Με τον Γιώργο Πετρίδη, συναντηθήκαμε ένα ζεστό πρωινό στην αυλή της εκκλησίας του Αγίου Γεωργίου στη Βενετία, δίπλα στο Ελληνικό Ινστιτούτο Βυζαντινών και Μεταβυζαντινών Σπουδών, κάτω από τον μεγάλο ελληνορθόδοξο ναό, που ελαφρώς γέρνει, εδώ και 246 περίπου χρόνια «ακολουθώντας»- το μοτίβο του ευρέως γνωστού Πύργου της Πίζας.
Αφορμή για την κουβέντα μας η έκθεση του που εγκαινιάστηκε στη Βενετία με τίτλο Hellenic Heads ή αλλιώς Ελληνικές Κεφαλές. Έξι εμβληματικές προτομές σε υποδέχονται έτοιμες να σου αφηγηθούν την ιστορία τους. Ιστορία που ξεκινάει πριν από 2.500 χρόνια στην αρχαία Ελλάδα και φθάνει μέχρι τις ημέρες μας κουβαλώντας μνήμες αιώνων.
Πρόκειται για την πέμπτη στάση της έκθεσης που πρωτοπαρουσιάστηκε τον Μάϊο του 2022 στο Europe Day, στη συνέχεια, ταξίδεψε στο Εθνικό Ελληνικό Μουσείο στο Σικάγο του Ιλινόις, παρουσιάζεται από την Πρεσβεία της Ελλάδας στη Ρώμη και το Ελληνικό Ινστιτούτο Βυζαντινών και Μεταβυζαντινών Σπουδών της Βενετίας, σε συνεργασία με το Επίτιμο Προξενείο της Ελλάδας στη Βενετία και την Ελληνορθόδοξη Κοινότητα της Βενετίας και με την υποστήριξη της Ορθόδοξης Αρχιεπισκοπής Ιταλίας.
«Η πολιτιστική διπλωματία είναι ένα είδος δημόσιας διπλωματίας και ήπιας ισχύος που περιλαμβάνει την ανταλλαγή ιδεών, πληροφορίες, την τέχνη, τη γλώσσα και άλλες πτυχές του πολιτισμού μεταξύ των εθνών και των λαών τους, προκειμένου να προωθηθεί η αμοιβαία κατανόηση». Στην ουσία «Η πολιτιστική διπλωματία αποκαλύπτει την ψυχή ενός έθνους», αναφέρει ο Γιώργος Πετρίδης στον εξαιρετικό κατάλογο που κυκλοφορεί για την έκθεσή του «Ελληνικές Κεφαλές», καθώς αποπειράται να ορίσει τη διαδρομή της έκθεσης και τον σημαντικό της ρόλο στη διάχυση γνώσης για την Ελλάδα, τα ιστορικά γεγονότα που καθόρισαν την πορεία της αλλά κυρίως την ψυχή των ανθρώπων της.
«Είναι τιμή μου που οι Ελληνικές Κεφαλές συνεχίζουν να κάνουν τον γύρο του κόσμου, διαδίδοντας την ελληνική ιστορία και τον πολιτισμό μας. Σε αυτόν τον πέμπτο σταθμό, στη Βενετία, είναι τεράστια η χαρά μου που η έκθεση αυτή συμπίπτει με την Μπιενάλε που αποτελεί μεγάλο πόλο έλξης επισκεπτών και αισθάνομαι ιδιαίτερα χαρούμενος που τα έργα μου βρίσκονται κοντά στους θησαυρούς του ελληνικού πολιτισμού που εκτίθενται στο Μουσείο Εικόνων, καθώς και την εκκλησία του Αγίου Γεωργίου των Ελλήνων, αφού η κατασκευή της οποίας ξεκίνησε από Έλληνες το 1548, όταν ζούσε ο Μιχαήλ Άγγελος, και συνεχίζει να εξυπηρετεί την ελληνική κοινότητα – την παλαιότερη μη ιταλική κοινότητα στη Βενετία.
