Ξένια Καλογεροπούλου: «Έχω μια φοβερή περιέργεια για όλα»

Ξένια Καλογεροπούλου

«Δε μου αρέσει καθόλου να με ξεχνάνε, να μη με παίζουν, καθόλου»

Έχω ένα φίλο, στα 40 του σήμερα, τις προάλλες του έλεγα ότι φτιάχνω τη συνέντευξη της Ξένιας Καλογεροπούλου και πριν προλάβω να πω λέξη μου είπε «α! αυτά τα έργα της δε θα τα ξεχάσω ποτέ, ενώ έχω ξεχάσει άλλα και άλλα»… Περίπου αυτό που εννοούσε ο Γιώργος το έχω ακούσει από ένα σωρό ανθρώπους όλα αυτά τα χρόνια, θα συμπεριλάβω και τον εαυτό μου. Παρόλο που η Ξένια ανήκει στους ανθρώπους που καθόλου δεν τους αρέσουν οι επαναλήψεις και θα μπορούσε να την έχει βγάλει «καθαρή» με τα μισά από τα έργα που έχει μέχρι σήμερα ανεβάσει, η επιμονή της και η λαχτάρα της για το καινούριο είναι άσβεστη.

Αν κοιτάξει κάποιος το ημερολόγιό της είναι γεμάτο υποχρεώσεις, εκείνη τις λέει «χαρά της ζωής», οικογένεια, φίλους και νέα παιδιά, εννοώντας τα καινούρια της βιβλία. Ανάμεσα σε παρουσιάσεις βιβλίων, την προετοιμασία του έργου «Ένας Δράκος…μα ποιος Δράκος;», αφηγήσεις παραμυθιών και παρουσιάσεις βιβλίων, κάναμε μια στάση, είχαμε να συναντηθούμε δυο χρόνια.

«Μέσα σε αυτά τα δυο χρόνια έχουν συμβεί πολλές αλλαγές», λέει, «ξανάνοιξε το “Πόρτα”, βγήκε το βιβλίο για τον Κωστή (σ.σ. Σκαλιόρα, “Ένα γράμμα στον Κωστή”), έσκισε και σκίζει, βραβεύτηκε, εκδίδεται η σειρά με τα παραμύθια, βγήκε το βιβλίο “Το αγόρι με τη βαλίτσα”».

Ξένια Καλογεροπούλου, © Mαριλένα Σταφυλίδου
© Mαριλένα Σταφυλίδου

Πηγαίνετε στο «Πόρτα», σας αρέσει να περνάτε χρόνο εκεί;
Ήταν κάτι πολύ οδυνηρό το κλείσιμό του, αλλά ευτυχώς από την ώρα που άνοιξε το έχει αναλάβει ο Θωμάς (σ.σ. Μοσχόπουλος) και όλοι οι άνθρωποι είναι σαν οικογένεια. Είναι μια επιτυχία το να δουλεύουν όλοι μαζί και με τέτοιο τρόπο, αλλά ξέρω και πόσο αγχωμένοι είναι για να τα καταφέρουν με όλα τα θέματα και κυρίως με τα οργανωτικά και τα οικονομικά. Από την άλλη, εγώ είμαι ανακουφισμένη που δεν ασχολούμαι πια με όλα αυτά, είμαι από δίπλα και καμαρώνω, αλλά έχω και τρομερό άγχος που δε θέλω να δείξω ότι κουβαλάω. Κατά τα άλλα είμαι περιττή, δε θέλω να μπερδεύομαι στα πόδια τους, πάω στις πρόβες του «Δράκου» και από τον Ιανουάριο θα κάνω τις αφηγήσεις των παραμυθιών.

