Από την Παρασκευή 17 Απριλίου μέχρι και τις 12 Μαίου 2015, ο Γιάννης Χρηστάκος πραγματοποιεί μια ατομική παρουσίαση στο ArtWall Project Space με τίτλο, «Η Βία των ημερών». Πρόκειται για μια ενότητα έργων μεγάλων και μικρών διαστάσεων και μια εις βάθος ζωγραφική μελέτη της οπτικής γλώσσας του χάρτη. Η δουλειά του Γιάννη Χρηστάκου εξετάζει το ίδιο το σύστημα που βρίσκεται στα πολύπλοκα αυτά γραφήματα, είτε αυτό αφορά στη στρατηγική της αποτύπωσης, είτε στην έννοια των Ψυχογεωγραφημάτων που προκύπτουν από άπειρες πηγές, και που συνθέτουν και την τελική εικόνα του. Τα ερωτήματα που συναντά ο ίδιος μέσα από τη διαδικασία αναζήτησης του έργου, επιστρέφουν ως επικεφαλίδα στον τίτλο της έκθεσης, «Η Βία των ημερών».
Ο Γιάννης Χρηστάκος γράφει:
“Από τότε που ο Λεονάρντο ντα Βίντσι εφάρμοσε τον χάρτη στις επιστημονικές του ασκήσεις και οι Βενετσιάνοι καλλιτέχνες της Αναγέννησης αναγνώρισαν τις συμβολικές δυνατότητες της χαρτογράφησης, ο χάρτης, ως εργαλείο καλλιτεχνικής δράσης, χρησιμοποιήθηκε από πολλούς δημιουργούς. Ο Guy Debord και οι Καταστασιακοί ήταν ίσως οι πρώτοι που αποδόμησαν τον χάρτη στο έργο Naked Cities, 1957, για να διατυπώσουν κοινωνικοπολιτικούς προβληματισμούς. Στο έργο αυτό προτείνεται ένα ιδανικό φαντασιακό γράφημα της πόλης του Παρισιού, το οποίο απορρέει από τον φανταστικό επανασχεδιασμό του χάρτη της πόλης. Την ίδια στιγμή ο Guy Debord εισάγει την έννοια των Ψυχογεωγραφημάτων, (Psycogeografies) και την Θεωρία του Derive, που είναι η τεχνική της επανατοποθέτησης του υπαρκτού, αστικού τοπίου με σκοπό την δημιουργία μιας νέας φαντασιακής πόλης.
Στις αρχές του εικοστού πρώτου αιώνα, τα σύνορα μεταθέτονται και αλλάζουν πάλι. Διαφορετικοί πολιτισμοί και γεωγραφικές ταυτότητες σχηματίζονται από την αυξανόμενη μετακίνηση δυνάμεων εξαιτίας μιας οικονομικής, πολιτικής και κοινωνικής κρίσης με παγκοσμιοποιημένα χαρακτηριστικά. Το σχέδιο ενός νέο-Χάρτη ακολουθεί το νέο πολιτικό Ήθος. Νέες χώρες ιδρύονται και πόλεις επανασχεδιάζονται για να στεγάσουν τις ανάγκες των νέων αγορών. Σε απάντηση και ως μια ανάγκη να ορίσουν τον δικό τους τόπο στον κόσμο, οι καλλιτέχνες έχουν αρχίσει να ενδιαφέρονται στη χρήση της οπτικής γλώσσας του χάρτη παράλληλα με συστήματα και στρατηγικές χαρτογράφησης. Μια πληθώρα καλλιτεχνών όπως η Julie Mehretu, ο Franz Akerman, ο Jonathan Parsons, η Layla Curtis, ο Simon Patterson, η Kathy Prendergast, η Joyce Kozloff, o Guillermo Kuitca, η Χρύσα Ρωμανού έχουν εντάξει το χάρτη στο εικαστικό τους λεξιλόγιο.
Το πρόσφατο σώμα της δουλειάς μου αντλεί μορφοπλαστικά στοιχεία από ένα ευρύ πλέγμα πηγών, όπως αρχιτεκτονικά σχέδια, αστικούς χάρτες, δορυφορικές εικόνες της γης, γραφήματα υπολογιστών, σωματικές αρτηρίες, ιστοί, απολιθώματα, κεντήματα και δαντέλες. Όλες αυτές οι εικόνες μεταπλάθονται σε ένα σύμπλεγμα σχημάτων και γραμμών, που παραπέμπουν σε τοπία, χαρτογραφήματα, αστικές διαδρομές, δαντελωτά υφάσματα, κλωστές.
Αρκετές φορές, η σχέση των εικόνων αυτών με τη μνήμη παραμένει ισχυρή, παρόλο που η πρώτη ανάγνωσή τους παραπέμπει σε χαρτογραφήματα. Μέσω αυτών των επεξεργασμένων εικόνων προσπαθώ να ανακαλύψω περαιτέρω την ποιότητα του σχεδίου και να εμπλουτίσω την δυναμική της εικαστικής μου γλώσσας και μεθοδολογίας. Στη ζωγραφική μου έρευνα τα τελευταία χρόνια, ανέπτυξα ένα σύστημα σχεδιασμού, αναμορφώνοντας περαιτέρω την γραμμή προσεγγίζοντας τη ζωγραφική μου έρευνα με τους εξής τρόπους:
Την χρήση της γραμμής ως εκφραστικό και πλαστικό μέσο. Η γραμμή, κατά την διάρκεια της ζωγραφικής μου έρευνας, πάντα αποτελούσε ευδιάκριτο στοιχείο της πρακτικής μου. Την ενσωμάτωση στοιχείων χαρτογραφίας στο ζωγραφικό μου λεξιλόγιο και την ανάπτυξη ενός συστήματος χαρτογράφησης που αποτελεί την εξέλιξη ενός πλέγματος σχεδιασμένων γραμμών.
Την σχεδιαστική αποδόμηση του αναπαραστατικού χάρτη και την σύνθεση ενός νέου φαντασιακού χάρτη. Πειραματίστηκα εφαρμόζοντας τη γραμμή με τρείς τρόπους: πρώτον αντιπαραθέτοντας την γραμμή με το χάρτη, δεύτερον φέρνοντας και τα δύο στοιχεία σε διάλογο και τρίτον ενοποιώντας την γραμμή με τη φόρμα του χάρτη. Η ιδέα της κλωστής σχετιζόμενη με πρώιμες μνήμες μου, ως παιδί μοδίστρας. Ζωγραφικά αναπαριστώμενη με τη γραμμή, η κλωστή πρωταγωνιστεί σχεδόν στο σύνολο του πρόσφατου έργου μου και χρησιμοποείται για την σύνθεση