Είμαι ευγνώμων στην Πρέσβειρα της Ελλάδας στη Ρώμη, Ελένη Σουράνη, στον Πρόεδρο του Ελληνικού Ινστιτούτου Βασίλειο Κουκουσά, στον Επίτιμο Γενικό Πρόξενο της Ελλάδας στη Βενετία, Μπρούνο Μπερνάρντι, στον Πρόεδρο της Ελληνορθόδοξης Κοινότητας Βενετίας, Δημήτριο Ζαφειρόπουλο, στον Αρχιεπίσκοπο Ιταλίας Πολύκαρπο και στην Πολιτιστική Διευθύντρια Ελευθερία Γκούφα για τη γενναιόδωρη υποστήριξή τους».
Ελληνικές Κεφαλές – Μια προσωπική εξερεύνηση της καταγωγής και αναδιήγηση της ιστορίας
Έξι υπερμεγέθεις προτομές που ξεπερνούν τα δύο μέτρα ύψος στη βάση τους, η καθεμία εμπνευσμένη από μια περίοδο της ελληνικής ιστορίας, από την κλασική Ελλάδα, τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία, τον Ελληνικό Πόλεμο της Ανεξαρτησίας, την πυρπόληση της Σμύρνης, τη ναζιστική κατοχή και το Ολοκαύτωμα, μέχρι σήμερα. Διαφορετικές μορφές, εκφράσεις, χρώματα αλλά σε ένα κοινό αφήγημα. Η ιστορία της Ελλάδας μέσα από τις ανθρώπινες ιστορίες της. Η αξεθώριαστη μνήμη του πόλεμου, και του αγώνα για απελευθέρωση, της συμφοράς, της θλίψης, του αδελφικού μίσους, αλλά και της ελπίδας που παραμένει ζωντανή. Με τις «Ελληνικές Κεφάλες» του καταδύεται σε ένα ιστορικό ταξίδι 2.500 ετών ελληνικής ιστορίας για να αναδείξει τραύματα του έθνους μέσα από προσωπικές του μνήμες και αναφορές.
Το ταραχώδες παρελθόν αποκτά νέο σύγχρονο πρόσωπο μέσα από τις οικογενειακές μνήμες του καλλιτέχνη. Παρελθόν και παρόν, ιστορία και αφήγηση, εθνικό και προσωπικό σε ένα ιδιότυπο διάλογο. Εμπνεόμενος από την ιστορία της τέχνης, ο Γιώργος Πετρίδης ως ένας σύγχρονος γλύπτης εμβαθύνει στα ιστορικά γεγονότα με αναφορές στην οικογένειά του και στη χώρα που γεννήθηκε. Φωτίζει και αναβιώνει μορφές αναδιηγούμενος την ιστορία του έθνους μέσα από πτυχές τις προσωπικής του πορείας. Μια νέα αφήγηση της παλιάς ιστορίας.
«Είμαι Έλληνας της διασποράς και με ενδιέφερε να αναζητήσω τις επιρροές που έχουν διαμορφώσει εμένα και τους κοντινούς ανθρώπους μου. Επέλεξα έξι ιστορικές περιόδους που θα μπορούσαν να θεωρηθούν ότι έχουν συνεχή επιρροή στους σύγχρονους Έλληνες: την Κλασική Περίοδο, τη Βυζαντινή Περίοδο, τον Ελληνικό Πόλεμο της Ανεξαρτησίας, την Καταστροφή της Σμύρνης, τη Ναζιστική Κατοχή και τον Ελληνικό Εμφύλιο Πόλεμο και, τέλος, το Παρόν. Ερεύνησα κάθε περίοδο, λαμβάνοντας υπόψη αντικείμενα, οικογενειακές ιστορίες και ιστορικές φωτογραφίες. Έψαξα για έμπνευση τα γλυπτικά προηγούμενα στα μεγαλύτερα μουσεία του κόσμου – στην Αθήνα, φυσικά, αλλά και στη Νέα Υόρκη, το Παρίσι και τη Ρώμη».
