Η Γκαλερί Cube, φιλοξενεί την τρίτη ατομική έκθεση και την καινούρια δουλειά του Θανάση Πανουτσόπουλου με τίτλο «λιθότροπα».
H Αλεξάνδρα Παναγοπούλου, δημοσιογράφος, γράφει για τα «λιθότροπα»:
Οι Έλληνες έκαναν την πέτρα να μιλήσει από τα αρχαία χρόνια, δίνοντάς της πνοή από τα μέσα του όγδοου αιώνα π.Χ., οπότε δημιουργήθηκε και ο πρώτος γνωστός ναός από πέτρα. Υλικό τόσο τραχύ όσο και ευαίσθητο αλλά και δύσκολο, η πέτρα αντέχει μέσα στον χρόνο, κουβαλώντας τον μέσα της και κλείνοντάς τον στην καρδιά της. Είναι και το υλικό που διάλεξε ο Θανάσης Πανουτσόπουλος για να σμιλεύσει πάνω της τα παράξενα όντα του.
Συλλέγοντας πέτρες από τα διάφορα ταξίδια του, από ξηρά και θάλασσα, μεταμορφώνει αυτό το δωρικό υλικό, φανερώνοντας την ζωή που κρύβει μέσα του. Την κοιτάει «στα μάτια» και περιμένει να του ανταποδώσει το βλέμμα, να του αποκαλύψει την μορφή που κρύβει. Και οι μορφές αυτές προέρχονται από τα βάθη της ιστορίας αυτού του πλανήτη, καθώς η πέτρα είναι ένα αιώνιο υλικό που υπήρχε, υπάρχει και θα συνεχίσει θα υπάρχει. Κουβαλώντας «μνήμες» από την αρχή του χρόνου, οι μορφές που αποκαλύπτονται προέρχονται από εποχές άγνωστες προς τους ανθρώπους. Όντα αιώνων, πρωτόγονα, αρχέτυπα, με μία ιδιόμορφη «αθωότητα». Είναι μια διαδικασία που απαιτεί χρόνο, υπομονή και αγάπη. Αγάπη για την πρώτη ύλη, για να μπορέσεις να δεις «πίσω» από το σκληρό παρουσιαστικό της. Υπομονή για να περιμένεις να σου αποκαλυφθεί. Ο Θανάσης Πανουτσόπουλος παρατηρεί τα «νεύρα» και τις «αρτηρίες» της πέτρας, και όταν αυτή του «ανοιχθεί», αφήνοντας να φανεί το πλάσμα που θωράκισε με τον σκληρό σκελετό της για να το προστατέψει μέσα στο πέρασμα των χρόνων, αρχίζει σιγά – σιγά να το φέρνει στο φως, ακολουθώντας την «γραμμή» που η ίδια προστάζει. Αν τον ρωτήσεις γιατί ποτέ δεν βλέπουμε ανθρώπινες μορφές στα έργα του, ο ίδιος θα σου απαντήσει πως η πέτρα είναι ένα αρχαίο υλικό που προϋπήρχε του ανθρώπου, άρα δεν θα μπορούσε να κρύβει ανθρωπόμορφα όντα μέσα του. Μπορεί η επιλογή του υλικού να φαντάζει περίεργη και πρωτόγονη. Όμως η πέτρα σε αντίθεση με το μάρμαρο, όπως σημειώνει ο Θανάσης Πανουτσόπουλος, έχει μια μοναδική πυγμή. Δεν μπορείς να την διαμορφώσεις όπως εσύ θες σε σχέση με τον πιο λείο συγγενή της, που μπορείς να το μεταπλάσεις σε ό,τι φανταστείς. Η πέτρα σου αποκαλύπτει η ίδια τον εαυτό της και αυτό πρέπει να ακολουθήσεις. Να μπορέσεις να αφαιρέσεις την «πανοπλία» της, τα περιττά στοιχεία που συσσωρεύτηκαν με τους χρόνους και να ξεσκεπάσεις τη ζωή που κρύβει μέσα της. Άσχημες πέτρες δεν υπάρχουν. Υπάρχουν «πεισματάρες» πέτρες που δεν θέλουν να μοιραστούν – ακόμα – τα μυστικά τους. Όταν όμως θα έλθει η κατάλληλη στιγμή, το εσωτερικό τους πλάσμα θα αποκαλυφθεί. Σε αυτή την έκθεση ο Θανάσης Πανουτσόπουλος παρουσιάζει μεγαλύτερες δημιουργίες, με πιο «καθορισμένα» σχήματα, λίγο πιο οικεία στα μάτια μας. Κάποια ίσως μας θυμίσουν όντα που ήδη γνωρίζουμε μέσα από τις σελίδες βιβλίων, κάποια άλλα είναι τελείως πρωτόγνωρα. Όπως και να έχει βλέποντας τα όντα του Θανάση Πανουτσόπουλου μεταφέρεσαι νοερά στα βάθη των αιώνων, αφήνοντάς σας να ρίξετε μία ματιά στις απαρχές της ζωής.
Θανάσης Πανουτσόπουλος
Ο Θανάσης Πανουτσόπουλος γεννήθηκε στην Πάτρα το 1957 και σπούδασε Ψυχολογία, Παιδαγωγική και Πληροφορική. Μεγάλωσε με επιρροές από τις τέχνες και ένοιωσε την ανάγκη να εκφραστεί μέσα από αυτές από πολύ μικρή ηλικία. Η αγάπη του για την ποίηση και τη γλυπτική τον τροφοδοτεί μέχρι σήμερα και συνεχίζει βυθισμένος στις σκέψεις και στον δικό του όμορφο κόσμο να δημιουργεί με πέτρες και μάρμαρο. Έχει λάβει μέρος σε πολλές ομαδικές εκθέσεις, ενώ η πρώτη του ατομική έκθεση γλυπτικής «γενέθλια θάλασσα» πραγματοποιήθηκε στην Γκαλερί Cube τον Ιούνιο 2011 και η δεύτερη με τίτλο «όντα», τον Απρίλιο 2013.
