H Τίλλη είναι μια νεαρή κοπέλα που εργάζεται σε τράπεζα.
Η τράπεζα θεωρεί ότι η νεαρή Τίλλη πάσχει από μελαγχολία, για αυτό τη στέλνει στη Λάουρα.
Η Λάουρα είναι μία ψυχίατρος χωρίς αισθήματα.
Η Τίλλη, εν τω μεταξύ, γνωρίζει τυχαία τον Φράνκ, στην τράπεζα όπου εργάζεται, και ερωτεύονται.
Η Τίλλη με την Άννα, ανταλάσσουν τις σκέψεις τους στο κέντρο ομορφιάς της Άννας, όπου η Τίλλη περνάει συχνά τα βράδια.
Μέσα σε όλα αυτά, η Τίλλη περνάει τον χρόνο της κοιτάζοντας έξω απο τα παράθυρα.
Κάποια στιγμή την ώρα που κοιμάται η Τίλλη, ο Φράνκ φυλάσσει τα δάκρυά της σε ένα δοχείο.
Πλησιάζοντας η μέρα των γενεθλίων της γίνεται χαρούμενη, κι όλο και πιο χαρούμενη, κι όλο και πιο χαρούμενη… πράγμα που την οδηγεί στο να πιει μια γουλιά απ’ το δοχείο των δακρύων της.
Η Τίλλη τότε εξαφανίζεται.
Και στη θέση της βρίσκεται ένα αμύγδαλο.
Θα μπορέσει άραγε κάποιος να πάει να την βρει εκεί που βρίσκεται;
Στο “Παιχνίδι της Μελαγχολίας” οι ήρωες αγαπούν τα παράθυρα. Τους αρέσει να ακουμπούν πάνω τους και να αγναντεύουν έξω, να χαζεύουν τη ζωή, να απλώνουν τα χέρια τους στη βροχή και να χαρίζουν σ’ αυτούς που τους κοιτάνε από κάτω ένα μοναδικό κάδρο που σίγουρα θα αποτελούσε έμπνευση για τον Ρέμπραντ ή τον Βερμέερ. Τα παράθυρα, που αποτελούν τη βάση αυτής της παράστασης – σκηνικής εγκατάστασης, βρέθηκαν όλα πλάι στα σκουπίδια ή μέσα στους μεγάλους κάδους για μπάζα της Αθήνας. Και κουβαλούν ένα μεγάλο παρελθόν και μια ιστορία που δυστυχώς ποτέ δεν θα μπορέσει να ειπωθεί. Μπορούν όμως τα ίδια να πουν την ιστορία αυτού του έργου.
Ένα έργο που μιλάει απευθείας στο σήμερα. Απένοχοποιεί κατά κάποιον τρόπο τη μελαγχολία προσδίδοντας της μια τρυφερή ευγένεια. Δείχνει τη δυσκολία ενός μελαγχολικού ατόμου, όπως η Τίλλη, να ενταχθεί στην κανονικότητα που προτείνεται από τη σημερινή κοινωνία. Προτείνει να σκεφτούμε μήπως η μελαγχολία είναι μια πιο ειλικρινής στάση του ανθρώπου απέναντι στη ίδια του τη φύση.