Για κάθε περίοδο, ο Γιώργος Πετρίδης μελέτησε αριστουργήματα γλυπτών, όπως ο Μιχαήλ Άγγελος, ο Ροντέν, αλλά και αρχαιολογικά ευρήματα, ακαδημαϊκές πηγές και ιστορικές φωτογραφίες, όχι για να αντιγράψει αλλά για να εμπνευστεί μορφολογικά και στη συνέχεια, ζήτησε από ένα μέλος της οικογένειάς του να ποζάρει για κάθε έργο του- κάποια ζωντανά και κάποια από φωτογραφίες και μνήμες. Εμβαθύνει σε ιστορικά γεγονότα, και μέσα από τις οικογενειακές αναφορές φωτίζει και αναδεικνύει τις μορφές που πρωταγωνίστησαν σε κάθε περίοδο, αναδιηγούμενος την ιστορία και τα γεγονότα. Ιστορία, οικογένεια και γλυπτική αναφορά. Το τρίπτυχο αυτής της σειράς «Ελληνικές Κεφαλές». Κάθε γλυπτό βρίσκεται τοποθετημένο σε ειδική κατασκευή με πλήθος πληροφορίων για τον θεατή, από το αρχικό γλυπτό που ενέπνευσε αρχικά τον καλλιτέχνη, ιστορικά στοιχεία της περίόδου που εκφράζει και φυσικά το πραγματικό πρόσωπο που έγινε το μοντέλο του καλλιτέχνη.
Πρώτη μεγάλη κεφαλή που μας υποδέχεται, η Θάλεια, η Μούσα της Κωμωδίας, η Κλασική Ελλάδα, η γέννηση του πολιτισμού μας αλλά και η δική του μνήμη η μητέρα του, Παναγιώτα Παπαϊωάννου σε νεαρή ηλικία:
«Όταν άρχισα να δουλεύω το γλυπτό εμπνεύστηκα αρχικά από εκείνο που βρίσκεται στη συλλογή του Μουσείου του Βατικανού. Σύντομα διαπίστωσα ότι είχε πολλά κοινά χαρακτηριστικά με τη μητέρα μου σε νεαρή ηλικία, όπως την θυμόμουν από ασπρόμαυρες φωτογραφίες που είχα. Έτσι συνέχισα το γλυπτό βασιζόμενος στη μητέρα μου. Η κόμη των μαλλιών της Θάλειας και η κορώνα θα είναι τα στοιχεία που παραμένουν κοινά με το αρχικό γλυπτό – έμπνευση».
Δεύτερο γλυπτό, ο Άρχοντας, παραπέμπει στη Βυζαντινή Περίοδο και τα κολοσσιαία κεφάλια του Μεγάλου Κωνσταντίνου στα Μουσεία του Καπιτωλίου στη Ρώμη και στο Μητροπολιτικό Μουσείο Τέχνης στη Νέα Υόρκη. Για να φιλοτεχνήσει τελικά αυτή την κεφαλή, ο Πετρίδης θα επιλέξει τον πατέρα του, τον καπετάνιο Χρήστο Πετρίδη:
«Έμπνευσή μου οι φωτογραφίες του πατέρα μου ως νεαρού καπετάνιου, που εργαζόταν για τα ναυτιλιακά συμφέροντα του Γουλανδρή, ενσαρκώνοντας την ηγεσία με το διεισδυτικό και αυταρχικό του βλέμμα. Ένας καπετάνιος που ηγείται, βλέπει μπροστά».
Για τις Ηρωίδες του 1821, δεν θα ακολουθήσει την κλασική απεικόνιση των αγωνιστών του 1821. Η γυναικεία φιγούρα έχει αποσιωπηθεί σε αυτό τον αγώνα. Με πρόθεση να απεικονίσει τη δύναμη, και την ανθεκτικότητα τριών γυναικών ηγετών στον Πόλεμο της Ανεξαρτησίας, της Μαντώς Μαυρογένους, της Λασκαρίνας Μπουμπουλίνας και της παραγνωρισμένης Δόμνας Βισβίζη της Θράκης θα αναζητήσει τη σύγχρονη Ελληνίδα: «Βρήκα μια σύγχρονη Ελληνίδα να καθίσει για το έργο, μια γυναίκα με παρόμοια χαρακτηριστικά προσωπικότητας: τη γυναίκα μου, Ελευθερία Γκούφα».
