Η Θεατρική Ομάδα Αίολος παρουσιάζει στον Κάτω Χώρο του Θεάτρου του Νέου Κόσμου από τη Δευτέρα 14 Μαρτίου την παράσταση «Οδός Ολύμπου 12», βασισμένη στην «Ελληνική Μυθολογία» του Νίκου Τσιφόρου.
Στο ξενοδοχείο Όλυμπος, στην οδό Ολύμπου 12, οι ιδιοκτήτες και οι εργαζόμενοι ζουν μεγάλες στιγμές. Τύφλα να ‘χει το Χόλλυγουντ και η Τσινετσιτά μεριά… Ενώ η ζωή τους κυλά μέσα στα καθημερινά προβλήματα και την ανέχεια τσουπ βγάζουν φτερά τσουφ αποκτούν παλάτια τσιφ δεν πεθαίνουν ποτέ. Κι όλα αυτά γιατί κόλλησε ο ανελκυστήρας στον τελευταίο όροφο και την είδαν και το είπαν «ουρανό». Και να σου η ποτηρολαντζού η Ήβη να τα σερβίρει τα θεάκια και τα γαμησιάτικα του Δία καλά κρατούν.
Ο αντιπαθέστατος κύριος Πόλεμος – του ρου του του – και η Αθηνά-Νανά, παρθένα, μέχρι αηδίας στα καλύτερα τους. Ο κούτσαβλος ο Ήφαιστος, που η γυναικούλα του η Αφροδίτη, τον έκανε πανελλήνιο ρεζίλι και κερατά, είχε πάει για κάτι παλιοσίδερα και επέστρεψε την κατάλληλη στιγμή. Η Ελενάρα, η κουκλάρα, ο Ηρακλής και κάτι άλλα ρεταλάκια περισσευούμενα, ο μέγας αλά κέφα θεός Διονυσσάκης, ο άνευ χαρτοφυλακίου, Ερμής Ερμόπουλος, ο Λελλές Αχιλλεύς, από καλήν οικογένεια και άλλοι. Πιαστο αυγο και κούρευτο.
Ανδρόγυνο-ιδιοκτήτες του ξενοδοχείου, οι αχθοφόροι, η ρεσεψιονίστ, η καθαρίστρια την έχουν καταβρεί. Μα και θεός να είσαι τη βαριέσαι την πλήρη τελειότητα αδερφέ μου και κοπιάρεις τους θνητούς για να ‘χει ενδιαφέρον η ζωούλα σου. Θες τον καυγά σου, την απάτη σου, την χυλόπιττά σου, τη θνητότητα σου. Να ζεις, να παλεύεις για κάτι. Άρα «τ’ είναι θεός, τι μη θεός και τι τ’ αναμεσό τους». Ο Σεφέρης αποδίδει στα νέα ελληνικά τον στίχο του Ευριπίδη (Ελένη, στ. 1137): «Ό,τι θεός ή μή θεός ή τό μέσον, τίς φησ’ ερευνήσας βροτών», δηλαδή: ποιος άνθρωπος μπορεί να βρει και να πει τι είναι θεός. Όλα είναι μια απάτη της αιωνιότητας.
«Ένα μεγάλο βιβλίο και σε όγκο και σε ουσία είναι η Ελληνική Μυθολογία του Νίκου Τσιφόρου. Όταν η ομάδα Αίολος μου πρότεινε να δουλέψουμε ξανά, μετά από τον Ταχτσή και τον Λόρκα μας, και μου έδωσαν να διαβάσω Τσιφόρο ετρελλάθηκα και είπα: “ω, θεέ μου”. Ακολούθησε από τον Μάρτιο του 2015 διασκευή και μια και δυο και τρεις φορές με την πολύτιμη βοήθεια των ηθοποιών και της Σοφίας Καστρησίου. Μια πιστή, ακριβής διασκευή, που προσπαθεί να αποδώσει το στοιχείο της χαρμολύπης, που διέπει το έργο του ευφυούς Τσιφόρου. Αυτή η καυστική, σκληρή, έξω καρδιά στάση του απέναντι στην εξουσία, τους άρχοντες, τους κερατάδες, το θάνατο, την ανέχεια, το σνομπισμό, έχει πάντα μια λύπη αφόρητη για το αναπόφευκτο. Μια ομάδα, που πετά κυριολεκτικά, είναι οι Αιολείς και τους ευχαριστώ για την ευκαιρία, που μου έδωσαν να περάσω τόσο μα τόσο όμορφα αυτό το χρόνο. Ο Σπύρος Παρασκευάκος, ο σταθερός μας συνεργάτης, γεμίζει με ήχους και μελωδίες, με ό,τι μπορείς να φανταστείς, τον Όλυμπό μας. Ο Στέλιος Κοτίδης, ο σκιτσογράφος και σκηνογράφος μας, δίνει μια ψευδαίσθηση ονείρου, που μας τρελαίνει. Ο Νίκος Καρδώνης μας ντύνει και μας αλλάζει τα φώτα. Αυτό το έργο ήθελε να απενοχοποιήση την ιερή βλακεία, παλμό, καλή καρδιά και ξερό ψωμί. Επιστροφή που λέω κι εγώ στην παιδική μας σύνταξη. Αυτή τη σύνταξη τη χρωστάμε στους εαυτούς μας. «Να σου κοτσάρω ένα ένσημο χαράς» που θα ‘λεγε και ο Ερμής Ερμόπουλος, ο ψυχοπομπός μας…» – Βασίλης Ανδρέου
