Οι καλλιτέχνες που παρουσιάζονται σε αυτή την έκθεση είναι όλοι ζωγράφοι για τους οποίους η χειρονομία είναι σημαντική. Μοιράζονται ένα ενδιαφέρον για την ανθρώπινη φιγούρα και τις πολλές φόρμες με τις οποίες μπορεί να εμφανιστεί, ακόμη και αν η δουλειά τους δεν μπορεί να περιγραφεί μόνο με όρους αναπαράστασης. Άλλοι τύποι οργανικών φορμών μπορούν να ανιχνευθούν – κάποιοι σαφείς, κάποιοι απλά ως ένας υπαινιγμός. Κάθε ένας από τους καλλιτέχνες διαθέτει ένα ιδιαίτερο και μοναδικό ζωγραφικό λεξιλόγιο. Το ζωγραφικό χέρι είναι ξεχωριστό στο έργο, είτε πρόκειται για λεπτομέρεια και λεπτότητα, για μια πολυεπίπεδη έκφραση μέσα από το χρώμα, για μια νευρική πινελιά, είτε για μεγάλες χειρονομίες σε φυσικό μέγεθος.
Στην περίπτωση του Mark Lammert, νύξεις μορφών εμφανίζονται σε στρώματα χρώματος, και είναι δύσκολο να αποφανθεί κανείς αν οι φιγούρες τίθενται ενάντια σε ένα φόντο ή υποχωρούν από ένα προσκήνιο, καθώς το περιβάλλον (χρωματικό) πεδίο έχει τόση παρουσία όση και οι μορφές. Η πηγή της πρακτικής του Lammert είναι το σχέδιο. Κατά την οπτική του, κάθε καλός ζωγράφος είναι επιδέξιος και στο σχέδιο. Η έννοια της κίνησης είναι επίσης ουσιώδης στη δουλειά του Lammert. Η αναπαράσταση φαίνεται να έχει συλληφθεί στη στιγμή της ανάπτυξής της σε κάτι άλλο. Η ταυτότητα των μορφών είναι ανοιχτή. Έχουν χαρακτηριστικά τόσο ανθρώπινα όσο και ζωώδη, και εμφανίζονται τόσο με σκληρά όσο και ντελικάτα χαρακτηριστικά.
Στα έργα της Milena Dragicevic, η ανθρώπινη μορφή είναι παρούσα σε κινήσεις και χειρονομίες, αλλά μάλλον ως η πηγή πίσω από το έργο, ή το χέρι που έφτιαξε αυτές τις φόρμες. Τα έργα σε αυτή την έκθεση προέρχονται από τη σειρά Pampero, το όνομά της οποίας έχει προέλθει από ένα διάσημο Αμερικανικό παλαιστή της δεκαετίας του 70. Οι ψηφιακές έγχρωμες εκτυπώσεις που παρουσιάζονται είναι στιγμιότυπα από αγώνες πάλης. Η ατέλεια των εκτυπώσεων από την άποψη χρωμάτων και εστίασης είναι υπερβολική και δημιουργεί τριβή με τα μεγάλα, περισσότερο στοχαστικά ζωγραφικά έργα. Η καλλιτέχνιδα περιγράφει τον εαυτό της ως «μια καλλιτέχνιδα η οποία χρησιμοποιεί έναν κώδικα αφαίρεσης, όμως προσπαθεί να κρατήσει το ένα πόδι στην πραγματικότητα. Το ζήτημα της αφαίρεσης εναντίον της αναπαράστασης στη ζωγραφική είναι κάτι που με μπερδεύει τελείως και συνήθως απλά το αγνοώ».
