Τα Μπαλέτα Μοϊσέγιεφ επανέρχονται μετά από 12 χρόνια στην Ελλάδα για να δώσουν 2 παραστάσεις στο Ηρώδειο στις 29 και 30 Ιουνίου, ενώ στη συνέχεια θα εμφανιστούν και στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης στις 4, 5 και 6 Ιουλίου. Τα μπαλέτα ιδρύθηκαν το 1937 στη Μόσχα και αποτελούν το πρώτο επαγγελματικό συγκρότημα παραδοσιακών και λαϊκών χορών της πρώην Σοβιετικής Ένωσης, που μετράει πλέον σχεδόν 80 χρόνια ιστορίας.
Τα Μοϊσέγιεφ εμφανίζονται φέτος μετά από πολλά χρόνια στη χώρα μας, στο πλαίσιο των εορτασμών και των πολιτιστικών ανταλλαγών για το Έτος Ελλάδας – Ρωσίας. Ακριβώς λόγω αυτής της επετείου φίλιας και σχέσεων, πέρα από το κλασικό πρόγραμμα τους, έρχονται να παρουσιάσουν και μία δική τους,προσέγγιση της δικής μας χορευτικής παράδοσης, βασισμένη μουσικά σε συνθέσεις μεγάλων Ελλήνων δημιουργών, όπως ο Μίκης Θεοδωράκης και ο Βασίλης Τσιτσάνης.
Ιδρυτής και καλλιτεχνικός διευθυντής τους ήταν ο χορογράφος και ερευνητής των παραδοσιακών χορών, Ιγκόρ Μοϊσέγιεφ ο οποίος έχει τιμηθεί με τον τίτλο του Καλλιτέχνη του λαού της ΕΣΣΔ, του Ήρωα της Σοσιαλιστικής Εργασίας, με πολλά βραβεία και διακρίσεις και αποτελεί μία σπουδαία προσωπικότητα του 20ου αιώνα.
Το μπαλέτο χαρακτηρίζεται από πολλούς ως ένα φολκλορικό χοροθέατρο και εγκυκλοπαίδεια χορού, στο ρεπερτόριο του περιλαμβάνονται 300 διαφορετικοί χοροί. Μέχρι σήμερα, έχει ταξιδέψει σε περισσότερες από 60 χώρες γνωρίζοντας μεγάλη αναγνώριση και αποδοχή. Αρχικά στην ομάδα συμμετείχαν ερασιτέχνες χορευτές, απόφοιτοι χορογραφικών σχολών και κάποιοι επαγγελματίες από το μπαλέτο Μπολσόι, δημιουργώντας όμως στην πορεία μία εξειδικευμένη σχολή, μιας και ο ίδιος ο Μοϊσέγιεφ είχε πάντα τη δυνατότητα να επιλέγει χορευτές τεχνικά άψογους.
Συνήθης πρακτική του, ήταν η αναδημιουργία σε δικές του χορογραφίες, παραδοσιακών ή ακόμη και μοντέρνων χορών, από τις χώρες τις οποίες επρόκειτο να επισκεφθεί το συγκρότημα του, ως ένα φόρο τιμής προς τη χώρα της φιλοξενίας τους. Η παρουσίαση αυτών των χορών ξεσήκωνε τα πλήθη που συνέρρεαν στις παραστάσεις.
Ενσωμάτωσε χορούς από την Ισπανία, Κορέα, Κίνα, Μογγολία, Γιουγκοσλαβία, Αργεντινή κ.α. Για την Ελλάδα χορογράφησε το «Συρτάκι» του Ζορμπά σε μουσική Μίκη Θεοδωράκη και μέχρι σήμερα αποτελεί μέρος της παράστασης τους. Το 2001 δήλωνε χαρακτηριστικά ότι «το να φέρουμε κοντά πολλούς διαφορετικούς ανθρώπους είναι ο τελικός σκοπός των προσπαθειών μας. Περισσότερα από 60 χρόνια η ανάπτυξη εθνικών δεσμών μέσω διαπολιτιστικής φιλίας είναι το κορυφαίο μήνυμα της δουλειάς μας. Έτσι γνωριζόμαστε καλύτερα και ανταλλάσσουμε πολιτιστικά επιτεύγματα τα οποία είναι μέρος του παγκόσμιου πολιτισμού».
Ο συνδυασμός της λαϊκής χορευτικής παράδοσης με την τεχνοτροπία του μπαλέτου ήταν πρωτοποριακός και υπήρξε το κρίσιμο σημείο για τη μετάλλαξη των δημοτικών-λαϊκών χορών της πρώην Σοβιετικής Ένωσης, σε θεατρικό είδος. Η έντεχνη σκηνική παρουσία τους, καλλιεργήθηκε από τον Μοϊσέγιεφ μέσω της εκπαίδευσης των χορευτών στο κλασσικό μπαλέτο. Εντούτοις η κολεκτιβιστική αναπαράσταση τους συνεχίστηκε, και έτσι διατήρησε το κύριο χαρακτηριστικό των παραδοσιακών χορών. Παρά την νεωτεριστική απόδοση τους πάνω σε σκηνές θεάτρων από επαγγελματίες χορευτές, ο Μοϊσέγιεφ δεν απομακρύνθηκε από την λαϊκή παράδοση ως τη συλλογική έκφραση των ανθρώπων της.
Τίμησε τους λαούς του κόσμου με την εξιδανίκευση των χορών τους -την ενσαρκωμένη έκφραση των συναισθημάτων τους- πετυχαίνοντας να αποδώσει τα κυριότερα χαρακτηριστικά γνωρίσματα των λαών και των παραδόσεών τους. Ο ίδιος χαρακτήριζε τον εαυτό του ως προσωπογράφο των εθνών και έλεγε, « προσπαθώ να είμαι λακωνικός και πιστικός ώστε οι χοροί να αντανακλούν το χαρακτήρα του έθνους. Από ένα πλήθος πληροφοριών δημιουργώ μία εκδοχή η οποία ενσωματώνει τα πιο τυπικά και σημαντικά στοιχεία. Τα μικρότερης σημασίας τα εξαιρώ. Προσπαθώ να καταλάβω ένα έθνος όχι μόνο από τους χορούς, αλλά και από τη μουσική, ιστορία, παραδόσεις και έθιμα. Μετά από όλα αυτά προσπαθώ να χρησιμοποιήσω τις δικές μου ικανότητες για να τονίσω ιδιαίτερες λεπτομέρειες, οι οποίες αντικατοπτρίζουν το χαρακτήρα ενός έθνους ακόμη πιο ζωηρά. Όπως οι προσωπογράφοι εξαιρώ τα ασήμαντα και τονίζω τα σημαντικά».
