«Μην περιμένεις κανέναν να σε βγάλει απ’ την ντουλάπα.
Μίλα κι ασ’ τα θαύματα να κάνουν φασαρία.»
Μία νέα παραγωγή βασισμένη στο πρωτότυπο έργο της Άλκηστης Ηλιάδη με τίτλο «Ψ.» παρουσιάζεται στο Θέατρο Από Κοινού κάθε Δευτέρα και Τρίτη.
Το «Ψ.» είναι μία γλυκόπικρη εξομολόγηση με καυστικό χιούμορ. Μία βουτιά προς τα μέσα, αναζητώντας την προσωπική ευθύνη ως καταλύτη για την απελευθέρωση από τους δαίμονές μας.
Οι ήρωες αναμετρώνται με τους φόβους, τις εξουσιαστικές φιγούρες και τις καταπιεστικές συμβάσεις που μας κλειδώνουν στη «ντουλάπα». Μέσα από τη σχέση τους, το έργο ερευνά τα όρια της δυαδικότητας. Πόσα πρόσωπα έχουν οι σχέσεις; Οι ήρωες ανατρέχουν στο παρελθόν, αναπολούν αστείες μέρες και αντιμετωπίζουν τα τραύματα, σηκώνοντας τα «χαλιά».
«Πόσο βίαιο είναι το παιχνίδι με τον εαυτό μας; Μπορούν τελικά να μας απελευθερώσουν οι αλήθειες που φοβόμαστε να αντικρίσουμε;
Ντυμένο με πρωτότυπα τραγούδια των Οδυσσέα Αποστολόπουλου και της Άλκηστης Ηλιάδη, το «Ψ.» δεν ψιθυρίζει. Μιλάει φωναχτά στις ψυχές μας.
Μια ιστορία για τα στόματα που (μας) κλείνουν και (μας) κλείνουμε.
Και για τη ζωή που γλιστρά από τα χέρια μας, χωρίς μιλιά.
Ως πότε;»
Υπόθεση Έργου
-Καθαρίζεις και τακτοποιείς συνέχεια νομίζοντας πως έχεις τον έλεγχο της ζωής σου. Φοβάσαι να κοιτάξεις κατάματα την αλήθεια. Το ίδιο και η στρουθοκάμηλος.
-Καθαρίζει συνέχεια κι η στρουθοκάμηλος;
Ψουψούλα Καθαρίζου – Παρκετέζα.
Το καλύτερο φτερό στην πιάτσα. Βρωμίζει τα καθαρά και τα ξανακαθαρίζει. Μεγαλωμένη τη δεκαετία του ’90, ζει πολλές ζωές μέσα στη ντουλάπα της και παίζει ρόλους φωναχτά, αλλά έξω από αυτήν… σιωπή.
Ψ.
Μυστήριος τύπος με πολλά πρόσωπα. Εμφανίζεται απρόσκλητος και ρωτάει ασταμάτητα. Συνέντευξη, συνεδρία, συγκατοίκηση ή συνενοχή;
Μεταξύ τους ξετυλίγεται μια σχέση ιαματική.
Κάνουν αναδρομή από τα 6 στα 18. Κι ύστερα περνούν 17 χρόνια, σφουγγαρίζοντας λίμνες και κοσκινίζοντας άμμο.
Κι ο Ψ. μπαίνει στη ντουλάπα. Θα ξαναβγεί. Αλλά η Ψουψούλα δεν θα είναι εκεί.
Σημείωμα Σκηνοθετιδών
«Το τρυφερό και βίαιο ταξίδι προς τα μέσα δεν έχει επιστροφή. Είναι αστείο και πικρό. Σαν παραμύθι με χίλια πρόσωπα που ζουν μόνο γιατί τα θυμόμαστε.
Σκέψου πόσο επώδυνο είναι. Να γυρίσεις πίσω, να σταθείς πάνω από το τραύμα, να το αγκαλιάσεις, κομμάτι σου κι αυτό, στερημένο από το φως.
Δύσκολο.
Τότε, ας γίνει σαν παιχνίδι. Το παιχνίδι σαν μέσο για να ειπωθούν τα απλά, μα και για να κριθούν τα μεγάλα. Δίαυλος μυστικός προς το παρελθόν. Και στο τέρμα του, να στέκει ζωντανός ο μικρός σου εαυτός.
Αν όλα έχουν ειπωθεί, τι μένει να του πεις;
«Παί-ζουμε;
Κι απ’ το παιχνίδι, να βγούμε στο φως. Κι αν εγώ δε βγω, τουλάχιστον να είμαι μαζί σου.»
Κι έτσι, η φαντασία ανάβει τους φακούς. Κι εμείς στριμωγμένοι στο καταφύγιο της ντουλάπας, ταξιδεύουμε προς τα πίσω για να πάμε προς τα μπρος.
Κι αν δεν πάμε κι οι δυο;
Αμπεμπαμπλόμ. Ποιος θα κερδίσει;
Μην το σκέφτεσαι. Όσο κρατάει το ταξίδι, ας παίξουμε έστω μαζί.
Κι ανάμεσα στα παιχνίδια μας, τραγούδια. Νησίδα ασφαλείας. Μες το σκοτάδι του ταξιδιού, να βγάζεις το κεφάλι σου από τα σκούρα νερά για μία ελεύθερη αναπνοή. Θαύμα, όταν η ψυχή, απαλή, ανοίγεται, για να τρυπώσει το φως.
Δύο ηθοποιοί παίζουν με τις φωνές που κρύβουν μέσα τους. Κι εκείνοι κρύβονται στη ντουλάπα. Μέχρι να μπει το φως. Και να βγουν ξανά.
Μην περιμένεις κανέναν να σε βγάλει από τη ντουλάπα. Μίλα, κι άσ’ τα θαύματα να κάνουν φασαρία.»
Άλκηστη Ηλιάδη – Νάγια Μητσάκου
