Το εκρηκτικό και απόλυτα συνειρμικό κείμενο του Δ. Ν. Μαρωνίτη βρίσκει ξανά φωνή και όψη στη σκηνή, ως φόρος τιμής στον δημιουργό του.
Γραμμένο σε κελί απομόνωσης το 1973, πάνω σε φθαρμένες χαρτοπετσέτες, ένα ημερολόγιο απελπισίας και εγκλει-σμού, συνδιαλέγεται με το παρόν, σε μια δημόσια ιδιωτική συνθήκη. Το πρόσω-πο του «ημερολογίου» μέσα από μιαν απρόσμενη επιδρομή της μνήμης, αιωρού-μενο μεταξύ γενναιότητας και δειλίας, εξομολογείται, προσπαθεί να αποδιώξει με αξιοπρέπεια τη μαύρη μνήμη για να συναντήσει την γαλήνη του.
Για «ένα κείμενο βαθύ, αυθόρμητο και εκρηκτικό που διαθέτει κρυμμένους θη-σαυρούς», κάνει λόγο ο ηθοποιός υπογραμμίζοντας: «Σχεδόν χρωστάω στον Μαρωνίτη την Μαύρη Γαλήνη σαν φόρο τιμής. Μέσα από αυτήν συναντή-θηκα με έναν άνθρωπο που θα χαρακτήριζα βαθύ αισθηματία και νομίζω ότι μάλλον έτσι έφυγε, πλήρης αισθημάτων και όχι πλήρης ημερών.»
Μια performance με αφορμή το κείμενο του Δ.Ν. Μαρωνίτη.
