Εditorial #417

Κι ενώ κοιτάμε με καλτ πια διάθεση προς τα πίσω, όπως π.χ με τα 80’s, αυτό που ζούμε στο τώρα είναι ότι και το πιο τρελό σενάριο μπορεί να βγει αληθινό. Όταν βλέπαμε στο σινεμά τη «Γη των ανθρώπων» φαινόταν ακραίο. Τώρα είναι μια καθημερινότητα. Ή ο γνωστός Μπόρατ του Καζακστάν θα μπορούσε μια χαρά να βασιλεύει σε Ευρώπη και Αμερική.

Αλλά δεν είναι καθόλου αστείο. Βλέποντας τον απερχόμενο Αμερικανό πρόεδρο και όλα τα συγκινητικά ή χαριτωμένα βίντεο, σκεφτόμουν ότι αν η πολιτική και προσωπική του αύρα ήταν πράγματι τόσο ισχυρή και πετυχημένη, δε θα είχαν μείνει τόσα περιθώρια γι’ αυτή την τραγική διάδοχη κατάσταση. Ή είναι τόσος πια ο θυμός και η απελπισία που θα είχαν;

« – Αυτό το σπίτι είναι δικό μου, πολύ δικό μου
θα το κλειδώσω και θα το φράξω,
θα βάλω κάμερες και θα αράξω
να περιμένω στον Όλυμπό μου, το διαρρήκτη μου, τον εχθρό μου.

– Θα γεράσεις λοιπόν σ’ έναν πύργο από μπετόν
όλα θα ‘ναι δικά σου μα δε θ’ αξίζουν μία,
δε θα υπάρχει ψυχή, τη χαρά να μοιραστεί ».

(Τραγούδι του Φοίβου Δεληβοριά από παράσταση της «Συντεχνίας του γέλιου»)

—

Για να λαμβάνετε κι εσείς το editorial μαζί με τις προτάσεις της εβδομάδας, δεν έχετε παρά να εγγραφείτε στο ελcmag.

Κεντρική φωτογραφία άρθρου: «Αισθησιακό» τάνγκο στο Αεροδρόμιο της Αθήνας | Τρίτη 14 Φεβρουαρίου στις 12:00 | Στο πλαίσιο των εκδηλώσεων “Fly me to the moon 4”