«Μακάριος αυτός που του βίου τη γιορτή νωρίς
Άφησε, χωρίς να ‘χει πιει
Ως την τελευταία σταγόνα το κρασί
Ούτε να ‘χει διαβάσει όλο το μυθιστόρημά της»
Μια ομάδα έξι ηθοποιών «τραγουδάει» για το πεπρωμένο, για το πάντα απρόβλεπτο και αναπάντεχο τέλος, με χιούμορ και τρυφερότητα, μέσα σ’ ένα σκηνικό χώρο γεμάτο εν δυνάμει ηχητικά τοπία. Μουσικά όργανα αλλά και καθημερινά αντικείμενα ενώνονται με τις φωνές των αφηγητών. Οι στροφές του Πούσκιν, «όλο χρώμα και παλμό», γίνονται αφορμή για μια μικρή γιορτή γεμάτη συναντήσεις, παραισθήσεις, μουσική, αμφιβολία και συγχώρεση.
Η ομάδα Νοσταλγία σε αυτή τη θεατρική προσέγγιση στο έργο «Ευγένιος Ονέγκιν» επικεντρώνεται στον ουμανισμό του Ρώσσου ποιητή ο οποίος σκιαγραφεί πάντα τους ήρωές του με φροντίδα, από τις στιγμές της αδεξιότητας και της ελαφρότητας μέχρι εκείνες του πείσματος και του σπαραγμού. Ταυτόχρονα η ομάδα πειραματίζεται με την έννοια του χρόνου, θέτοντας μια φυσική παράμετρο στη δημιουργική διαδικασία: κάθε παράσταση ολοκληρώνεται σε προδιαγεγγραμένο χρονικό διάστημα, με το ρίσκο η αφήγηση να μην ολοκληρωθεί. Κι έτσι, κάθε παράσταση φλερτάρει με την έννοια του happening και «αφήνεται» στους απώτερους στόχους του συγγραφέα, χωρίς να ξέρει απόλυτα τι θα προλάβει να εκφράσει· κάθε βραδιά «γνέφει» στη φύση της ζωής μας και την ομορφιά των στιγμών της.
