Δεν φταίει,
αλλά τα πράγματα επαναλαμβάνονται.
Εγώ βλέπω ότι τα πάντα είναι μια φοβερή επανάληψη.
Κι αυτή έχει την ίδια μοίρα με την μητέρα της
και με την γιαγιά της,
δυό γυναίκες
που παντρεύτηκαν
εκείνον που την έσπειρε..
Η παράσταση που κέρδισε θεατές, μικρούς και μεγάλους, άνδρες και γυναίκες, θεατρόφιλους και μη, επιστρέφει από 7 Σεπτεμβρίου: «Το Σπίτι της Μπερνάρντα Άλμπα» ανοίγει την πόρτα του για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων στην πιο όμορφη αυλή της Αθήνας κάτω από την Ακρόπολη, στο Βρυσάκι, Χώρος Τέχνης & Δράσης.
Η Υπόθεση
Ανδαλουσία. Μετά την κηδεία του άνδρα της, η 60χρονη Μπερνάρντα Άλμπα, επιβάλλει στις πέντε κόρες της της πολύχρονο κατ’οίκον εγκλεισμό λόγω πένθους. Σε ένα σπίτι, χωρίς αντρική παρουσία, εισβάλλει ο Έρωτας και τα ανατρέπει όλα… Μία βαλκανική τραγωδία εννέα γυναικών, με αέρα αλμοδοβαρικό.
Σκηνοθετικό Σημείωμα
Σε μια ισχνή δημοκρατία, όπου περισσεύουν τα μνημόνια και οι δογματικές, δίχως καμιά πίστη στο συνάνθρωπο, διατυπώσεις, Το σπίτι της Μπερνάρντα Άλμπα δεν είναι ένα έργο, που απλά μπορεί να μας αφορά, είναι ο κόσμος μέσα στον οποίο ζούμε.
Η Μπερνάρντα, η Αδέλα, η Πόνσια, η Μαρτύριο, η Ανγκούστιας, η Αμέλια, η Μαγδαλένα, η Προυντένσια κι ο πανταχού παρών, και γι’ αυτό απών, Πέπε, είναι σάρκα από τη σάρκα μας. Μιλούν τη λογοκριμένη γλώσσα μας, ενώ η στεγνή, από τη στέρηση και τον εγκλεισμό, όψη τους καταμαρτυρά όσα οι λέξεις κρύβουν. Από τη μια κοινωνία σε κρίση, ας πούμε, την ισπανική, τις μέρες του ’36 λίγο πριν το πραξικόπημα, στην ελληνική κοινωνία του 2015. Από το δυτικό άκρο της Μεσογείου, έως τις απότομες ακτές της Αδριατικής και της Μαύρης Θάλασσας, από τις ορκισμένες παρθένες της Αλβανίας έως τις ηρωίδες του Αλμοδόβαρ, οι ίδιες ακούραστες νότες, οι ίδιες υγρές και μεστές φωνές, οι ίδιες υποσχέσεις και το ίδιο σκληρό παιχνίδι με το θάνατο.
Το σπίτι της Μπερνάρντα Άλμπα είναι μια ανδαλουσιανή τραγωδία, με άλλα λόγια μια βαλκανική τραγωδία, που λαμβάνει χώρα στις εσχατιές του πολιτισμένου κόσμου. Η άνυδρη και διψασμένη γη, καθρεφτίζεται στα στερημένα από έρωτα γυναικεία πρόσωπα του έργου. Αφόρητη ζέστη δοκιμάζει τα όρια της ύπαρξης τους σε εγκλεισμό, ενώ μια πιθαμή έξω από το σπίτι – φυλακή, μοιάζει να απλώνεται ένα σύμπαν διαποτισμένο από αισθησιακές μουσικές και οσμές, κάθιδρων από το χορό, σωμάτων, που δεν παύουν ποτέ να ερωτεύονται. Αλήθεια ή ψέματα; Μια φαντασίωση που στήνει μοιραίες παγίδες στα θύματά της, ή μια αλήθεια, που όμως η κατάκτησή της χρειάζεται τόλμη και πόθο ή, ακόμα καλύτερα, duente;