«Είμαι από δίπλα και καμαρώνω»

Σας λείπει που δεν παίζετε φέτος στο θέατρο;
Φέτος δεν έχω καθόλου χρόνο, έχω συνέχεια παρουσιάσεις για το βιβλίο του Κωστή, έχω παρουσιάσεις για τα παραμύθια, έχω τις παρουσιάσεις και την παρακολούθηση των καινούριων βιβλίων και έχω αναλάβει να κάνω αφηγήσεις στο Ίδρυμα Αικατερίνης Λασκαρίδη σε παιδιά από σχολεία. Μόλις κυκλοφόρησε το «Αγόρι με τη βαλίτσα» με νέα εικονογράφηση και νέα προσθήκη στην ιστορία του Μάικ Κένι, ετοιμάζω τις ιστορίες του Φριό που πολύ θα ήθελα να γράψω και τις νέες ιστορίες για τις εκδόσεις «Μάρτης». Αλλά μου άρεσε πολύ η παράξενη κυρία που έπαιζα πέρσι στις «Ιδιοτροπίες της Μαριάννας». Βέβαια για να ξαναπαίξω πρέπει να με χρειάζονται, καμιά γιαγιά, καμιά περίεργη. Μου αρέσει να με «παίζουνε», αλλά αυτή τη στιγμή δε μου λείπει.

Πώς και δε σκεφτήκατε να ξανανεβάσετε το «Αγόρι με τη Βαλίτσα»;
Δε μας αρέσουν καθόλου οι επαναλήψεις. Ούτε σε μένα ούτε στο Θωμά. Όταν κάναμε το «Αγόρι με τη Βαλίτσα», δεν είχε πάει καλά. Ήταν αλλιώς τα πράγματα, δεν υπήρχε το προσφυγικό σε μεγάλη ένταση, η ιστορία ενός ανήλικου παιδιού που είχε φύγει από τη χώρα του και διέσχιζε την Ευρώπη έμοιαζε να μην αφορά. Τότε που γράφτηκε δεν υπήρχε η Ειδομένη και έφευγαν και προχωρούσαν κανονικά, τώρα που το κάναμε βιβλίο είπα στο συγγραφέα, τον Μάικ Κένι, «δε γίνεται αυτό» και το αλλάξαμε, το παιδί κάνει μια στάση εκεί πριν κατορθώσει να περάσει τα σύνορα και να πάει στην Ευρώπη. Κυκλοφόρησε πριν λίγες ημέρες και μου άρεσε πολύ και η εικονογράφηση που έχει κάνει ο Βασίλης Σελιμάς.

Ξένια Καλογεροπούλου
© Mαριλένα Σταφυλίδου

Οι ιστορίες που είναι κάπως «λυπημένες» ή λίγο «φοβιστικές», σας αρέσουν; Αρέσουν και στα παιδιά;
Υπάρχει η εξής αντίφαση. Ενώ τα παιδιά βλέπουν ταινίες φοβιστικές, στο θέατρο υπάρχει ένα ταμπού, το ίδιο ισχύει και για τα παραμύθια. Αλλά η σύγκρουση και η βία είναι ένα κομμάτι του αληθινού κόσμου. Σημασία έχει τι θα παρουσιάσεις από όλο αυτό. Ακόμα και στα κλασικά παραμύθια των Γκριμ, υπάρχει ο θάνατος, ας πούμε, ως κάτι φυσικό.

Μια κακή ιστορία, μια κακή αφήγηση, είναι επικίνδυνη για ένα παιδί;
Δεν είναι επικίνδυνη, απλώς υπάρχει ο κίνδυνος της σαχλαμάρας και του φτηνού, του τετριμμένου, είναι άδικος κόπος μια τέτοια αφήγηση, δεν αγγίζει το παιδί πραγματικά. Εμείς προσπαθούμε στο θέατρο να μην κάνουμε θεάματα, αυτά τα βλέπει στον κινηματογράφο. Το δικό μας θέμα είναι να πλησιάσουμε το παιδί. Είναι παραστάσεις δωματίου, αισθάνονται ότι κάποιος τους ακούει όταν μιλάνε στους πρωταγωνιστές, για παράδειγμα, την ώρα της παράστασης, αισθάνονται ότι μοιράζονται μαζί τους πράγματα.