Η περίοδος της καταστροφής της Σμύρνης αποτυπώνεται στο τρίτο του γλυπτό Ο πρόσφυγας, εμπνευσμένο από δύο έργα του Ντονατέλλο, Αββακούμ και Μαρία Μαγδαληνή και Η Αποκαθήλωση (Η Φλωρεντινή Πιετά) του Μιχαήλ Άγγελου (γλυπτό προηγούμενο όπως χαρακτηριστικά αναφέρει).
Πρότυπο για αυτό το γλυπτό η γιαγιά του, Μαρία Μπλιζιώτη, η οποία γλίτωσε από τις πυρκαγιές που μαίνονταν στο κέντρο της Σμύρνης, όταν ο τουρκικός στρατός κατέλαβε την Πόλη το 1922 και χιλιάδες άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους. Η γιαγιά του, σε ηλικία 19 ετών θα χάσει το σπίτι της και θα βρεθεί πρόσφυγας στην Ελλάδα σε δύσκολους καιρούς αγωνιζόμενη να σταθεί και πάλι στα πόδια της για να ξαναφτιάξει τη ζωή της. Το γλυπτό, σκοτεινό και θλιμμένο, υποδηλώνει την απελπισία που βίωσε εκείνες τις δύσκολες ώρες αλλά και την αξιοπρέπεια και το σθένος στην προσπάθεια να ανοικοδομήσει τη ζωή της.
Το επόμενο γλυπτό Ο άνθρωπος των δύο πολέμων αντιπροσωπεύει την περίοδο της ναζιστικής κατοχής της Ελλάδας και του ελληνικού εμφυλίου πολέμου στη δεκαετία του 1940, είναι μια αυτοπροσωπογραφία του καλλιτέχνη, μνήμη της σοβαρής ασθένειας που ο ίδιος θα ξεπεράσει, και αποδίδεται με σκούρα πατίνα και βασίζεται στο γλυπτό Pierre de Weissant του Auguste Rodin, ενός από τους Έξι αστούς του Καλαί. Βρισκόμαστε την περίοδο της γερμανικής εισβολής στην Ελλάδα το 1941 μια οδυνηρή εποχή για τον πληθυσμό που ζει κάτω από τον γερμανικό ζυγό μέσα σε θλιβερές και απάνθρωπες συνθήκες. Ειδικά η Εβραϊκή κοινότητα υποφέρει με την πλειοψηφία της να εκτοπίζεται και να δολοφονείται. Αλλά και τα χρόνια που ακολούθησαν με τον εμφύλιο να μαίνεται πάνω από τα κεφάλια των ανθρώπων σκιαγραφούν μια σκοτεινή περίοδο. Ο άνθρωπος των δύο πολέμων, είναι μια φιγούρα στέρησης που αποτυπώνει ιστορίες που είχε ακούσει ο καλλιτέχνης για την περίοδο αυτή από τους γονείς του, έφηβοι την εποχή εκείνη στην Ελλάδα εκείνη την εποχή, και από άλλους συγγενείς του.
«To Εβραϊκό Μουσείο και ιδιαίτερα η κυρία Μπατινού με βοήθησαν πολύ στη διαθέτοντάς μου φωτογραφικό υλικό από το αρχείο τους ώστε να εμπλουτίσω με πληροφορίες τον κατάλογο για τη ζωή των Εβραίων στην Ελλάδα αλλά και τη δύσκολη περίοδο κατά την περίοδο του Β’ Παγκοσμίου πολέμου».
