Η «Στρίγγλα γυναίκα» της Γλύκας Στόιου είναι ένας γυναικείος μονόλογος εμπνευσμένος από το «Ημέρωμα της Στρίγγλας» του Γουίλιαμ Σαίξπηρ, το «Λεωφορείον ο Πόθος» του Τένεσι Ουίλιαμς, από προσωπικές και άλλες γυναικείες ιστορίες. Μια γυναίκα αφηγείται την ιστορία του θανάτου της από τον Κάτω Κόσμο υποδυόμενη διάφορους ρόλους – κυρίως των γυναικών της οικογένειάς της, που στοίχειωσαν τη ζωή της και διαμόρφωσαν το χαρακτήρα της. Η Κατερίνα προσπαθεί να εξηγήσει τους λόγους που μια ζωή φερόταν σαν Στρίγγλα σε αναζήτηση ενός Πετρούκιου, ενός πρίγκιπα… που θα τη λύτρωνε από την οικογένειά της και από μια κοινωνία που ακόμα προσπαθεί να βρει το ρόλο της γυναίκας σήμερα.
Σημείωμα Σκηνοθέτη:
«Οι ιστορίες γυναικών δεν είναι γυναικείες ιστορίες, είναι ανθρώπινες ιστορίες». Αυτή ήταν η σκέψη που έκανα πριν ξεκινήσω καν να διαβάζω το κείμενο της παράστασης, για να υπενθυμίσω στον εαυτό μου να βγει από την όποια – δε θα ντραπώ να το γράψω – σεξιστική προδιάθεση που ίσως θα είχα ως άντρας. Έτσι κατάφερα σιγά-σιγά να διακρίνω όχι την παθητικότητα των γυναικών στις ιστορίες που αφηγείται η Στρίγγλα-Γυναίκα της παράστασης μας, μα την ενεργητικότητα τους, το πώς έπαιρναν τη ζωή στα χέρια τους και δέχονταν τις επιπτώσεις των επιλογών τους συνειδητά. Το δίπολο «άντρας-γυναίκα» αντικαταστάθηκε από το δίπολο «πράττω-πάσχω» και οι ηρωίδες έχασαν το φύλο τους, αποκαλύπτοντας τη μία και πραγματική τους φύση: αυτή του φθαρτού, του πρόσκαιρου, του ανθρώπου.
Μία Απάντηση
Ευχαριστούμε για τις προσκλήσεις