαινόμενου ως λέξη-μάννα στο έργο του Καμύ, θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί η λέξη θάνατος. Ο θάνατος διατρέχει όλο το έργο, άλλοτε κυριολεκτικά και άλλοτε ανιχνεύεται με διαφορετικά προσωπεία: είναι ο θάνατος-ήλιος, ο θάνατος-τραγωδία, ο θάνατος-μάνα. Είναι το σημαίνον που κάθε φορά όμως καταδεικνύει το σημαινόμενο, που δεν είναι τίποτε άλλο από την έννοια του παράλογου.» Ρολάν Μπάρτ
