Ο Πέτρος Φιλιππίδης και η Λυδία Κονιόρδου πρωταγωνιστούν στο σύγχρονο έργο του Αλεξάντερ Γκέλμαν, σε σκηνοθεσία και η διασκευή του Γιώργου Κιμούλη στο Θέατρο Μουσούρη.
Το έργο
Ο Αντρέϊ Γκλάντγκοφ είναι πολιτικός μηχανικός και διευθυντής σε μια μεγάλη κατασκευαστική εταιρία. Η Νατάσα Γκλάντγκοφ είναι διανοούμενη και εργάζεται σε βιβλιοθήκη. Τους συναντάμε έπειτα από είκοσι χρόνια γάμου, με το 16χρονο παιδί τους να βρίσκεται στο νοσοκομείο, μετά από ένα σοβαρό ατύχημα. Εκείνος, προκειμένου να αναρριχηθεί κοινωνικά, πάτησε επί πτωμάτων, ξεπουλώντας κάθε ηθική αρχή και αξία. Και η σύζυγός του ακολούθησε ως συνεργός σ’ αυτή την πορεία του, με μοναδικό της άλλοθι, το μέλλον του παιδιού τους. Αυτό το τεράστιο πάθος για δύναμη και εξουσία στο εργασιακό χώρο, θα φέρι το ζευγάρι σε αντιπαράθεση με την ίδια την οικογένεια, θα έρθουν ακραίες συγκρούσεις, μέσα σ’ ένα παιχνίδι εσωτερικής επιβίωσης.
Ο Αλεξάντερ Γκέλμαν χαρακρηρίζει το «Και τώρα οι δυο μας», ως ένα έργο για δυο εγωιστές με θύμα και των δυο, το παιδί τους. «Με το έργο μου φέρνω στην επιφάνεια το μόνιμο πρόβλημα στις σχέσεις γονιών και παιδιών, αλλά και μέσα στο ίδιο το ζευγάρι».
Μέσα από την οξυδερκή ματιά του συγγραφέα, γινόμαστε μάρτυρες της σημερινής πραγματικότητας, όπου άνθρωποι πνευματικά και ψυχικά αδύναμοι, με εμμονές για εξουσία, δημιουργούν σταδιοδρομίες επί πτωμάτων, καταστρέφοντας ζωές.
Ο συγγραφέας
Ο Αλεξάντερ Γκέλμαν ανατέμνει την ανθρωπινη ψυχή, στηριγμένος σε βιώματα, που έχουν ανατρεψει σταδιακά, τον ανθρώπινο αξιακό κώδικα. Επιζήσας του ολοκαυτώματος, Σοβιέτικος υποστηρικτής των μεταρρυθμίσεων του Γκορμπατσόφ, Ρώσος παρατηρητής της μετεξέλιξης της κοινωνίας της χώρας του μετά την πτώση του καθεστώτος, πολίτης του σύγχρονου κόσμου που μεταβάλλεται ραγδαία μέσα από τις παθογένειες του καπιταλισμού, καταγράφει διεισδυτικά στο έργο του την αλλοτρίωση σκέψεων και συναισθημάτων, την ανάπτυξη εμμονών που απομακρύνουν τον άνθρωπο από την ηθική του υπόσταση. Οι ήρωες του έργου είναι θύτες και θύματα, παρασυρμένοι από το κέρδος και την καταξίωση με όρους κοινωνικούς και όχι πραγματικούς, αναλώνουν τη ζωή τους στο κυνήγι της επιτυχίας, αγνοώντας την ουσία. Καταλύοντας με τις πράξεις τους την αξία της οικογένειας αληλοεξοντώνονται περαιτέρω πάνω από το άρρωστο παιδί-θυμα τους σε μια απέλπιδα προσπάθεια να δικαιολογήσουν τις πράξεις τους-την ίδια τη ζωή τους. Ο Γιώργος Κιμούλης διεισδύει στον μοναχικό κόσμος τους για δεύτερη φορά ανασύροντας συναισθήματα, αδιέξοδα, ελπίδες-βάσιμες και μάταιες.
