Η Θεατρική Ομάδα Δράσης Σαρδάμ παρουσιάζει το έργο του Matei Vișniec «Εθνικότητα μου το χρώμα του ανέμου» σε μετάφραση της Έρσης Βασιλικιώτη.
Το έργο εστιάζει στην ανθρώπινη ζωή η οποία σε συνθήκες απολυταρχισμού, επαναπροσδιορίζεται με αρνητικούς όρους. Ο Βιζνιέκ δημιουργεί χαρακτήρες σε διάφορα στάδια υπαρξιακής αποσύνθεσης και κάποιους που αντιστέκονται ακόμη – ή έτσι νομίζουν.
Οι άνθρωποι αυτής της κοινωνίας είναι εγκλωβισμένοι σε άρρωστους τρόπους σκέψης και σε δράσεις σωματικές που τους εξουθενώνουν ψυχικά. Συναινούν στην αφαίρεση της αξιοπρέπειάς τους και τη χειραγώγηση τους, φαντασιώνονται ότι επαναστατούν χωρίς να διεκδικήσουν ποτέ τίποτα και, ακόμη και νεκροί, ονειρεύονται τις τιμές και τα παράσημα μιας Εξουσίας που τους οδήγησε σε ένα μάταιο θάνατο.
Υπόθεση:
Μια γυναίκα πρόσφυγας αρνείται να περάσει τα σύνορα αν το τίμημα είναι να χάσει την αξιοπρέπεια της, ένας άνθρωπος αρχίζει να ευχαριστιέται την μετατροπή του σε σκουπιδοτενεκέ, μια σερβιτόρα δεν μπορεί να διεκδικήσει τίποτα – ούτε καν την δειλία της – και στρέφεται στη βία, ένας άντρας μπαίνει σε έναν κύκλο για να αποφύγει την πραγματικότητα, ένας δρομέας πεθαίνει τρέχοντας αποζητώντας την λύτρωση, ένας αρχιφύλακας βασανίζει με ικανοποίηση ψυχολογικά τον κρατούμενό του, ένας ελεύθερος σκοπευτής παίζει τον Θεό και καθαρίζει τον κόσμο από τα «ποντίκια» και οι νεκροί ενός πολέμου μαλώνουν για την πρώτη θέση σε μια παρέλαση θανάτου.
Επαναλαμβανόμενο μοτίβο που νουθετεί τους πολίτες οι πλύσεις εγκεφάλων – άλλοτε με χαρακτήρα στρατιωτικής εκπαίδευσης ή διαφημίσεων τελεμάρκετινγκ και άλλοτε με φόντο πολυτελείς εγκαταστάσεις πλύσης που θυμίζουν κέντρα ευεξίας και χαλάρωσης.
Για την σύνδεση αυτού του σπονδυλωτού θεατρικού έργου χρησιμοποιείται η ιστορία ενός νεαρού πρόσφυγα που καταφέρνει να περάσει τα σύνορα και να μπει στη χώρα των απόλυτων ανθρώπινων δικαιωμάτων και της απόλυτης ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Εκεί συνδέεται με τους χαρακτήρες της κοινωνίας αυτής μη μπορώντας τελικά να αποφύγει την επιβαλλόμενη ενσωμάτωσή του.