Ο Γιώργος Πετρίδης είναι ένας αισιόδοξος άνθρωπος και ολοκληρώνοντας την εξερεύνηση των σκοτεινών αυτών χρόνων της ιστορίας, θέλει να κλείσει τη σειρά γλυπτών με μια αχτίδα ελπίδας. Η κόρη του θα ποζάρει για το τελευταίο γλυπτό του και δημιουργεί το κεφάλι της Κόρης. Με έμπνευση τη λευκή μαρμάρινη προτομή του Jean-Antoine Houdon της πεντάχρονης Louise Brongniart, ο Πετρίδης επιδιώκει να αποτυπώσει μια έκφραση αισιοδοξίας για το μέλλον και την ελπίδα που αισθάνεται ένας λαός για τις προοπτικές του.
Ξεκινώντας με το χειροποίητο, ο Γιώργος Πετρίδης πλάθει αρχικά τις φιγούρες από πηλό και δημιουργεί μοντέλα μικρής κλίμακας. Στη συνέχεια σαρώνει τα τρισδιάστατα έργα για να δημιουργήσει ψηφιακά αρχεία. Αρχεία που θα επεξεργαστεί, τελειοποιώντας τα, ώστε να επιτύχει τα επιθυμητά αποτελέσματα, χρησιμοποιώντας τα στην τρισδιάστατη εκτύπωση για να δημιουργήσει ένα μεγαλύτερο γλυπτό. Το γλυπτό τροποποιείται με μια ποικιλία υλικών, όπως ανακυκλωμένο πλαστικό PETG, χυτεύεται και χρωματίζεται ανάλογα με την αισθητική έκφραση που θέλει να αποδώσει. Η «Θάλεια» στα μπλε, ο «Άνδρας των δύο πολέμων» σε οξύ, το χρώμα της σκουριάς. Η αντοχή τους κύριο μέλημα του Γιώργου Πετρίδη, καθώς οι κεφαλές θα συνεχίσουν το ταξίδι τους. Επόμενη στάση τους η Κωνσταντινούπολη.
Μια συγκινητική προσωπική διαδρομή για να «βρει την τέχνη του»
Γεννημένος στην Αθήνα το 1964 μέσα σε μια οικογένεια ποικίλων ενδιαφέροντων, περιστοιχιζόταν από λάτρεις της τέχνης αλλά και των επιχειρήσεων. Στα τρία του χρόνια η οικογένειά του θα μετακομίσει στη Νέα Υόρκη, θα επιστρέψει για μερικά χρόνια στην Ελλάδα, αλλά τελικά η Νέα Υόρκη θα τον κερδίσει. Η αγάπη του για τη μάθηση, την ιστορία και την τέχνη συνοδεύουν κάθε βήμα της ζωής του: «Απολάμβανα να επισκέπτομαι μουσεία, να βλέπω εκθέσεις. Νομίζω πως σταδιακά προετοιμαζόμουν για το επόμενο βήμα».
Ακολουθεί σπουδές κλασικής ελληνικής λογοτεχνίας, φιλοσοφίας και ιστορίας στο Πανεπιστήμιο του Harvard, αλλά η πρώιμη πεποίθηση πως ο δρόμος της τέχνης για έναν άνθρωπο είναι δύσβατος, θα τον φέρουν κοντά στους ταχείς ρυθμούς της Wall Street.
Σε ηλικία 32 ετών, παρακολούθησε το πρώτο του μάθημα τέχνης, στη ζωγραφική με λάδι. Για τα επόμενα 20 χρόνια θα ακολουθήσει αυτό τον δρόμο της σπουδής μέχρι το 2017, που θα χάσει τον πατέρα του. Μια καθοριστική στιγμή για την πορεία της ζωής του: «Με σόκαρε η απώλεια του πατέρα μου και το μόνο που σκεφτόμουν ήταν πως είχε έρθει η στιγμή για αλλαγή. Ή τώρα ή ποτέ, σκέφτηκα». Τότε αφιερώθηκε στην καλλιτεχνική δημιουργία με πλήρη απασχόληση.
