Η οπερέτα του Θεόφραστου Σακελλαρίδη «Η Δαιμονισμένη» (1919), παρουσιάζεται σχεδόν έναν αιώνα μετά την συγγραφή της, την Κυριακή 1 Μαρτίου στο Φουαγέ του Θεάτρου Ολύμπια, σε συναυλιακή μορφή στα πλαίσια του κύκλου εκδηλώσεων «Απογεύματα στο φουαγέ».
Ο Θεόφραστος Σακελλαρίδης συνέθεσε τη Δαιμονισμένη, σε δικό του λιμπρέτο, ένα χρόνο μετά την επιτυχία του Βαφτιστικού. Η οπερέτα εξιστορεί τις περιπέτειες ενός προικοθήρα γόη και τα ευφάνταστα εμπόδια που βάζει η «δαιμονισμένη» φιλενάδα του Λούλα, προκειμένου να εμποδίσει το γάμο συμφέροντος, που εκείνος ετοιμάζει.
Η Δαιμονισμένη ανήκει στην ιδιαίτερα γόνιμη δημιουργική περίοδο του συνθέτη: διαδέχεται τη μεγάλη επιτυχία του Βαφτιστικού (1918) και προηγείται εκείνης του Αρλεκίνου (1919) και του Θέλω να δω τον Πάπα! (1920). Γραμμένη σε λιμπρέτο του ίδιου του συνθέτη, διασκευή από γαλλική φάρσα, ενδεχομένως του Alexandre Bisson, είναι μία από τις πιο διασκεδαστικές του συνθέτη. Η θεατρίνα Λούλα όχι μόνο καταφέρνει να γοητεύσει όλα τα αρσενικά του έργου, αλλά επιτυγχάνει κάτι που λίγες συνάδελφοί της στο ρεπερτόριο του ελαφρού μουσικού θεάτρου κατάφεραν: να αποτρέψει έναν αστικό γάμο συμφέροντος και να κρατήσει για τον εαυτό της τον άνδρα που αγαπά.
Ως προς την αισθητική της, η Δαιμονισμένη ακολουθεί τη λογική της βιενέζικης οπερέτας, που αποτελεί το κύριο μορφολογικό πρότυπο του Σακελλαρίδη μέχρι το 1923, διανθισμένο με παραφράσεις του ύφους συνθετών όπως ο Βέρντι ή ο Πουτσίνι. Το βαλς, η μαζούρκα, η πόλκα, τα couplets της παραδοσιακής οπερετικής μορφολογίας, συνδυάζονται με τα ensemble του Σακελλαρίδη.
Ο Θεόφραστος Σακελλαρίδης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1883. Υπήρξε σπουδαίος συνθέτης, αρχιμουσικός και ένας από τους πρωτεργάτες της ελληνικής και αθηναϊκής οπερέτας. Οι πληροφορίες για τη ζωή και τις σπουδές του είναι συγκεχυμένες: πήρε τα πρώτα μαθήματα μουσικής από τον πατέρα του ο οποίος υπήρξε μελοποιός και ιεροψάλτης, ενώ όπως αναφέρεται σπούδασε σε Αθήνα, Γερμανία και Ιταλία. Είκοσι μόλις ετών έδωσε συναυλίες με δικές του συνθέσεις και εναρμονισμένα δημοτικά τραγούδια στο Μόναχο, ενώ σύμφωνα με άλλες πηγές έδωσε συναυλίες σε Ιταλία και Αίγυπτο. Έγραψε μουσική για το θέατρο, ενώ συνεργάστηκε ως αρχιμουσικός με διάσημους θιάσους της εποχής. Έγραψε όπερες, δεκάδες οπερέτες, όπερες, σκηνική μουσική, μουσική για επιθεωρήσεις και τον κινηματογράφο, καθώς και πολυάριθμα τραγούδια. Πέθανε το 1950 από καρκίνο του ήπατος.