«Το χειρότερο που γίνεται είναι το παιδικό θέατρο»

Από αυτά που γίνονται για τα παιδιά, τι είναι το χειρότερο;
Γίνονται πολλά καλά πράγματα και στις βιβλιοθήκες και στα μουσεία και στα εργαστήρια. Το χειρότερο που γίνεται είναι το παιδικό θέατρο.

Η εμπειρία της αφήγησης των παραμυθιών πώς είναι; Έχετε ακούσει τον εαυτό σας, για παράδειγμα, σε ένα κασετόφωνο;
Λοιπόν, με έβαλαν και άκουσα ένα παραμύθι που έλεγα, πριν το 1981. Ωραία το έλεγα, αλλά τότε πρόσεχα τη στίξη μου, δεν το έλεγα κοιτάζοντας τα παιδιά στα μάτια. Τώρα κοιτάω τα παιδιά και το φτιάχνω, με ενδιαφέρει η διαδοχή των εικόνων, είναι άλλο πράγμα.

Έχετε τρακ;
Πάντα έχω λίγο τρακ, αλλά μόλις αρχίσω είναι όλα καλά.

Θυμάστε μια φορά που δεν πήγε καλά η αφήγηση;
Δυο χρόνια λέω τα παραμύθια, μια φορά δεν πήγε καλά. Ήταν τα παιδιά πολύ μικρά και δεν πέρασε κανένας μας καλά. Ήταν μια τραυματική εμπειρία που τη θυμάμαι ακόμα.

Ξένια Καλογεροπούλου

Τα παιδιά σας ενθουσιάζουν περισσότερο από τους ενήλικες;
Οι ενήλικες με ενθουσιάζουν με άλλο τρόπο. Αλλά αισθάνομαι πολύ καλά με τα παιδιά. Παρόλο που δεν ξέρω αν θα είχα γίνει καλή μαμά.

Έχει σημασία που δε γίνατε μαμά;
Τελικά όχι. Παρόλο που είχα τόσο μεγάλη λαχτάρα να γίνω. Λέω ότι δεν ξέρω τελικά αν θα είχα γίνει καλή μαμά, γιατί τώρα αναρωτιέμαι: «Γιατί να είμαι σίγουρη ότι θα γινόμουν»; Σκέφτομαι ότι έχω μεγαλώσει πολλές γενιές. Τις προάλλες μου έλεγε μια κυρία ότι έρχονται με τα παιδιά τους που είναι μεγάλοι άντρες πια στο «Πόρτα» για να το γιορτάσουν.

Πιστεύατε ότι το βιβλίο σας για τον Κωστή θα κάνει τόσο μεγάλη επιτυχία;
Αυτό που συνέβη με αυτό το βιβλίο είναι καταπληκτικό. Είναι σαν να μου έκανε ένα δώρο ο Κωστής. Εννοώ και πρακτικό δώρο, γιατί ήμουν και σε κακή οικονομική κατάσταση. Μοιάζει πεζό αυτό που λέω και η ουσία βρίσκεται πέρα από τα χρήματα. Η ζεστασιά που εισπράττω από τους γύρω μου είναι ανεκτίμητη, υπάρχει ένας κόσμος που δε γνωρίζω και με αγκαλιάζει και μου λέει ακόμα και υπερβολικά πράγματα, αλλά μου αρέσει να τα ακούω.

Οι παρουσιάσεις των βιβλίων σάς αρέσουν;
Είναι σαν να δίνω μια παράσταση αλλά όχι με ένα ρόλο, με τον εαυτό μου. Με δυσκολεύει στην αρχή, αλλά μου αρέσει. Πάω σε πολλά μέρη σε όλη την Ελλάδα, περιοδεία κανονικά. Είναι η χρονιά του βιβλίου φέτος.

