Η Medea Electronique καταπιάνεται για πρώτη φορά με τη μεταφορά ενός λογοτεχνικού έργου στη σκηνή και επιλέγει να θέσει το οπτικοακουστικό της αλφάβητο στην υπηρεσία της ποίησης του Γιάννη Στίγκα, ενός από τους εκπροσώπους της «νέας γενιάς» ποιητών στην Ελλάδα. Ο Γιάννης Νικολαΐδης, διακεκριμένος χορευτής, συμπράττει με τη Medea Electronique, συμμετέχει στη δημιουργική διαδικασία, ενώ παράλληλα επιμελείται την κίνηση των σωμάτων.
«Ο δρόμος μέχρι το περίπτερο», η ποιητική συλλογή του Γ. Στίγκα – που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις «Μικρή Άρκτος» το 2012 – γίνεται στα χέρια της Medea Electronique, το διακύβευμα του καιρού, η εφεύρεση ενός – ελάχιστου – νοήματος για να περάσει κανείς τον δρόμο απέναντι, ακόμη και αν ο λόγος είναι απλώς για να πάρει τσιγάρα.
Η κατασκευή της τέχνης, της ζωής, εντέλει του νοήματος προκειμένου να ζήσει ωραία κανείς. Η κατασκευή της παράστασης μπροστά στα μάτια του θεατή. Στη σκηνή συνομιλούν ο κονστρουκτιβισμός, ο κινηματογράφος σε πραγματικό χρόνο, οι ηλεκτρονικοί πειραματισμοί και οι μελωδίες με το ανθρώπινο σώμα και την κίνηση. Μινιατούρες, προβολές, οθόνες, κάμερες, αναλογικές και ψηφιακές συσκευές αναπαραγωγής ήχου, ζωντανός πειραματισμός με DIY μουσικά όργανα. Η προσπάθεια, δηλαδή, του ανθρώπου να δώσει νόημα στον εαυτό, τη ζωή, τον κόσμο. Η ανάγκη για κατασκευή του νοήματος μέσα στο χάος του κόσμου. Το καθήκον κάθε ανθρώπου ατομικά και κάθε κοινωνίας συλλογικά -ακόμα και όταν τούτο δεν υπάρχει- να το κατασκευάζει. Κάθε φορά από την αρχή.
Έργο που κινείται στην τρισδιάστατη ιστορικότητα: παρελθόν-παρόν-μέλλον. Η αέναη πάλη αντίθετων αρχών, η αδιάκοπη αυτή ροή των αντιθέτων, κατά την οποία τα πάντα γίνονται και καταστρέφονται. Πάντα προς μια εύθραυστη εφήμερη ισορροπία. Ο έρωτας, η επανάσταση, η ποίηση.
Το έργο παρουσιάζεται εντός της ευρύτερης ενότητας «Λογοτεχνία στη Σκηνή» και αποτελεί μια πρωτοβουλία του Ιδρύματος Μιχάλης Κακογιάννης η οποία εγκαινιάζεται στην αρχή της νέας χρονιάς. Στο πλαίσιο της δράσης αυτής, δημιουργοί συνομιλούν με λογοτέχνες της γενιάς τους, ψάχνοντας την κοινή γλώσσα και τους κοινούς τρόπους με τους οποίους αναδεικνύονται οι κοινές εμπειρίες, οι ίδιες αγωνίες, οι ελπίδες τους. Σε συνέχεια των παραστάσεων της Medea Electronique, ακολουθούν οι παραστάσεις «Άλμπα» του Θωμά Τσαλαπάτη, σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Χαντζή και η «Αρχή του Κακού» της Μαρίας Φακίνου σε σκηνοθεσία Μαρίας Μαγκανάρη.
