Μετά την επιτυχία που σημείωσαν οι παραστάσεις τον περασμένο Μάιο, το έργο του Σάμουελ Μπέκετ επιστρέφει στη σκηνή του Θεάτρου Τ από το Σάββατο 30 Σεπτεμβρίου για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων.
Η παράσταση είναι μια συμπαραγωγή της Πειραματικής Σκηνής της «Τέχνης» και του Θεάτρου Τ, σε σκηνοθεσία Γλυκερίας Καλαϊτζή, με τους Δημήτρη Ναζίρη και Έφη Σταμούλη στους κεντρικούς ρόλους.
Στο έργο ο Χαμ, αφέντης και εξουσιαστής, ζει το δικό του τέλος του κόσμου με μόνη συντροφιά τον υπηρέτη του Κλοβ και τους δύο γέρους γονείς του, Ναγκ και Νελ. Τυφλός και καθηλωμένος σε αναπηρική πολυθρόνα, ο Χαμ βασανίζει τον Κλοβ, ο οποίος δεν μπορεί να καθίσει. Ο Κλοβ, παρότι μισεί τον Χαμ, διστάζει ή φοβάται να τον εγκαταλείψει.
Χαμ: «Γιατί μένεις κοντά μου;»
Κλοβ: «Γιατί με κρατάς;»
Χαμ: «Δεν έχω κανέναν άλλο.»
Κλοβ: «Δεν έχω αλλού να πάω».
Οι γονείς του Χαμ, Ναγκ και Νελ, είναι παράλυτοι και κατοικούν μέσα σε σκουπιδοτενεκέδες, από όπου βγάζουν κατά διαστήματα το κεφάλι τους, ως ένδειξη ότι είναι ακόμα ζωντανοί. Η σχέση του Χαμ μαζί τους, μια σχέση που χαρακτηρίζεται από κυνισμό και βαναυσότητα. Όπως και στο «Περιμένοντας τον Γκοντό», έτσι και στο «Τέλος του Παιχνιδιού», οι ήρωες του Μπέκετ αναμένουν. Στο πρώτο αναμένουν την ελπίδα. Στο δεύτερο αναμένουν τον θάνατο, το οριστικό τέλος. Τελειώνει, όμως, το παιχνίδι; Τελειώνει ή συνεχίζεται αενάως;
Χαμ: «Το τέλος βρίσκεται στην αρχή κι όμως συνεχίζουμε».
Γραμμένο το 1956, λίγα χρόνια μετά το τέλος του δεύτερου παγκόσμιου πολέμου, το «Τέλος του Παιχνιδιού» καταγράφει τη ματαιότητα της ανθρώπινης ύπαρξης και την πορεία της κατάπτωσης του ανθρώπου, με το χαρακτηριστικό, ανελέητο χιούμορ του Μπέκετ που εκφράζεται καθαρά μέσα από τα λόγια της Νελ: «Δεν υπάρχει τίποτα πιο αστείο από τη δυστυχία».
