Ο Θεατρικός Οργανισμός Νέες Μορφές, μετά την επιτυχημένη πορεία των παραστάσεων του έργου Μ.Α.Ι.Ρ.Ο.Υ.Λ.Α. της Λένας Κιτσοπούλου την περασμένη θεατρική σεζόν, προγραμματίζει έναν νέο κύκλο παραστάσεων από τις 11 Νοεμβρίου και για λίγες μόνο παραστάσεις στο Θέατρο Τ. Στη νέα, ανανεωμένη εκδοχή της παράστασης των Νέων Μορφών, η Μ.Α.Ι.Ρ.Ο.Υ.Λ.Α. θα συνομιλήσει σκηνικά με ένα επίσης μονολογικό θεατρικό κείμενο της Λ. Κιτσοπούλου «Το πράσινο μου το φουστανάκι». Οι Νέες Μορφές αποφασίζουν να παρουσιάσουν τη Μ.Α.Ι.Ρ.Ο.Υ.Λ.Α. και Το πράσινό μου το φουστανάκι σε ενιαία παράσταση, καταρχήν γιατί πιστεύουν ότι είναι πολύ σημαντικό το κοινό της Θεσσαλονίκης να έρθει σε επαφή με τα δύο αυτά έργα της Λένας Κιτσοπούλου, λόγω της απόλυτα σύγχρονης θεματικής τους. Από την άλλη πλευρά θεωρούν σημαντική τη συνύπαρξη και τη συνομιλία τους επί σκηνής με νέους καλλιτέχνες που βλέπουν το θέατρο και τον εαυτό τους με ένα βλέμμα σύγχρονο και δημιουργικό.
Διαβάστε τη συνέντευξη της Λένας Κιτσοπούλου στην Αργυρώ Μποζώνη
Τα δύο έργα φαίνονται συγγενικά μεταξύ τους κυρίως ως προς το θέμα τους. Μοιάζουν όμως να έχουν και άλλα κοινά χαρακτηριστικά. Και τα δύο έχουν σαν ηρωίδες τους δυο γυναίκες. Δυο γυναίκες που παραμένουν ανώνυμες. Κύριος θεματικός άξονας των δύο έργων είναι η μοναξιά. Αυτό είναι το κυρίαρχο συναίσθημα που στην αρχή υποκινεί και στη συνέχεια καθοδηγεί…τα λόγια και τις πράξεις τους. Μεταξύ των δύο έργων, όμως, φαίνεται να υπάρχει μια σημαντική διαφορά. Στο Φουστανάκι ο χώρος δράσης του έργου είναι η σκηνή του θεάτρου, ένας χώρος δημόσιος. Αντίθετα στη Μ.Α.Ι.Ρ.Ο.Υ.Λ.Α. οτιδήποτε αφορά την ηρωίδα διαδραματίζεται μέσα στον αυστηρά προσωπικό και ιδιωτικό χώρο του σπιτιού της. Ωστόσο, και οι δύο ηρωίδες εμφανίζονται στη σκηνή με την αίσθηση του κατεπείγοντος. Παρακολουθούμε τις τελευταίες τους στιγμές πριν από κάτι σημαντικό που πρόκειται να τους συμβεί. Μόνο που, ενώ στο Φουστανάκι αυτή η αίσθηση αποκαλύπτεται από την ηρωίδα ήδη στα πρώτα λεπτά του μονολόγου της, επηρεάζοντας έτσι τη συνείδηση των θεατών, στην Μ.Α.Ι.Ρ.Ο.Υ.Λ.Α. η αίσθηση αυτή αρχικά συγκαλύπτεται έντεχνα, για να αποκαλυφθεί στο τελευταίο μέρος του έργου και να ξαφνιάσει, ίσως ακόμα και να σοκάρει, τους ανυποψίαστους θεατές.
Μέσα στο πλαίσιο της έντονης μοναξιάς που βιώνουν οι ηρωίδες της, η συγγραφέας βρίσκει την ευκαιρία να θέσει το θέμα του νοήματος του λόγου. Η έλλειψη νοήματος στο λόγο μεταμορφώνεται, προοδευτικά, στη συνείδηση των ηρωίδων της, σε μια αίσθηση έλλειψης νοήματος της ίδιας της ύπαρξης που τις κάνει να νιώθουν ανούσια και ελλειμματική ολόκληρη τη ζωή τους. Τις οδηγεί στο μηδενισμό. Και οι δύο επιθυμούν διακαώς να γίνει κάτι. Κάτι να αλλάξει. Να βγουν με ένα μαγικό τρόπο από την πλήξη, την ανία και τη μοναξιά. Τίποτε, όμως, στη ζωή τους δεν αλλάζει. Κι εκείνες βυθίζονται όλο και περισσότερο στο προσωπικό τους αδιέξοδο. Θα περίμενε κανείς ότι μ’ αυτό το δραματικό υλικό η Λ.Κιτσοπούλου θα δημιουργούσε δραματικά κείμενα. Δε συμβαίνει όμως κάτι τέτοιο. Το ιδιότυπο χιούμορ, ο έντονος αυτοσαρκασμός και η διαρκής υπονόμευση κάθε είδους καθωσπρεπισμού και σοβαροφάνειας των ηρωίδων της δίνουν στα δύο έργα έναν χαρακτήρα ιδιαίτερα κωμικό και σαρκαστικό.
