Ο αυτοκράτορας Αδριανός έφτασε το φθινόπωρο του 124, στην Ελλάδα, για τη συμμετοχή του στα Ελευσίνια Μυστήρια. Μέχρι τον Μάρτιο του 125, ο Αδριανός είχε φθάσει στην Αθήνα, όπου και πρωτοστάτησε στα Διονύσια.
Έχει μείνει στην ιστορία ως ο τρίτος από τους «πέντε καλούς αυτοκράτορες» της ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Ήταν το πρόσωπο που συνέδεσε τον ελληνικό πολιτισμό με τον ρωμαϊκό και αγαπήθηκε όσο λίγοι από τον λαό του.
Ο μονόλογος αυτός αφορά στην ταραχώδη-περιπετειώδη ζωή του μεγάλου φιλέλληνα και λάτρη του Ελληνικού πνεύματος, αυτοκράτορα Αδριανού. Είναι ένας συνδυασμός ιστορικών και φανταστικών γεγονότων που στοχεύει στο να καταδείξει πως όλοι οι άνθρωποι έχουμε τις ίδιες ανάγκες ,τους ίδιους φόβους και τις ίδιες επιθυμίες! Μεγαλώνουμε σε οικογένειες μ ελλείψεις και ελαττώματα, παθιαζόμαστε να πετύχουμε υψηλούς στόχους(για ν αποδείξουμε ότι αξίζουμε) και όταν το πετύχουμε πιστεύουμε πως ήμαστε παντοδύναμοι θεοί.
Ακολουθούν, τότε, τα χτυπήματα της μοίρας, που μας προσγειώνουν απότομα και μας κάνουν να συνειδητοποιήσουμε πως το μόνο που έχουμε πραγματικά ανάγκη, μέχρι το τέλος μας, είναι ν’ αγαπήσουμε και ν’ αγαπηθούμε βαθιά και απόλυτα.