Η αίθουσα τέχνης Τεχνοχώρος μάς προσκαλεί στην δεύτερη ατομική έκθεση ζωγραφικής του νέου ανερχόμενου εικαστικού, Γιώργου Κορμπάκη, με τίτλο “Στιγμές“, η οποία εγκαινιάζεται την Πέμπτη 11 Ιουνίου 2015.  Τα έργα που παρουσιάζονται πραγματεύονται τις έννοιες της καθημερινότητας και του οικείου, του ανθρώπου και του ψυχισμού του σε σχέση με την κοινωνία και την αποτύπωσή τους σε αυτό.  Χαρτογραφούνται χειρονομίες, χώροι, συναισθήματα αγωνίας, χαράς, προσμονής, ονειροπόλησης, όλα με αφορμή προσωπικά βιώματα του καλλιτέχνη και κομμάτια μιας ιστορίας που καλείται ο θεατής να (ανα)συνθέσει.  Με αφετηρία κλασικά έργα των Λύτρα, Gerhard Richter και Vermeer, ο Γιώργος Κορμπάκης επιχειρεί μία εικαστική συνομιλία μαζί τους, αναζητώντας την διαχρονικότητα της παρουσίας του ανθρώπου, ως προσωπικότητας και φορέα συναισθημάτων, στην ιστορία της τέχνης.

Όπως αναφέρει ο ίδιος ο καλλιτέχνης: “Σε αυτήν την σειρά επιχειρώ να μετουσιώσω το καθημερινό σε πνευματικό και άξιο παρατήρησης. Μέσα από εικόνες κοινές με τις οποίες ο θεατής μπορεί να αναγνωρίσει τον εαυτό του, επιχειρώ να κοινωνήσω το προσωπικό και να προσωποποιήσω το κοινωνικό ανιχνεύοντας -προσπαθώντας ίσως- την αλήθεια στην μοναδικότητα και τη διαφορετικότητα. Ίσως και για αυτόν τον λόγο οι άνθρωποι αναπαρίστανται ως μονάδες άξιες ενδιαφέροντος. Πιστεύω πως αυτό που χαρακτηρίζει το έργο μου είναι το ενδιαφέρον μου για τον άνθρωπο ως οντότητα, ως έμψυχο ον, ως φορέα αλλαγής, συναισθημάτων, ψυχισμών, εν τέλει δημιουργίας», ενώ θέτει ερωτήματα, όπως «αν η δημιουργία είναι πράξη οπότε μπορούμε να την ανιχνεύσουμε ως το τελικό αποτέλεσμα και στόχο των παραπάνω, πώς μπορούν να απεικονιστούν τα υπόλοιπα καθώς μιλάμε για εικαστικό έργο; Πώς απεικονίζεται δηλαδή το συναίσθημα, ο ψυχισμός ή ένα έμψυχο ον;“.

Λίγα λόγια για την έκθεση

«Στα έργα μου απεικονίζονται σκηνές οικίες στους περισσότερους ανθρώπους. Χειρονομίες, άνθρωποι και σπανιότερα χώροι ή αντικείμενα χαρτογραφούν την δουλειά μου. Σκηνές αγωνίας, χαράς, αναμονής, ονειροπόλησης ή ικανοποίησης υποδηλώνονται μεταξύ άλλων. Σκηνές που ανήκουν σε όλες τις ιστορίες, φανταστικές και πραγματικές. Αυτά τα έργα έχουν προέλθει από την προσωπική μου ιστορία και σε όλα αυτά κοινός παρανομαστής δεν είναι παρά ο άνθρωπος.

Σε αυτήν την σειρά επιχειρώ να μετουσιώσω το καθημερινό σε πνευματικό και άξιο παρατήρησης. Μέσα από εικόνες κοινές, με τις οποίες ο θεατής μπορεί να αναγνωρίσει τον εαυτό του, επιχειρώ να κοινωνήσω το προσωπικό και να προσωποποιήσω το κοινωνικό ανιχνεύοντας -προσπαθώντας ίσως- την αλήθεια στην μοναδικότητα και τη διαφορετικότητα. Ίσως και για αυτόν το λόγο οι άνθρωποι αναπαρίστανται ως μονάδες άξιες ενδιαφέροντος. Πιστεύω πως αυτό που χαρακτηρίζει το έργο μου είναι το ενδιαφέρον μου για τον άνθρωπο ως οντότητα, ως έμψυχο ον, ως φορέα αλλαγής, συναισθημάτων, ψυχισμών, εν τέλει δημιουργίας.

Αν η δημιουργία είναι πράξη, οπότε μπορούμε να την ανιχνεύσουμε ως το τελικό αποτέλεσμα και στόχο των παραπάνω, πώς μπορούν να απεικονιστούν τα υπόλοιπα, καθώς μιλάμε για εικαστικό έργο; Πώς απεικονίζεται δηλαδή το συναίσθημα, ο ψυχισμός ή ένα έμψυχο ον; Σε αυτό το ερώτημα, αν και ιστορικά έχουν δοθεί πολλές δυνατές απαντήσεις, η εικόνα-παράσταση είναι η δική μου λύση τόσο για τα ψυχολογικά της παράγωγα, αλλά και για τη δυνατότητα της αφήγησης που αυτή παρέχει. Με αυτόν τον τρόπο, μπορούμε να ανιχνεύσουμε όλες τις παραπάνω έννοιες από τα φαινόμενά τους. Το συναίσθημα μπορεί να μας φανερωθεί σαν την αγωνία, έτσι όπως διαβάζει κανείς ένα γράμμα ή τον εκστασιασμό μιας κοπέλας, όταν κοιτάει κάτι έξω από το παράθυρό στην κουζίνα της (αλήθεια τι μπορεί να είναι;). Η παρουσία ενός ανθρώπου υποδηλώνεται και από το ξέστρωτο κρεβάτι του. Όλα αυτά, αποσπάσματα μιας ιστορίας που καλείται να δημιουργήσει ο θεατής ως άνθρωπος – δημιουργός.