«Τα τελευταία είναι τα καλύτερά μου χρόνια στο θέατρο, βρήκα τον εαυτό μου, σαν ηθοποιός έκανα τα πράγματα που ήθελα»

Σας κάνω πολλές ερωτήσεις, υπάρχει κάποια που σας τσαντίζει;
Με τσαντίζει όταν έρχονται οι δημοσιογράφοι και μου λένε ότι  έχω εγκαταλείψει το θέατρο. Λέω, «ρε παιδιά προχθές έπαιζα στο φεστιβάλ, στο Εθνικό, στο “Πόρτα”…». Με πειράζει όταν μου λένε ότι αποσύρθηκα.

Τα τελευταία αυτά χρόνια στο θέατρο, ήταν τα καλύτερα, το ευχαριστηθήκατε νομίζω…
Τα τελευταία είναι τα καλύτερά μου χρόνια στο θέατρο, βρήκα τον εαυτό μου, σαν ηθοποιός έκανα τα πράγματα που ήθελα. Με τον Θωμά, τον Λευτέρη, τον Χουβαρδά, και ίσα –  ίσα, τα χρόνια αυτά ήταν σημαντικά και το ξεχνούν.

Με τον Θωμά Μοσχόπουλο πώς συνεννοείστε; Εννοώ γράφετε μαζί, περνάτε πολλές ώρες μαζί;
Με τον Θωμά έχουμε γράψει έξι έργα μαζί, δεν είναι λίγα, άλλοι δεν τα γράφουν σε μια ζωή. Με τον Θωμά έχουμε αυτή την καταπληκτική συνεννόηση και χωρίς να συναντηθούμε κάναμε τη δουλειά, γιατί είμαστε οικογένεια. Μια φορά θυμάμαι, είχα βάλει το κασετόφωνο για να θυμηθώ τις ιδέες που λέγαμε και όταν τα ξανάκουσα ήταν απίστευτο, ο ένας έμπαινε στη σκέψη του άλλου, πήγαινε παρακάτω, δυο άνθρωποι σαν ένας, είναι πολύ σπάνιο να συμβεί και είμαστε τυχεροί που συνέβη. Τώρα φτιάξαμε το δράκο, ήταν δύσκολη δουλειά, αλλά του δώσαμε και κατάλαβε. Ο Θωμάς τώρα έχει μια καινούρια ιδέα, αλλά δε μου την έχει πει, θα την πει όταν ξενοιάσει από τις πρεμιέρες.

Ξένια Καλογεροπούλου
© Mαριλένα Σταφυλίδου

Τι σας ενθουσιάζει πιο πολύ στη ζωή;
Με ενθουσιάζουν οι καινούριες μου οικογένειες, όπως βλέπετε έχω πολλές. Κάθε φορά υπάρχει μια αφορμή που σε κρατάει ενεργό. Μου αρέσει να έχω μπροστά μου κάτι, παρόλο που ξέρω ότι δεν έχω πολλά χρόνια μπροστά. Πώς να το κάνουμε, αριθμητικά έτσι είναι, είναι ένας αριθμός τα 80. Λέω πρώτα υγεία, όπως λένε οι μπαμπάδες και οι μαμάδες μας. Εγώ, όπως λέει, ο Θωμάς, έχω μια φοβερή περιέργεια για όλα. Ας πούμε, διαβάζω συνεχώς. Κάποια εποχή κουραζόμουν, τώρα το κάνω μετά μανίας, έχω e-books ή πάω στο θέατρο και βλέπω αυτά που κάνει ο Θωμάς, τους αυτοσχεδιασμούς και πολλά άλλα, που παλιότερα δεν ήξερα καν ότι υπάρχουν. Πάω και βλέπω θέατρο, αλλά αγχώνομαι καμιά φορά, γιατί πηγαίνω και σε φίλους μου και αν δε μου αρέσει έχω μεγάλη αμηχανία.

