Το Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τραπέζης παρουσιάζει την έκθεση φωτογραφίας του Γιώργου Μπουδαλή, με τίτλο «Διαγωνίως: Ανάγνωση και Γραφή».

Οι φωτογραφίες της έκθεσης προέρχονται από χειρόγραφα βιβλία που χρονολογούνται μεταξύ του 10ου και του 18ου αιώνα και τραβήχτηκαν πρωτίστως για λόγους τεκμηρίωσης των τεχνικών και άλλων χαρακτηριστικών των σταχωμένων χειρογράφων αλλά και των διαδικασιών και των εργασιών που έγιναν στο πλαίσιο της συντήρησής τους.

Ο Γιώργος Μπουδαλής σπούδασε συντήρηση έργων τέχνης. Το 2004 ολοκλήρωσε τη διδακτορική του διατριβή στην αρχαιολογία και τη συντήρηση του βιβλίου και το 2011 τις σπουδές του στη Σχολή Kαλών Τεχνών της Θεσσαλονίκης, στο 1ο εργαστήριο ζωγραφικής. Από το 1997 εργάζεται στο Υπουργείο Πολιτισμού ως συντηρητής βιβλίων και έργων τέχνης σε χαρτί.

Επιμέλεια έκθεσης: Miguel Fernández Belmonte

Σημείωμα Miguel Fernández Belmonte

Κάτω από το βλέμμα του ερευνητή και του συντηρητή, οι ίνες του χαρτιού, οι τραχιές επιφάνειες, η μεγαλύτερη ή μικρότερη ένταση του τονισμού του μαύρου μελανιού, μια σφραγίδα, οι λεκέδες, οι αμυχές και οι τρύπες των χειρογράφων εμφανίζονται σταδιακά, σαν ίχνη του χρόνου συσσωρευμένα ανάμεσα στα γράμματα και τις βελονιές.

Ξαφνικά, ένα σκίσιμο, ένας ξηλωμένος σελιδοδείκτης, μια μικρή πτυχή ανάμεσα στις σελίδες, αποκαλύπτουν ένα μυστήριο, ένα ίχνος τα βιβλία, σε εκείνες τις αποκαλυπτικές στιγμές, γυμνώνονται και γνωστοποιούν τη δομή τους, το χέρι του ανθρώπου που τα δημιούργησε. Με αυτόν τον τρόπο αναζητείται η διαδικασία παραγωγής τους σε κάθε πτύχωση και βελονιά, το κάθε λεπτό που αφιερώθηκε στο παρελθόν για να ραφτούν η μια σελίδα με την άλλη, να κεντηθούν τα κεφαλάρια στη ράχη, να διακοσμηθούν τα καλύμματά τους. Το ίδιο το υπόστρωμα της γραφής –αδιαίρετο από το περιεχόμενο– μετατρέπεται σε έναν άλλο κώδικα που πρέπει να αποσαφηνιστεί και να ερμηνευτεί.

Αλλά η ανάγνωση δεν σταματάει εκεί. Όταν παρατηρούμε τις επιφάνειες με περισσότερη ή λιγότερη εστίαση, τις λεπτομέρειες των ινών του χαρτιού ή του δέρματος και της περγαμηνής και τις διαβαθμίσεις του γκρίζου, η λεπτομέρεια καταφέρνει να μας εγκλωβίσει, να μας εισαγάγει σε τοπία πλούσια σε υφές και χρωματική ποικιλία. Δεν υπάρχει κάποιο χέρι, αντικείμενο ή δωμάτιο που να μας υποδεικνύει κάποια κλίμακα, διότι έχουμε περάσει σε μια άλλη διάσταση, σε έναν χώρο που οριοθετεί το κάδρο του φακού, γεμάτο καμπές, κοιλάδες και υψώματα.

Είναι το ξεκίνημα για μια δεύτερη ανάγνωση. Το βλέμμα του καλλιτέχνη και του ερευνητή ενώνονται πίσω από τον φακό, παρατηρούν και συνθέτουν ταυτόχρονα τη λεπτομέρεια, η οποία δεν είναι πλέον το μικρό μέρος ενός συνόλου, αλλά έχει μεταμορφωθεί σε έναν αυτόνομο κόσμο. Και τότε, το ίδιο το αντικείμενο γίνεται ερέθισμα και αναφορά για μια καινούρια γραφή, την εικαστική, με την οποία εμπλουτίζεται και συνομιλεί.