Ξεκίνησε μαθήματα σχεδίου, ζωγραφικής και γλυπτικής στο New York Studio School (από το οποίο πήρε πιστοποιητικό γλυπτικής) με περιστασιακά μαθήματα στο The Art Students League στη Νέα Υόρκη και στο L’Académie de la Grande Chaumière στο Παρίσι. Ένιωσε έλξη να σπουδάσει στις ίδιες αίθουσες, όπου κάποτε σπούδασαν ορισμένοι από τους δασκάλους του στη γλυπτική: Louise Bourgeois, Alexander Calder, Alberto Giacometti, Isamu Noguchi, και άλλοι:
«Η ενασχόλησή μου πρώτα με τη ζωγραφική ήταν πολύ σημαντική, γιατί έμαθα τη φιγούρα και τις αναλογίες. Ξεκινώντας μαθήματα γλυπτικής ένιωσα να με εκφράζει καλύτερα. Ένιωσα άνεση με τη γλυπτική». Ακόμα θυμάται με ευχαρίστηση το πρώτο του γλυπτό. Μια ελεύθερη αναπαράσταση του πίνακα του Ρούμπενς, «Η αρπαγή των θυγατέρων του Λευκίππου». Οι πρώτες του ατομικές εκθέσεις πολύ σύντομα θα ακολουθήσουν.
Η δημιουργική διαδικασία που θα ακολουθήσει είναι δική του επινόηση. Αρχαίες και σύγχρονες μέθοδοι συμπλέουν, συμπεριλαμβανομένης της παραδοσιακής μοντελοποίησης πηλού με το χέρι, της τεχνολογίας και της τρισδιάστατης εκτύπωσης. Η χύτευση χαλκού με τον τρόπο των αρχαίων Ελλήνων και η προσθήκη χρώματος θα γίνουν η προσωπική του σφραγίδα.
Αρεταίεια – Το δημόσιο γλυπτό και η ενσάρκωση της μητρικής αγάπης, της αρχής των πάντων
Σε μερικές ημέρες, ανήμερα της Γιορτής της Μητέρας 2024, οι επισκέπτες του Αρεταίειου Νοσοκομείου στην Αθήνα θα αντικρύσουν μια υπερμεγέθη έγκυο γυμνή μητέρα με χρυσό φινίρισμα. Το γλυπτό του Γιώργου Πετρίδη με τον τίτλο Αρεταίεια αποτίνει φόρο τιμής στη μητρική αγάπη. Σε αυτό το νοσοκομείο, ένα από τα κορυφαία ιδρύματα στην Αθήνα αφιερωμένο κυρίως στη γυναίκα, γεννήθηκε ο ίδιος πριν από 60 χρόνια:
«Ήθελα το άγαλμα να ενσαρκώνει την αγάπη που νιώθει μια μητέρα για το παιδί της, γι’ αυτό είναι μεγάλη μου τιμή που το άγαλμα θα στέκεται στην πρόσοψη του νοσοκομείου, όπου με γέννησε η μητέρα μου πριν από πολλά χρόνια».
«Οι απεικονίσεις μέλλουσας μητέρας δεν είναι πολλές στην ιστορία της τέχνης —οι μητέρες συνήθως απεικονίζονται να κρατούν το γεννημένο παιδί τους—, αλλά βυζαντινές εικόνες της εγκυμονούσας Παναγίας μου έδωσαν έμπνευση», μοιράζεται στο ελc ο Γιώργος Πετρίδης.
Από το Μουσείο της Ακρόπολης, και την κόμμωση της αρχαϊκής Κόρης των μέσων του 5ου αιώνα π.Χ. θα αντλήσει στοιχεία για την κόμμωση ενώ από το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο, και τον υπερμεγέθη Δία (ή Ποσειδώνα) του Αρτεμισίου του 460 π.Χ. θα εμπνευστεί τη χαμηλή του βάση που προσγειώνει το γλυπτό. Μελετώντας αντίγραφα της Αφροδίτης αυτής στη Ρώμη και στο Παρίσι μπόρεσε να αντιληφθεί περισσότερα ώστε να παρουσιάσει ένα γυναικείο γυμνό σε φυσική στάση.
