«Η πιο μεγάλη απειλή της ζωής στον πλανήτη μας, η αδιαφορία»
Περικλής Κοροβέσης
Οι «Ανθρωποφύλακες» του Περικλή Κοροβέση είναι η πολιτική μαρτυρία του ίδιου του συγγραφέα, που σφράγισε μια ολόκληρη εποχή και αναφέρεται στις δοκιμασίες και τα βασανιστήρια που υπέστη ο ίδιος από τη χούντα των συνταγματαρχών.
Το έργο ανέβηκε τον περασμένο Μάιο για πρώτη φορά στο θέατρο Βαφείο-Λάκης Καραλής και μετά από τη θερμή υποδοχή του κοινού, συνεχίζει και φέτος, από την Τετάρτη 14 Οκτωβρίου, με την υποστήριξη της Διεθνούς Αμνηστίας.
Οι «Ανθρωποφύλακες» ανεβαίνουν σε μορφή μονολόγου, ως μια αναφορά στη μνήμη που συνδέει τα κοινά σημεία του χθες με το σήμερα, μέσα από τη λειτουργία ενός συστήματος εκφοβισμού, ελέγχου και εξαναγκασμού των ατόμων και των μαζών, αλλά και την αντίσταση σ’ ένα τέτοιο σύστημα.
Οι «Ανθρωποφύλακες» εκδόθηκαν για πρώτη φορά στην Στοκχόλμη το 1969. Το βιβλίο μεταφράσθηκε σχεδόν σε όλες τις ευρωπαϊκές γλώσσες, κυκλοφόρησε σε μεγάλο αριθμό αντιτύπων και απέσπασε εντυπωσιακές κριτικές από τα εγκυρότερα έντυπα της Ευρώπης, ενώ ο διεθνής τύπος αναδημοσίευσε εκτεταμένα αποσπάσματα. «Αυτό το βιβλίο δεν θα γραφόταν ποτέ, αν οι φιλήσυχοι και αντικειμενικοί άνθρωποι όλης της γης δεν βοηθούσαν, με την αδιαφορία τους και τη σιωπή τους, στην επέκταση και στη συνέχιση των βασανιστηρίων», έγραφε στο υστερόγραφο του βιβλίου ο συγγραφέας.
Για να συμπληρώσει, μεταξύ άλλων, στην τελευταία έκδοση του 2014: «… Από τότε που γράφτηκε αυτό το βιβλίο έχει περάσει σχεδόν μισός αιώνας. Το γεγονός ότι επανεκδίδεται για πολλοστή φορά, είναι απογοητευτικό. Σημαίνει πως, κανονικά, θα έπρεπε να είχαμε πάει 50 χρόνια μπροστά και το περιεχόμενο αυτού του βιβλίου να ήταν ακατανόητο, αν τα βασανιστήρια είχαν εξαφανιστεί. Αλλά η εξουσία χρειάζεται πάντα αυτό το εργαλείο. Και όσο οι άνθρωποι θα αφήνονται να εξουσιάζονται, με τον δικό τους τρόπο θα συμβάλλουν στη διαιώνιση των βασανιστηρίων. Η άγνοια και η αδιαφορία είναι συνενοχή…».
Ο σκηνοθέτης της παράστασης, Χάρης Γιουλάτος, σημειώνει: «Η παράσταση Ανθρωποφύλακες του Περικλή Κοροβέση ανεβαίνει ως μονόλογος, καθώς θελήσαμε να διατηρηθεί το στοιχείο της πολιτικής μαρτυρίας ως προς τη μονοπρόσωπη αφήγηση. Θεωρούμε πως η μαρτυρία στο θέατρο εκφράζεται, σε ένα μεγάλο βαθμό, μέσα από το είδος αυτό, το οποίο ουσιαστικά εντάσσεται στο αφηγηματικό θέατρο. Από την άλλη πλευρά, επιδιώξαμε να αποφύγουμε μια διασκευή με πολλά πρόσωπα, καθώς στόχος μας ήταν να διατηρήσουμε το συγγραφικό λόγο, εκφράζοντας θεατρικά τα σημεία εκείνα του έργου που αποτελούν, κατά τη γνώμη μας, την πεμπτουσία του».
