Ο «Ο Θεός της Σφαγής» της Γιασμίνα Ρεζά, επανέρχεται αυτή τη φορά στο θέατρο «Αριστοτέλειον». Ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης, η Στεφανία Γουλιώτη, ο Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος και η Λουκία Μιχαλοπούλου συναντιούνται ξανά στην πολυβραβευμένη κοινωνική κωμωδία.
Το έργο
Δύο εντεκάχρονα αγόρια τσακώνονται στο πάρκο και το αποτέλεσμα του καβγά τους είναι μώλωπες, σκισμένα χείλη και δυο κατεστραμμένα δόντια. Οι γονείς του θύματος καλούν τους γονείς του θύτη στο σπίτι τους. Τέσσερεις ενήλικες, καλλιεργημένοι και πολιτισμένοι, συζητούν το πρόβλημα κι αναζητούν ευγενικά μια λύση. Λίγη ώρα μετά, τους βρίσκουμε να συμπεριφέρονται πιο ανώριμα και βάρβαρα από τα παιδιά τους. Τα ζευγάρια επιτίθενται το ένα στο άλλο, οι γυναίκες στους άνδρες, οι άνδρες στις γυναίκες, ώσπου στο τέλος είναι όλοι εναντίον όλων. Ο Θεός της Σφαγής εμφανίζεται, ένα χάμστερ εξαφανίζεται, και κάθε ενήλικη, πολιτισμένη συμπεριφορά δίνει τη θέση της στον ανήλικο εαυτό και στα ζωώδη ένστικτα που οι τέσσερις ήρωες κρύβουν μέσα τους.
Τέσσερις άνθρωποι πολύ διαφορετικοί και πολύ αναγνωρίσιμοι. Ένας μεγαλοδικηγόρος, πραγματιστής και κυνικός, που σίγουρα θα ήθελε να βρίσκεται αλλού και είναι συνέχεια στο κινητό του. (Κ. Μαρκουλάκης). Η γυναίκα του, μια μπίζνες-γούμαν ενοχική και αξιοπρεπής που η απελπισία της από την αδιαφορία του άντρα της της δημιουργεί διάφορα ψυχοσωματικά και… γαστρεντερικά προβλήματα (Στ. Γουλιώτη). Ένας έμπορος ειδών κιγκαλερίας, συναινετικός και φιλικός, που προσπαθεί μάταια να προσαρμοστεί στην εικόνα που θέλει η γυναίκα του να φτιάξει γι αυτούς (Οδ. Παπασπηλιόπουλος). Μια φιλότεχνη ακτιβίστρια, που έχει σκοπό να επιβάλλει τους κανόνες του πολιτισμού με το ζόρι, σαν ιεραπόστολος (Λ. Μιχαλοπούλου)
Έχει λοιπόν χαθεί «η τέχνη της ειρηνικής συνύπαρξης»; Είναι μάταιο να προσπαθούμε να ζήσουμε πολιτισμένα; Υπάρχει άλλος θεός στην δυτική κοινωνία σήμερα, εκτός απ’ τον Θεό της Σφαγής;
Η Ρεζά, με εξαιρετική ακρίβεια και καυστικό, ακραίο χιούμορ, ανατέμνει τον δυτικό άνθρωπο, φανερώνει το ζώο στην ψυχή του και διαλύει ένα σαλόνι όπως ακριβώς διαλύεται η κοινωνία μας, σαρώνοντας κάθε έννοια πολιτικής ορθότητας. Αυτό που μένει, όταν υποχωρήσει ο Θεός της Σφαγής, είναι η ανάγκη μας να βρούμε «μια ηθική αντίληψη του κόσμου» η προσπάθεια μας να βρούμε έναν τρόπο να ζούμε μαζί.
Το έργο έκανε πρεμιέρα στη Ζυρίχη το 2007 και τον Ιανουάριο του 2008 στο Παρίσι, σε σκηνοθεσία της Ρεζά, με την Ιζαμπέλ Υπέρ σ’ έναν από τους τέσσερις ρόλους. Ακολούθως ανέβηκε στο Λονδίνο και τη Νέα Υόρκη, με πολύ μεγάλη εμπορική επιτυχία,κερδίζοντας το 2009 μια σειρά από βραβεία, μεταξύ των οποίων βραβείο Ολιβιέ καλύτερης κωμωδίας και βραβείο Τόνυ καλύτερου έργου.
