O νεαρός σκηνοθέτης κι ερμηνευτής Αντώνης Αντωνόπουλος, μέλος της ομάδας Vasistas, που παρουσίασε στο Φεστιβάλ Αθηνών τις «Απολογίες 4 & 5», σε σκηνοθεσία Αργυρώς Χιώτη, μετά τη συμμετοχή του στην παράσταση «Περιμένοντας τον Godot» του Samuel Beckett, σε σκηνοθεσία Νατάσας Τριανταφύλλη που ανέβηκε στο Μουσείο Μπενάκη, επανασυστήνει στο Θησείον, ένα θέατρο για τις τέχνες, για οχτώ μόνο παραστάσεις, το έργο που σκηνοθετεί και ερμηνεύει ο ίδιος «Η τελευταία μαγνητοταινία του Κραπ» του Σάμουελ Μπέκετ, σε συμπαραγωγή με το Bios.TESLA.
Διαβάστε τη συνέντευξη του Αντώνη Αντωνόπουλου στη Βαρβάρα Σαββίδη
Η μνήμη ως αναπαράσταση
Ένα απόγευμα στο μέλλον. Ο Κραπ, κάθε χρόνο την ημέρα των γενεθλίων του, ηχογραφεί μια μαγνητοταινία με τα σημαντικότερα γεγονότα του περασμένου έτους. Πριν την καινούρια ηχογράφηση ακούει μια παλαιότερη. Στα εξηκοστά ένατα γενέθλιά του έρχεται αντιμέτωπος με τις αποφάσεις που πήρε 30 χρόνια πριν. Χρησιμοποιώντας ένα βιντεοσκοπημένο υλικό δράσεων – όπου πρωταγωνιστής είναι ένας ηλικιωμένος άνδρας – ένας νεότερος ηθοποιός προσπαθεί να τις ανακατασκευάσει.
Οι μαγνητοταινίες του παρελθόντος ηχογραφούνται ζωντανά. Το βίντεο και η ηχογράφηση δημιουργούν το παρόν και παράλληλα ανασυνθέτουν το παρελθόν. Οι χρόνοι αυτοί συνυπάρχουν, ο ηθοποιός συνομιλεί με την ηλικιωμένη προβολή του εαυτού του· όπως ο Κραπ – μέσω των μαγνητοταινιών – με τον νεότερο εαυτό του. Απέναντι του.
Ο Κραπ και η μελλοντική του εκδοχή καλούνται να συνυπάρξουν.
4 Απαντήσεις
Ευχαριστώ elculture για την ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ σε αυτόν τον μονόλογο που κατάφερε να αποδόσει ο Α.Αντωνοπουλος
Ήταν σίγουρα μία καλοστημένη παράσταση και ξεχωριστή, ή οποία στήθηκε με μερακι. Ο Αντωνοπουλος ήταν πολύ ιδιαίτερος και έδειξε ότι πρόκειται για ένα ηθοποιό πολύ ταλαντούχο που αξίζει να παρακολουθούμε δουλειες του. Ωστόσο με κούρασε λίγο ή βραχνή φωνή που χρησιμοποιούσε και οι μεγάλες σιωπές που είχε ειδικά στην αρχη. Όπως και νά χει ήταν μία ξεχωριστή, πολύ καλά δουλεμενη και πολύ ωραία στημένη παράσταση και αξίζει ένα μεγάλο μπράβο σε όλους τους συντελεστές.
Ήταν μια ενδιαφέρουσα παράσταση, με έντονο συναισθηματισμό.
Ο Αντώνης Αντονόπουλος ήταν φοβερά μέσα στον ρόλο του, τον οποίο συνέχισε να “φορά”, ακόμα και στην υπόκλιση.
Μια χαρά είναι