Το νέο έργο της ομάδας χορού Αμάλγαμα ερευνά και εμπνέεται από τη θεματική του «Ενήλικας – Παιδί» του ενήλικα που εμφανίζει ανήλικες συμπεριφορές και υποκινείται από ψυχικούς μηχανισμούς που απαντώνται στα πρώτα χρόνια της ζωής, εκείνα της νηπιακής ηλικίας . Το Υπερεγώ του ανήλικου ενήλικα, δεν είναι παρά η άλλη εκδοχή του παιδικού ναρκισσισμού.
Αν κατά την ενηλικίωση ο άνθρωπος αναλαμβάνει πλήρως την ευθύνη του εαυτού του, ο Ενήλικας-Παιδί, ανεξαρτήτου ηλικίας, παραμένει στο στάδιο της μη πλήρους ανάληψης ευθυνών, της εξάρτησης από άλλα άτομα και καταστάσεις.
Σε ένα χώρο που πότε μοιάζει με τραπεζαρία-αίθουσα μνημόσυνου, πότε σε αίθουσα διάσκεψης της συνόδου κορυφής, και πότε σε νηπιαγωγείο, οι ενήλικες-παιδιά κινούνται και μιλούν άλλοτε ως μόνοι performers και άλλοτε σε διάδραση με το κοινό το οποίο, σε κάποιες σκηνές του έργου, συνευρίσκεται στον ίδιο χώρο δράσης με τους performers.
Πολλά μοιάζουν συχγωνευτικά στο «Νηπιαγωγείο» και τα όρια συνεχώς παραβιάζονται καθώς οι ανήλικοι-ενήλικες παλιμπαιδίζουν και παλινδρομούν ανάμεσα στη φαντασίωση και την πραγματικότητα, στη θολή εικόνα του εαυτού τους και των άλλων, στο παιχνίδι και τη σοβαροφάνεια, στο υπερτροφικό Εγώ τους και την αυτιστική τους σχέση με τα Εγώ των άλλων.
Τα εκφραστικά εργαλεία της κίνησης και του λόγου «συνομιλούν» μεταξύ τους, κατά τη μεγαλύτερη διάρκεια του έργου, δημιουργώντας μια τρίτη γλώσσα που αφετηρία και μήτρα της έχει το σώμα.
Εμπνευσμένο εν μέρη από τη ρητορική της Alice Miller στο έργο «Οι φυλακές της παιδικής μας ηλικίας», από το «Η κουλτούρα του ναρκισσισμού» του Κρίστοφερ Λας, το «Νάρκισσος ή ο εραστής του εαυτού του» του Ζαν Ζακ Ρουσσώ, αλλά και από άλλες ψυχαναλυτικές και κοινωνικοπολιτικές προσεγγίσεις, το «Νηπιαγωγείο» είναι ένα έργο που στοχεύει στην αφύπνιση διαχρονικών ερωτημάτων σε ό,τι αφορά την πάλη του Εαυτού με το Εγώ του, του Υποκειμένου με τον Άλλον, να προβληματίσει σε σχέση με τους τραυματισμένους ενηλίκες που τραυματίζουν με τη σειρά τους τους ανήλικους της επόμενης γενιάς, την πιθανή αντιστοιχία «ανηλικίωσης» στις ευρύτερες κοινωνικές σχέσεις και ομάδες, αλλά και στην πολιτικοκοινωνική πραγματικότητα της εποχής της κρίσης και των πρεκάριων*.
* πρεκάριος: όρος που πρωτοεμφανίζεται στο βιβλίο του Guy Standing “The Precariat” και αναφέρεται στη νέα τάξη που διαμορφώνεται παγκοσμίως τα τελευταία χρόνια. Προέρχεται από την αγγλική λέξη precarity.
Το έργο περιέχει σκηνές διάδρασης με το κοινό.