Και σε αυτήν την έκθεση, τα έργα που παρουσιάζονται κινούνται στη σχεδιαστική αντίληψή μου για την ζωγραφική, εμπλουτισμένη ωστόσο με συνδυασμούς και άλλων υλικών ανάλογα με το αποτέλεσμα που επιθυμώ να επιτευχθεί στην εκάστοτε περίπτωση. Πολλές φορές οι μορφές θα ντυθούν, ενώ άλλες φορές θα κρυφτούν κάτω από διαφανή υφάσματα καλώντας τον θεατή να μαντέψει τι κρύβεται από κάτω. Το ύφασμα για εμένα χρησιμοποιείται όχι τόσο ως υποκατάστατό της ένδυσης, αλλά ως μπογιά με την οποία κάποιος που θα ζωγράφιζε με τον παραδοσιακό τρόπο θα χρησιμοποιούσε και θα κάλυπτε την επιφάνειά του. Έχει δε το πλεονέκτημα να δημιουργεί επίπεδα και χώρους στην δισδιάστατη επιφάνεια ενός ζωγραφικού έργου εξυπηρετώντας έτσι σκοπούς αφήγησης και ανακάλυψης αλλά και συμβολίζει -προσωπικά για εμένα- το αέρινο, το άυλο, το ψυχικό.» – Γιώργος Κορμπάκης

Βιογραφικά στοιχεία

Ο Γιώργος Κορμπάκης γεννήθηκε το 1985 στην Αθήνα. Το 2006 εισήχθη στη σχολή Εικαστικών και Εφαρμοσμένων Τεχνών Φλώρινας και ακολούθησε τις κατευθύνσεις της ζωγραφικής (με καθηγητή τον Ι. Καστρίτση) και των Νέων Μέσων (με καθηγητή τον Β. Μπούζα). Το 2011 αποφοίτησε με βαθμό άριστα. Στην μέχρι τώρα πορεία του έχει ασχοληθεί περισσότερο με τη ζωγραφική και το βίντεο, μέσα που και τα δύο επηρεάζουν την αντίληψή του.  Η εικαστική του πορεία και προβληματική έχει ως αφετηρία τον άνθρωπο και τη σχέση του με την εποχή μας.  Έχει συμμετάσχει σε διάφορες ομαδικές εκθέσεις από το 2010 μέχρι σήμερα σε Ελλάδα και εξωτερικό, ενώ το 2014 είχε και την πρώτη του ατομική έκθεση.  Έργα του βρίσκονται σε ιδιωτικές συλλογές στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.

Ο Γιώργος Κορμπάκης μας προτείνει τις δύο εικαστικούς Ειρήνη Πουλιάση και Χριστίνα Τζάνη, οι οποίες συμμετέχουν ως φιλοξενούμενες στην ατομική του έκθεση με ένα έργο τους. Και οι τρεις καλλιτέχνες συμμετέχουν στην εικαστική πλατφόρμα “Μακρύ Όχημα“.

*Το “Μακρύ Όχημα” είναι ένα συνεργατικό ρυμουλκό από εικαστικούς καλλιτέχνες που θέλουν να προσεγγίσουν κριτικά και να ξεδιαλύνουν τη διαδικασία ανάμεσα στην εργασιακή διαδικασία του έργου τέχνης και τις κοινωνικές σχέσεις που η τέχνη γεννά και/ή αναπαράγει.
Είναι ανοικτό και οριζόντιο σύστημα συνέκθεσης που εμπλέκει απόφοιτους καλών τεχνών, καλλιτέχνες όλων των τεχνών, επιμελητές, ιστορικούς τέχνης και αίθουσες τέχνης.

Υποστηρίζεται από το 3ο εικαστικό εργαστήριο Ζωγραφικής του Τμήματος εικαστικών και εφαρμοσμένων τεχνών της Σχολής Καλών τεχνών Φλώρινας και συντονίζει ερευνητικές διαδικασίες διάχυσης του έργου τέχνης στο μετά πανεπιστημιακό περιβάλλον.

Η Ειρήνη Πουλιάση, γεννήθηκε στην Αθήνα το 1989. Το 2004 ξεκίνησε τις σπουδές της πάνω στη ζωγραφική στο εργαστήριο του Μιχάλη Βελούδιου που αργότερα διετέλεσε και ως βοηθός του. Το 2008 συνέχισε τις σπουδές της πάνω στις εικαστικές τέχνες στον όμιλο ΑΚΤΟ και το 2010 εισήχθη στην Σχολή Καλών Τεχνών Φλώρινας όπου μέχρι και σήμερα είναι φοιτήτρια του 3ου εικαστικού εργαστήριου ζωγραφικής, με συντονιστές τους Χάρη Κοντοσφύρη και τον Θωμά Ζωγράφο.

Η Τζάνη Χριστίνα γεννήθηκε το 1985 στην Αθήνα, Ελλάδα. Από το 2010 σπουδάζει στο Τμήμα Εικαστικών και Εφαρμοσμένων Τεχνών της Φλώρινας. Έχοντας ως κύριο πεδίο μελέτης τη ζωγραφική, είναι επι πτυχίω φοιτήτρια του τρίτου εικαστικού εργαστήριου της σχολής, με συντονιστές τον Χάρη Κοντοσφύρη και τον Θωμά Ζωγράφο.