Η γκαλερί ΑΔ παρουσιάζει τη νέα ατομική έκθεση του Βρετανού καλλιτέχνη Steven C. Harvey την Τετάρτη 9 Μαΐου στις 20:00.
Ο Steven C. Harvey, στην σειρά των έργων του με τίτλο Love Poems, ενοχοποιεί τόσο τις ορθολογικές πολιτικές απόψεις όσο και την κάθε μορφής ρομαντική θεώρηση για την ιστορική αποτυχία της σύγχρονης κοινωνίας να προστατεύσει την πλειοψηφία των μελών της. Τα έργα του αντλούν την έμπνευσή τους από τα αγγλικά παραδοσιακά παιδικά τραγούδια και τα αντίστοιχα βιβλία, τα Nursery Rhymes. Έχει υποστηριχθεί ότι πολλά από αυτά έχουν κρυφή προέλευση και περιέχουν κρυμμένες έννοιες. Ο John Bellenden Ker (1765 – 1842), για παράδειγμα, έγραψε τέσσερις τόμους υποστηρίζοντας ότι οι αγγλικές Βρεφονηπιακές Ρίμες γράφονταν στην πραγματικότητα για να εκφράσουν μια έντονη αποστροφή για την εκκλησία και τον Κλήρο.
Πολλές ιδέες σχετικά με τους δεσμούς μεταξύ των ποιημάτων και ιστορικών προσώπων ή γεγονότων διαγράφονται στο βιβλίο της Katherine Elwes, The Real Personages of Mother Goose (1930), στο οποίο συνδέει διάσημους χαρακτήρες των Νursery Rhymes με πραγματικούς ανθρώπους. Υπέθεσε ότι τα παιδικά τραγούδια ήταν μια ιδιαίτερη μορφή κωδικοποιημένης ιστορικής αφήγησης, προπαγάνδας ή συγκεκαλυμμένης διαμαρτυρίας και σπάνια θεωρούσε ότι γράφονταν απλώς για διασκέδαση.
Με τον ίδιο τρόπο, ο Harvey «δανείζεται» τους ήρωες των παιδικών βιβλίων, ενός άμεσου λαϊκού λόγου κατανοητού από όλους, για να χλευάσει ειρωνικά τους κώδικες και τα χαρακτηριστικά της πολιτικής ορθότητας. Οι πρωταγωνιστές των έργων του, πρόσωπα που έχουν άμεσες αναφορές στο παραμύθι και την αθωότητα, παραδίδονται χωρίς κανένα ίχνος ντροπής στην σεξουαλική κραιπάλη. O ζωγράφος δημιουργεί έτσι εικόνες αντικομφορμιστικές, που αποτελούν ίσως μια ακραία μορφή ρομαντισμού.
Ο Μπόμπι έρχεται να μου κάνει έρωτα
Μου φέρνει καρδιές και λουλούδια
Τώρα λοιπόν θα τον αφήσω να με φτιάξει
Κουνώντας τους γοφούς του
Οι εικόνες του, δυνατές που αγγίζουν τα όρια της πρόκλησης, θα μπορούσαν να αποτελούν υπόδειγμα μιας νέο-πανκ εικονογραφίας. Εντούτοις δεν είναι σεξιστικές και βίαιες. Αυτόν τον ρόλο, όπως είναι εμφανές για όσους έχουν παρακολουθήσει την δουλειά του ζωγράφου και ιδιαίτερα την σειρά Vehicles, τον αναθέτει στην ίδια την λειτουργία της οργανωμένης κοινωνίας.
Η αγάπη είναι σαν ένα καρουσέλ,
Με αυτή ακριβώς τη διαφορά πρέπει να πούμε:
Οι αναβάτες κινούνται, αλλά οι επιβήτορες όχι,
Λοιπόν τον γύρο κάνω, αλλά μην ξεχάσετε κι εμένα!
