Από πολύ μικρός μαθαίνεις πως κανείς δεν μπορεί να κάνει τραμπάλα μόνος του. Δεν είναι εύκολο να είσαι μικρός. Όλα όμως γίνονται ευκολότερα μ’ έναν φίλο.
Ένα έργο για την πρώτη φιλία. Για εκείνη την πρώτη στιγμή που καταλαβαίνεις πως μ’ έναν φίλο μπορείς να κατακτήσεις πιο ψηλές κορυφές. Να φτιάξεις πιο μεγάλα διαστημόπλοια, πιο πολύχρωμες ζωγραφιές. Για εκείνη τη μαγική στιγμή, που δεν θα ξεχάσεις ποτέ. Ένα έργο για τη συνεργασία και το παιχνίδι. Για το μοίρασμα. Για τον θυμό, την αδικία, τη διαπραγμάτευση, τον τσακωμό, αλλά και την υποχώρηση, τη συγχώρεση.
Η Σοφία Πάσχου, μια σκηνοθέτις που μιλά με μοναδική μαεστρία απευθείας στις καρδιές των μικρών και πολύ μικρών παιδιών, δημιουργεί μια παράσταση που χρησιμοποιεί τους κώδικές τους για να μπει στον κόσμο τους. Η σχέση των σωμάτων μέσα στον χώρο μετατρέπεται σε διάλογο. Γεννιέται έτσι ένα ευρηματικό, σωματικό λεξιλόγιο για να περιγράψει τις πολύ μεγάλες αγωνίες μιας ηλικίας κατά την οποία ο κόσμος μοιάζει με τεράστιο ερωτηματικό. Οι λιλιπούτειοι θεατές γελούν, απορούν, ταυτίζονται και συνειδητοποιούν πως υπάρχουν φόβοι που μοιραζόμαστε όλοι. Κι όσα μοιραζόμαστε γίνονται ευκολότερα.
Ένα κορίτσι, ένα αγόρι και το σκάμμα μιας παιδικής χαράς. Ένας εξαφανισμένος μαλλιαρός κούνελος, ένας χυμός μήλου και μια τραμπάλα. Δύο ηθοποιοί που θυμίζουν παιδιά: μιλάνε λίγο, παίζουν πολύ, πειραματίζονται, εξερευνούν κι ανακαλύπτουν τα όρια του κόσμου και τα δικά τους.
