Το «Όνειρο στο κύμα και Έρως Ήρως» είναι το πρώτο μέρος της τριλογίας παραστάσεων του Δήμου Αβδελιώδη αφιερώματος στον Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη. Θα ακολουθήσουν «Το Καμίνι & Το Μοιρολόγι της φώκιας» και «Η Φόνισσα».
«Στο πρώτο διήγημα της παράστασης ο Παπαδιαμάντης στήνοντας ένα ιδανικό, ονειρικό τοπίο φυσικής ομορφιάς μέσα στο φεγγαρόφωτο, απεκδυόμενος συνειδητά το βάρος και το πάθος μιας μάταιης, φευγαλέας ικανοποίησης, εστιάζει το βλέμμα και αντικρίζει με δέος την ομορφιά του γυμνού γυναικείου σώματος καθώς βυθίζεται και αναδύεται μέσα στους φωσφορίζοντες κυματισμούς της Θάλασσας, όπως η ‘Αναδυομένη Αφροδίτη’, ενός αγάλματος-από το αγάλλομαι- με πολλές παραλλαγές, όπου όμως σε όλες του τις μορφές και από όλους τους καλλιτέχνες έχει αποτυπωθεί σταθερά το δέος ,δηλαδή ο μετά φόβου και ρίγους θαυμασμός, αλλά και ο σεβασμός απέναντι στο γυμνό γυναικείο κορμί, σαν ένθεης υπόστασης της αλήθειας. Ο Έρωτας, μόνιμος συνοδός της Αφροδίτης, φτερουγίζει από πάνω ψηλά αλλά δεν πλησιάζει. Μένει ουράνιος και αμετάβλητος.
Στο δεύτερο διήγημα ο Έρωτας έχει κατέβει στη γη και έχει κουρνιάσει μέσα στο νου και την καρδιά ενός Νεαρού ναύτη για ένα συνομήλικό του Κορίτσι .Ο αφηγητής Παπαδιαμάντης αφουγκράζεται το πάθος του Νεαρού, τον νοιώθει και συντάσσεται μαζί του, μπροστά στον άμεσο και αιφνίδιο κίνδυνο να χάσει το ύψιστο αντικείμενο της επιθυμίας του, την Αρχόντω, από έναν πολύ μεγαλύτερό του Άνδρα.
Αφηγητής-Συγγραφέας και Νεαρός ταυτίζονται, μάχονται με σκέψεις μήπως αποτρέψουν ακόμα και με τη βία, την επερχόμενη συντριβή των πόθων τους πάνω στον κάβο της πραγματικότητας, όπου σε λίγο θα προσεγγίσει η βάρκα του Νεαρού ναύτη μεταφέροντας, έναντι αμοιβής, στην απέναντι από το νησί ακτή τον ηλικιωμένο Γαμβρό, και Νύφη, την ίδια την αγαπημένη του. Το πάθος μετριάζεται ή υποχωρεί, όταν υπάγεται στο λόγο. Τότε ο γήινος Έρως μεταμορφώνεται και γίνεται Ήρως.» Δ.Α.
Κυρίαρχο στοιχείο στις παραστάσεις του Δ. Αβδελιώδη είναι ο τρόπος ερμηνείας του λόγου. Κάθε κείμενο, είτε θεατρικό είτε λογοτεχνικό, προσφέρεται σαν μια παρτιτούρα, που πρέπει να ερμηνευθεί με λογικούς και αισθητικούς κανόνες, για να μπορέσει να ενορχηστρωθεί και να ζωντανέψει η φωνή του ίδιου του κειμένου, η οποία εμπεριέχει αυτούσια το νόημα και το σκοπό του.
