«Η ευτυχία των λέξεων. Η χαρά και η λειτουργία της ποίησης ήταν και είναι να δοξάζει τον άνθρωπο -που είναι το ίδιο με το να δοξάζει τον Θεό.» – Dylan Thomas
Το Θέατρο Αυλαία φιλοξενεί την ομάδα Angelus Novus με την παράσταση «Κάτω από το Γαλατόδασος – Ένα έργο για φωνές», σε σκηνοθεσία Δαμιανού Κωνσταντινίδη από την 1η έως τις 18 Δεκεμβρίου 2016.
Λίγα λόγια για το έργο
Πρόκειται για το κύκνειο άσμα του σημαντικού Ουαλού ποιητή Ντύλαν Τόμας (1914-1953), μια παράσταση αστεία και ποιητική όπου όλα φτιάχνονται από τους ηθοποιούς: ήχοι, μουσικές, τραγούδια, σκηνές. Μια παράσταση από ανθρώπους για ανθρώπους. Μια παράσταση επίκαιρη εξ αντιδιαστολής.
Ο Ντύλαν Τόμας έγραψε το «Γαλατόδασος, ένα έργο για φωνές» όπως το αποκαλεί, με προορισμό το ραδιόφωνο. Το παρουσίασε για πρώτη φορά τον Μάιο του 1953, σε δημόσια πολυφωνική ανάγνωση, στη Νέα Υόρκη –ο ίδιος διάβασε την Πρώτη Φωνή και τον ρόλο του Αιδεσιμότατου Ελάι Τζέκινς (στην παραγωγή του BBC, λίγους μήνες αργότερα, τον διαδέχτηκε ο Ρίτσαρντ Μπάρτον). Πρόκειται κυριολεκτικά για το κύκνειο άσμα του ποιητή: ο θάνατος τον βρήκε τον Νοέμβριο του 1953 στην Αμερική, όπου τον είχαν καλέσει ξανά, για να το διαβάσει σε δημόσιους χώρους.
Πολύ γρήγορα η ποιητική δύναμη και οι θεατρικές αρετές του Γαλατόδασους τράβηξαν το ενδιαφέρον των ανθρώπων της σκηνής: η πρώτη θεατρική παράσταση δόθηκε στο φεστιβάλ του Εδιμβούργου το 1956 και ακολούθησαν πλήθος ανεβάσματα σε όλο τον κόσμο, καθώς και μια κινηματογραφική ταινία, το 1971, με πρωταγωνιστές τον Ρίτσαρντ Μπάρτον, τον Πήτερ Ο’Τουλ και την Ελίζαμπεθ Τέηλορ (σκηνοθεσία Andrew Sinclair). Στην Ελλάδα ανέβηκε για πρώτη φορά από την Πειραματική Σκηνή της «Τέχνης», το 1991, σε σκηνοθεσία Νίκου Αρμάου.
Σημείωμα σκηνοθέτη:
Το Κάτω από το Γαλατόδασος περιγράφει με ανεπανάληπτο τρόπο, μέσα από αφηγήσεις, διαλογικές σκηνές και τραγούδια, μια μέρα από τη ζωή των κατοίκων ενός φανταστικού παραθαλάσσιου ουαλέζικου χωριού, του Χλαρέγκιμπ.
Ιδιαίτερο χωριό, κάτοικοι ιδιαίτεροι, στα όρια της ηθικής αλλά και στα όρια της τρέλας, ιδωμένοι μέσα από ένα βλέμμα που δεν κρίνει ούτε καταδικάζει, αλλά που αγκαλιάζει και αποδέχεται όλες τις παραξενιές, τα ελαττώματα και τις αποτυχίες με κατανόηση, συμπόνοια και καλοπροαίρετο χιούμορ.
Αν υπάρχει ένας πρωταγωνιστής στο Γαλατόδασος, τότε σίγουρα δεν είναι κάποιος από τους πολυάριθμους χαρακτήρες που παρελαύνουν σ’ αυτό, αλλά η ίδια η γλώσσα. Χάρη στην ποιητική της διάσταση και τον λεκτικό της πλούτο, τόσο τα πρόσωπα και οι ιδιοτροπίες τους, όσο και η καθημερινότητά τους, που μοιάζει στατική, καθότι επαναλαμβανόμενη πανομοιότυπα από μέρα σε μέρα, ανυψώνονται και καθαγιάζονται.
Είναι ίσως το μοναδικό έργο που μας δίνει μια ιδέα για το τι θα μπορούσε να είναι η ευτυχία χωρίς να γίνεται ανιαρό, κι αυτό οφείλεται στην οργιαστική ποίησή του, την υψηλή αίσθηση του κωμικού που το διατρέχει, τη χαρά της ζωής που καταφέρνει να μεταδώσει. Εδώ, η ευτυχία είναι πάνω απ’ όλα οι λέξεις.
Το Γαλατόδασος είναι αυτό που έχουμε για πάντα χάσει, ή μάλλον αυτό που θάψαμε βαθιά μέσα μας, αυτό που μέσα μας έχει δραματικά απομακρυνθεί. Ο παράδεισος ή η αθωότητα. Η αγάπη ή η τρέλα. Η ελευθερία. Η πρώτη ποίηση της ζωής. – Δαμιανός Κωνσταντινίδης