Το 2011 έγινε ταινία από τον Πολάνσκι με τίτλο “Carnage” με τη Ρεζά να συνυπογράφει το σενάριο μαζί με τον σκηνοθέτη κερδίζοντας δύο υποψηφιότητες για Χρυσή Σφαίρα στην κατηγορία α’ γυναικείου ρόλου για τις Τζόντι Φόστερ και Κέητ Γουίνσλετ.
6 Απαντήσεις
Το έν λόγω έργο το είδα πριν μερικά χρόνια με Δανδουλάκη, Μπαλανίκα, Βούρο. Τίποτα το αξιόλογο, προβλέψιμο, μάλλον ρηχό και επαναλαμβανόμενο με κάποιο κρεσέντο. Με λίγα λόγια: πολυ κακό για το τίποτα.
Δεν μπόρεσα να το δω πέρυσι και εχω ακούσει πολυ καλά σχόλια . Θαθελα να το δω φέτος !
Ωραία σκηνοθεσία, πολύ καλές ερμηνείες. Το είδα περισυ και το προτείνω ανεπιφύλακτα. Βέβαια ως μαύρη κωμωδία φεύγεις και με ένα προβληματισμό…
ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΥΣΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΜΕ ΑΞΙΟΛΟΓΟΥΣ ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ
ΜΑΡΚΟΥΛΑΚΗΣ ΑΓΑΠΗΜΕΝΟΣ
Ό,τι καλύτερο έχω δει σε ανούσια παράσταση που χαϊδεύει τους μικροαστούς. Αυτό το έργο θεωρείται μαύρη κωμωδία και με την σκηνοθεσία Μαρκουλάκη κατάντησε σε φθηνή επιθεώρηση, λαϊκή και γελοία με ένα μεγάλο κομμάτι του κοινού να γελάει κλασσικά στις γνωστές και άστοχες γκριμάτσες και ατάκες «γαμ…», «αντε γαμ…» ή και στον -κυριολεκτικά- εμετό επί σκηνής.
Ήλπιζα σε μια αφανή σανίδα σωτηρίας που λέγεται διάλλειμα… κατά τη διάρκεια της οποίας θα μπορούσα θα εξαφανιστώ. Όμως, εξαφανίστηκε η προσδοκία μου για μια ωραία βραδιά που την ήθελα με προβληματισμούς πάνω στις σχέσεις των ανθρώπων… Και όμως, το μαρτύριο διήρκησε δυο ολόκληρες ώρες δίχως σταματημό. Προβληματίστηκα… Σίγουρα !
Και όμως, ταυτίστηκα κάπως έως ένα σημείο με κάποιους στίχους όταν επί πέντε-έξη φορές εκφώνησαν οι χαρακτήρες πως «Είναι η χειρότερη μέρα της ζωής τους». Αυτά τα λόγια ήχησαν τόσο δυνατά μέσα μου ! Ή όταν έκανε εμετό πάνω στη σκηνή η ψηλή νεόπλουτη, προσπάθησα να σκεφτώ πώς θα την κάνω ελαφρά στα τέσσερα αλλά η έξοδος ήταν μια και μοναδική… και ήταν στην άλλη άκρη της αίθουσας.
Σίγουρα αυτή η σκηνοθεσία προσαρμοσμένη για ζευγάρια σε απόγνωση έχει ένα θετικό… Μετά από αυτή την εμπειρία, βλέπεις πολύ ωραία τη ζωή που όλα πια φαίνονται σαφώς πιο όμορφα και ουσιαστικά… Και κλαις τα είκοσι ευρώ που θα έδινες καλύτερα σε ένα ωραίο φαγητό που αυτό, δεν θα σου καθόταν στο στομάχι.
Παρόλα αυτά, ευχαριστώ τον Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλο που πέρασε το ύφος της Γαλλικής μαύρης κωμωδίας !