«Ήθελα να αποτυπώσω μια έγκυο γυναίκα στις φυσικές αναλογίες της. Μια γυναίκα που περπατάει, κινείται προς τα μπροστά. Σκέφτηκα πολύ τις αρετές του Αρεταίειου Νοσοκομείου, ενός από τα κορυφαία πανεπιστημιακά νοσοκομεία της Αθήνας, και τις συνδύασα με τη δική μου βαθιά προσωπική σχέση με τη μητέρα μου για να δημιουργήσω ένα μοναδικό έργο. Εκείνη παρακολουθούσε κάθε βήμα της δημιουργίας του γλυπτού και η γνώμη της ήταν σημαντική κάθε φορά. Έχω επιλέξει το χρυσό χρώμα για το γλυπτό μου. Είναι το χρώμα που οι αρχαίοι Έλληνες χρησιμοποιούσαν για τους Θεούς τους υπογραμμίζοντας την αξία της μητρότητας. Η βάση του είναι χαμηλή, ώστε ο επισκέπτης να νιώθει εξοικείωση και εγγύτητα».
«Είμαι ευγνώμων στους λαμπρούς χειρουργούς και γιατρούς με τους οποίους συνεργάστηκα σε αυτό το έργο: Μανούσο Κωνσταντουλάκη (Πρόεδρο Χειρουργικής), την Καθηγήτρια Νικολέττα Ιακωβίδου (Πρόεδρο Νεογνολογίας), τον Δρ Δημήτρη Βασιλόπουλο, και ιδιαίτερα τον Καθηγητή Νικόλαο Βλάχο (Πρόεδρο Μαιευτικής-Γυναικολογίας) που πρώτοι με κάλεσαν να συνεργαστώ μαζί τους σε αυτή την πολυετή προσπάθεια».
Η θέση του γλυπτού δεν είναι διόλου τυχαία. Το άγαλμα βλέπει στην απέναντι πλευρά της λεωφόρου Βασιλίσσης Σοφίας το άγαλμα του Ελευθέριου Βενιζέλου, του δημοφιλούς Έλληνα πολιτικού άνδρα, το οποίο είχε φιλοτεχνήσει τον 20ό αιώνα ο γλύπτης Γιάννης Παππάς. Ο πατέρας του Έθνους στη μια πλευρά και η στοργική μητέρα, η πηγή της ζωής, στην άλλη πλευρά. Άνδρας και γυναίκα σε μια συμβολική συνομιλία, μια παγωμένη στιγμή στους αιώνες. Οι δύο δημιουργοί:
«Θέλησα να βάλω τα δύο έργα σε διάλογο, ζητώντας από τους θεατές να αναλογιστούν τις ομοιότητες και τις διαφορές τους. Tο ζωηρό βάδισμα που απέδωσε ο Παππάς στο άγαλμα του Βενιζέλου προσπάθησα να το έχει και η Αρεταίεια. Περπατά κι αυτή με το αριστερό πόδι μπροστά, το πάνω μέρος του σώματος να γέρνει προς το μέλλον, το κεφάλι καμαρωτό ψηλά, κοιτάζοντας τον πολιτικό άνδρα ίσως μιλώντας σε εκείνον.
Όσο για τις διαφορές τους, εκείνος είναι ντυμένος με την τυπική ανδρική ενδυμασία της εποχής του και κρατάει συμβολικά μια τυλιγμένη περγαμηνή, ενώ εκείνη παρουσιάζει περήφανη με γυμνό το σώμα της, τα χέρια να αγκαλιάζουν το αγέννητο ακόμα παιδί της: αρσενικό και θηλυκό, ο πατέρας του έθνους και η μητέρα που γεννάει τους ανθρώπους —η κάθε δύναμη προχωράει ακάθεκτη αλλά δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς την άλλη».
