– Είναι αυτή η καθαρίστρια στον υπερτουριστικό προορισμό, τα ελληνικά της είναι καλά, η προφορά της όμως ακόμα μετά τα τόσα χρόνια ευδιάκριτη, απολογείται που έρχεται να καθαρίσει τα δωμάτια Μεγάλη Παρασκευή, ξέρει ότι δεν είναι σωστό, ξέρει ότι είναι κάπως σαν αμαρτία, ξέρει όμως επίσης -και την παρηγορεί- ότι δεν είναι τόσο στις πράξεις μας, όσο μέσα στην καρδιά μας που κοιτάει ο Θεός για να δει αν είναι καθαρή.
– Είναι αυτός ο ντόπιος στον υπερτουριστικό προορισμό, το ψωμί του το βγάζει από τη γη που καλλιεργεί, από τα προϊόντα που παράγει, από το κρασί που φτιάχνει, έχει φτιαχτεί οικονομικά και με το παραπάνω, δεν μπορώ να μαντέψω την ηλικία του, το τζιν του είναι πολλαπλά σκισμένο κι όχι επειδή το αγόρασε έτσι, λέει για τη βροχή που πέφτει όλο και λιγότερη πια, λέει για το πρόβλημα που αυτό δημιουργεί, λέει για τα αμπέλια που είναι γερασμένα κι οι αντοχές τους μικρές, λέει για την κούραση που νιώθει εξακολουθώντας να δουλεύει στα χωράφια, λέει για το ότι έτσι έμαθε από μικρός, ότι τα άλλα παιδιά τον φώναζαν για μπάλα αλλά αυτός έπρεπε να ασχολείται με τα χωράφια, τη γάτα του τη λένε Μαραντόνα κι αν δεις πως παίζει με ένα μπαλάκι θα καταλάβεις το γιατί, στο γατί συμπεριφέρεται σαν χίπστερ και όχι σαν αγρότης, με τις στειρώσεις του και τα ξενοδοχεία του για όταν χρειαστεί να λείψει, η γυναίκα του κόβει και μας δίνει καρότα, μιλά κι εκείνη με μια ελαφριά προφορά, αλλά κάτι στον τρόπο με τον οποίο κατηγοριοποιώ τα πράγματα και τους ανθρώπους, με κάνει να θεωρήσω εσφαλμένα ότι είναι προφορά κάποιου χωριού. Τα καρότα είναι ένα ποίημα.
– Είναι αυτός ο σαραντάχρονος άντρας που επικοινωνεί με ένα δεκάχρονο παιδί. Του μιλάει για ταινίες με υπερήρωες και άλλα θέματα κοινού ενδιαφέροντος. Στον τρόπο του υπάρχει η απόλυτη έλλειψη συγκατάβασης. Του μιλάει εντελώς ανεπιτήδευτα σαν εντελώς ίσος προς ίσο. Το παιδί ενθουσιάζεται. Η κουβέντα παρασέρνει και τους δυο τους, καθώς ανταλλάσσουν πληροφορίες για σίκουελ και πρωταγωνιστές.
– Είναι αυτοί οι δύο ασθενείς στο μεγάλο νοσοκομείο, ο θάλαμος της κλινικής έχει έξι κρεβάτια, είναι στα κρεβάτια απέναντι από τον άνθρωπο που επισκέπτομαι, είναι και οι δύο μεγάλης ηλικίας και κάτι στην γενικότερη ολική ανημπόρια τους, κάτι στο χρώμα τους που είναι ό,τι πιο ωχρό έχω δει ποτέ σε ανθρώπινο σώμα, σε κάνει να θες να ουρλιάξεις από απελπισία για την παντοδυναμία του θανάτου.
– Είναι οι δυο κόρες τους που τους φροντίζουν συνέχεια. Συνέχεια. Δεν ξέρω τι ποσοστό της φροντίδας τους έχει να κάνει με ντεμοντέ έννοιες όπως καθήκον, αφοσίωση, θυσία, υποχρέωση, ξέρω όμως ότι μοιάζουν να μη βαρυγκομούν, ξέρω ότι μοιάζουν να διακατέχονται από αγάπη και τρυφερότητα, ξέρω ότι η φροντίδα τους σε κάνει να θες να πεις στην απελπισία, ότι δεν είναι η μόνη που υπάρχει στο τέλος του δρόμου, ότι μπορεί υπό προϋποθέσεις να καταλυθεί.
– Είναι κι αυτός ο ασθενής στο διπλανό κρεβάτι. Έχει μονίμως τραβηγμένες τις κουρτίνες. Και ψέλνει διαρκώς τη δική του κόρη. Της δίνει διαρκώς εντολές. Της κάνει διαρκώς παρατηρήσεις. Της βάζει διαρκώς χέρι. Εκείνη στο ψάλσιμό του προσπαθεί ενίοτε να ψελλίσει κάτι, αλλά κάνει τα πράγματα ακόμη χειρότερα. Όταν έρχονται οι νοσοκόμες και ζητάνε από τους συνοδούς να βγουν έξω, οι τρεις γυναίκες στέκονται όρθιες πλάι – πλάι στο διάδρομο συζητώντας χαμηλόφωνα. Στην επιστροφή η κουρτίνα δεν έχει προλάβει να κλείσει καλά. Βλέπω με έκπληξη ότι ο ασθενής δεν είναι ένας κωλόγερος που κακοποιεί μια ζωή των κόρη του επειδή ίσως έτσι τα είχε ίσως κι αυτός ως ένα βαθμό μαθημένα, αλλά ένας σχετικά νέος άντρας, και το διαρκές θύμα του είτε η γυναίκα του είτε η αδελφή του.
