Πόσες φορές έχετε βρεθεί σε μία παράσταση και νιώθετε ότι ο χρόνος κυλά βασανιστικά μέχρι να φτάσει στο τέλος της; Πόσες φορές νιώθετε τις αντοχές σας να μηδενίζουν από μια ερμηνεία που δεν είναι όπως την είχατε φανταστεί, από μια σκηνοθεσία που δεν είναι στα μέτρα σας ή από έναν ενοχλητικό διπλανό θεατή που κοιτάει συνεχώς το κινητό του; Αφήστε με να μαντέψω. Άπειρες.
Αυτά είχε στο μυαλό της και η Ερμίρα Γκόρο φτιάχνοντας το “You”. H ταλαντούχα χορεύτρια – χορογράφος από την Χιμάρα της Αλβανίας, που τα τελευταία χρόνια δραστηριοποιείται με επιτυχία στην Αθήνα αλλά και στο Λονδίνο ως μέλος της φημισμένης ομάδας DV8 Physical Theatre, συνεργάστηκε με 7 χορευτές, βρήκε 30 τραγούδια (από Κάλλας, ελληνικά παραδοσιακά έως ποπ θρύλους) και δούλεψε πάνω σε 20 διαφορετικές θεματικές για χάρη ενός και μόνο θεατή.
«Δεν σου έχει τύχει να παρακολουθείς μια παράσταση και να κοιτάς τις αντιδράσεις των διπλανών σου για να δεις αν τους αρέσει ή όχι; Ή μετά, όταν τελειώνει το έργο, δεν επηρεάζεσαι από τη γνώμη ενός πιο ειδικού της παρέας; Υπάρχει μια “κοινωνικοποίηση” στα έργα που βλέπουμε, η οποία συχνά δεν μας επιτρέπει να μείνουμε πιστοί στην άποψή μας γι’ αυτό που παρακολουθήσαμε. Με το “You” ήθελα ο κάθε θεατής να μπορεί να βιώσει τη δική του μοναδική εμπειρία, μια καθαρά προσωπική θέαση, όντας αυτός ο “σκηνοθέτης” του έργου που θέλει να δει», λέει η Ερμίρα Γκόρο στο ελc.
Τι ακριβώς όμως είναι το “You”;
Ο κάθε θεατής θα έχει τη δυνατότητα να επιλέξει το σύνολο των χορευτών, τη θεματική και τα μουσικά κομμάτια που θέλει να δει και να ακούσει στη σκηνή, βλέποντας την παράσταση που διάλεξε μόνος σ’ ένα άδειο θέατρο. «Ο θεατής είναι ο πρωταγωνιστής. Τον καλούμε να συμμετάσχει σε μια προσωπική διαδικασία για 35 λεπτά, όντας παντελώς ελεύθερος», εξηγεί η Ε. Γκόρο.
«Οι θεματικές έχουν σχέση με πράγματα που μπορεί να βιώσει. Ουσιαστικά είναι τίτλοι, οι οποίοι είναι γενικοί και στόχο έχουν να πυροδοτήσουν τη φαντασία του θεατή προκειμένου να σκεφτεί τι θα ήθελε να δει στη σκηνή. Συνδυασμένοι με μια τεράστια γκάμα τραγουδιών, όσοι έρθουν στο θέατρο θα είναι πραγματικά σε θέση να βιώσουν κάτι πολύ ξεχωριστό, ακριβώς κομμένο και ραμμένο στα μέτρα τους».
Είναι, άραγε, μια στοχευμένη επιλογή της χορογράφου το συγκεκριμένο concept, να ενεργοποιήσει όσο το δυνατόν περισσότερους θεατές σ’ ένα είδος τέχνης που δεν είναι τόσο δημοφιλές στη χώρα μας;
«Η αλήθεια είναι ότι ο χορός ποτέ δεν είχε αυτό που λέμε “μεγάλο κοινό” στην Ελλάδα. Σίγουρα, αυτή η δουλειά, είναι ένας τρόπος να έρθει κανείς πιο κοντά στη χορευτική τέχνη μ’ έναν τρόπο πιο άμεσο, περισσότερο όμως νομίζω πως είναι μια αφορμή να έρθει ένα βήμα πιο κοντά στη μοναδικότητα του και να διεκδικήσει την ψευδαίσθηση της παντοδυναμίας του».
