Σε ένα παλιό μισοερειπωμένο αρχοντικό μια γυναίκα αναθυμάται τη ζωή της μέσα από μια χειμαρρώδη εξομολόγηση, αφήγηση ζωής. Η γυναίκα αυτή είναι η Ηλέκτρα, είναι η τραγική ιστορία της οικογένειας των Ατρειδών;
«Η λεπτή σφαγμένη γυναίκα με άσπρο χιτώνα» είναι η Ιφιγένεια;
«Ο τυφλός με μια λύρα στα γόνατα, ο Όμηρος…;» Ίσως…
«Οι δώδεκα γενειοφόροι πολέμαρχοι με το νεκρό αρχηγό τους που αν και νεκρός τους οδήγησε στην έξοδο…» οι Aπόστολοι και ο Χριστός..;
«Τα τρόπαια τόσων μάταιων πολέμων…»
«Ο αδελφός που λείπει χρόνια…»
«Τα μάρμαρα που ιδρώνουν αίμα»
«Ο γυάλινος αφέντης…» Τίποτα δεν κατονομάζεται ακριβώς.
Στο «Νεκρό Σπίτι» διακρίνει κανείς τη συνύπαρξη της μυθολογίας, την ταραγμένη ιστορία της νεότερης Ελλάδας, το αυτοβιογραφικό, το υπαρξιακό, το πολιτισμικό, τα πρόσωπα του μύθου και της ιστορίας, τρομακτικές μνήμες και παρηγορητικές ελπίδες να δένουν αρμονικά μέσα σε ένα πνεύμα μαγικού ρεαλισμού.