Σας αρέσει τώρα που έχετε καινούριες οικογένειες να έχετε και καινούριες παρέες;
Πριν απαντήσω θα ήθελα να σας πω μια ιστορία, θέλω να την πω δημοσίως. Το καλοκαίρι πηγαίνω στις Μηλιές και κάθομαι αρκετό καιρό. Παίρνω πολλές ταινίες μαζί μου και βλέπω σε μια μικρή τηλεόραση. Το καλοκαίρι ήρθαν ο Βασίλης Χαραλαμπόπουλος, ο Κώστας Μπερικόπουλος, ο Γιώργος Παπαγεωργίου και ο Βαγγέλης Χατζηνικολάου. Έπαιζαν στο Βόλο και με πήραν να δω την παράσταση. Με πήγαν, με έφεραν, γιατί εγώ δεν οδηγώ νύχτα και μου είπαν την επόμενη ημέρα να είμαι στο σπίτι γιατί θέλουν κάτι να μου πουν. Ανησύχησα, αλλά δεν πήγαινε και κάπου το μυαλό μου. Ήρθαν και μου έφεραν μια τηλεόραση τεράστια για να έχω να βλέπω τις ταινίες , την εγκατέστησαν το έκαναν όλο αυτό επειδή με αγαπάνε και έκλαιγα όλη νύχτα με λυγμούς. Επειδή το σκέφτηκαν, μου έφεραν το σινεμά σπίτι μου, από τη χαρά μου τηλεφώνησα και το είπα σε όλη την Αθήνα. Λοιπόν,  μου αρέσει πολύ να έχω νέους φίλους. Ο Κωστής δεν ήθελε νέες παρέες, εγώ θέλω, έχω και κάνω νέους φίλους. Ο Κωστής ήθελε να βλέπουμε τους φίλους μας όλοι μαζί, εγώ αν δε δω το φίλο και τη φίλη μου τετ α τετ δεν αισθάνομαι ωραία, άλλο το ένα, άλλο το άλλο, θέλω να τους βλέπω ιδιαίτερως. Να, η Ελίνα Ρίζου είναι 30, είμαστε πάρα πολύ φίλες και όταν με ρωτούν «μα τι λέτε με τόσο νέους ανθρώπους;» απαντώ «λέμε και παραλέμε».

Βγαίνετε έξω μαζί τους;
Η νεολαία έχει τις συνήθειές της, πάνε σε μπαράκια, εγώ δεν μπορώ να ακολουθήσω. Θα μου άρεσε όμως να μου λένε και ας μην μπορώ. Ξέρω ότι μ’ αγαπάνε, αλλά είμαι λίγο σαν τις μαμάδες, λίγο δεδομένη, με αγαπάνε και με ξεχνάνε. Δε μου αρέσει καθόλου να με ξεχνάνε, να μη με παίζουν, καθόλου.

Ξένια Καλογεροπούλου
© Mαριλένα Σταφυλίδου

Info παράστασης: Ένας Δράκος… μα ποιος Δράκος; | 18 Δεκεμβρίου 2016 – 9 Απριλίου 2017 | Θέατρο Πόρτα

Σχετικά άρθρα:

Θωμάς Μοσχόπουλος: «Η ασφάλεια που ψάχνω είναι η δυνατότητα να παίρνω ρίσκα», από την Αργυρώ Μποζώνη

Το αγόρι με τη βαλίτσα» του Μάικ Κένι, σε εικονογράφηση του εικαστικού Βασίλη Σελιμά

Εγγραφείτε στο newsletter μας

Κάθε Σάββατο θα λαμβάνετε στο e-mail σας το newsletter του ελc με τις προτάσεις μας για την εβδομάδα!

Podpourri. Ιστορίες που ακούγονται

Ακολουθήστε το ελculture.gr στο Google News

το ελculture σας προσκαλεί σε εκδηλώσεις

ΓΡΑΨΕ ΤΟ ΣΧΟΛΙΟ ΣΟΥ

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.