Στα έργα του Marc Mulders, οι χρωματικές πινελιές φαίνονται να είναι μια άμεση έκφραση των ανησυχιών και των ευαισθησιών του καλλιτέχνη. Ο Mulders έχει ενδιαφερθεί και για τα θρησκευτικά και για τα φυσικά μοτίβα όλα αυτά τα χρόνια. Συνήθιζε να ζωγραφίσει μοτίβα όπως λουλούδια και ζώα, δουλεύοντας από μοντέλα που έφερνε στο στούντιό του. Τα τελευταία χρόνια έχει υπάρξει μια αυξημένη αφαίρεση στο έργο του. Η φύση εξακολουθεί να είναι σημαντική, αλλά είναι παρούσα περισσότερο στα χρώματα, και στη συνοχή και τις συνδέσεις που μπορούν να γίνουν αισθητές μεταξύ των φορμών και των χρωμάτων. Με αυτόν τον τρόπο, η ζωγραφική εμφανίζεται ως ένα σύμπαν που αναπτύσσεται παράλληλα με τη φύση. Ταυτόχρονα, ο Mulders εμπλέκεται σε ένα συνεχή διάλογο με καλλιτέχνες από το παρελθόν όπως τον Monet και το De Kooning.
Ενώ η ζωγραφική υπάρχει μέσα στην καρδιά των πρακτικών καθενός από αυτούς τους καλλιτέχνες , όλοι τους συγχέονται και σε άλλα μέσα. Ο Lammert κάνει σχέδια συνδεόμενα με την εργασία του ως σκηνογράφος. Στην έκθεση βρίσκονται κάποια παραδείγματα σχεδίων συνδεομένων με τους Πέρσες, που περαιώθηκαν στην Επίδαυρο το 2009, και για τους οποίους ο Lammert έκανε τη σκηνογραφία. Η Dragicevic περιλαμβάνει ψηφιακές έγχρωμες εκτυπώσεις στην παρουσίασή της ως ένα εκφραστικό μέσο της καλλιτεχνικής στάσης της. Ο Mulders κινείται στο κολάζ για να αποδώσει επείγοντα θέματα όπως η τρομοκρατία ή ο πόλεμος στο σημερινό κόσμο μας, και αυτό το κάνει μέσα από την προοπτική της ιστορίας της τέχνης. Μαζί αυτοί οι καλλιτέχνες παρουσιάζουν ένα υψηλό επίπεδο συγκέντρωσης στη ζωγραφική, αναμειγνυόμενο με τη συνειδητοποίηση της παράδοσης και τα αυθεντικά προσωπικά ενδιαφέροντα. Δίνουν επίσης μια γεύση από τις μοναδικές και διαφορετικές προσωπικές ιστορίες που μπορούν να βρεθούν στο εσωτερικό της Ευρώπης. Η Milena Dragicevic (1965) γεννήθηκε στην πρώην Γιουγκοσλαβία, αλλά μεγάλωσε στον Καναδά προτού εγκατασταθεί στο Λονδίνο, την τρέχουσα βάση της. Ο Mark Lammert (1960) έχει ζήσει όλη του τη ζωή στο Βερολίνο, αν και κατά την εποχή του Τείχους η πόλη του ονομαζόταν Ανατολικό Βερολίνο. Ο Marc Mulders (1958) ζει στα νότια της Ολλανδίας. Το 2008, αποσύρθηκε από τη ζωή στην πόλη για να εγκατασταθεί στο αγροτικό κτήμα του Baest όπου το “εξωτερικό ατελιέ» του είναι πάντα προσβάσιμο. Την έκθεση επιμελείται ο Jurriaan Benschop (1963), ο οποίος γεννήθηκε στο Άμστερνταμ και ζει στο Βερολίνο από το 2006. Εργάζεται ως δοκιμιογράφος, κριτικός τέχνης και επιμελητής και συνεισφέρει στο Artforum International και άλλα περιοδικά. Η πιο πρόσφατη επιμελημένη έκθεση του με τίτλο Geist und Form: Ten Painters from Berlin παρουσιάστηκε στο Bloomington της Ιντιάνα, ΗΠΑ.
