Pink Maggit, Pulls, Νίκος Πούλιος. Όπως και να τον αποκαλέσετε μιλάμε για τον ίδιο πολυδιάστατο τύπο που έσκασε στα ακουστικά μου και κατάφερε να με βγάλει από την αντανακλαστική διανοητική λούπα «Α! Άλλο ένα εναλλακτικό synth project»! Γυρνώντας λίγο τον χρόνο πίσω, προσπαθώ να ανακαλέσω στη μνήμη μου αυτό που με έκανε αφενός να τον ξεχωρίσω, κρατώντας με καθ’ όλη την διάρκεια του άλμπουμ “Midnight Sun”, σε μια ηχητική συνθήκη, μέσα στην οποία δύσκολα κλικάρω, ενσωματώνομαι και εντέλει βιώνω ως μουσική. Αφετέρου προσπαθώ να θυμηθώ τι ήταν αυτό που με έκανε να επιστρέψω στο άλμπουμ του. Τι ήταν αυτό που έκανε το μυαλό, την καρδιά αλλά και τα αυτιά μου να ψάχνουν τον ήχο ενός άλμπουμ που κυκλοφόρησε ένα χρόνο πριν αλλά για ακόμα μια φορά η Veego Records και ο Ανδρέας Μητρέλης μάς συνέστησαν περήφανα.
“Midnight Sun”. Μεταμεσονύκτιος ήλιος. Σουρεαλιστικό και ταυτόχρονα δυστοπικό, εφόσον το επίθετο «μεταμεσονύκτιος» προσδιορίζει το ουσιαστικό «ήλιος». Αλλά για περίμενε μικρόκοσμέ μου που βιάζεσαι να βάλεις ταμπελάκια! Ο δικός μου σουρεαλισμός είναι ο ρεαλιστικός μεταμεσονύκτιος ήλιος των σκανδιναβικών χωρών. Γνωρίζετε ήδη την επόμενη κίνηση μου ε;; Γκουγλάρω και αυτό με το οποίο έρχομαι αντιμέτωπη διαλύει αυτό το ελληνικό γονιδιακό συνήθειο της υπεροχής όσο τα synths, τα beats και οι ελληνικοί στίχοι βρίσκουν κατευθείαν τον στόχο τους. Και κάπου εδώ νομίζω ότι μου αποκαλύφθηκε το γιατί επέστρεψα σε αυτή τη ηχητική συνθήκη. Ελληνικός, καθαρός, διάφανος και ανθρώπινα σκοτεινός στίχος. Τι εννοώ με το «ανθρώπινος»; Συναισθηματικός, αληθινός, διαταραγμένος, αλλά με ουσία. Στίχος που δεν εκβιάζει την προσοχή, έστω και την αρνητική. Με κέρδισε λοιπόν γιατί απλά ήταν πολύ κανονικά διαταραγμένος. Όσο για το απόκοσμο των φωνητικών του, νομίζω πως με έβαλε σε μια συνδιαλλαγή και εξοικείωση με το εσωτερικό μου σκοτάδι. Η παραγωγή του δίσκου είναι άρτια. Δεν έχει εποχή, δεν έχει ηλικία νομίζω ότι είναι ένα κλασσικό electro dance άλμπουμ, το οποίο καλύπτει όλο το φάσμα της ηλεκτρονικής μουσικής και το οποίο σε παρασύρει από τη μία να αφεθείς μαζί του χορεύοντας μέσα σε ένα εκστατικό ιδρωμένο πλήθος και από την άλλη να εξερευνήσεις σκοτεινά στενά της πόλης με ακουστικά στα αυτιά αφήνοντας την δύναμ;h σου να ξεπεράσει φοβίες.
Μίλησα με τον Pink Maggit για την αγάπη που πεθαίνει, τον ήλιο του μεσονυκτίου, τη Βουλιαγμένης και τον Γιώργο Μαζωνάκη.
Βάλε με στο κόσμο σου Pink Maggit.
- Γειτονιά
- Σχολείο
- Τι τύπος παιδιού ήσουν; Ήσουν πάντα ο τύπος που όλοι ήξεραν για τις μουσικές του;
- Ακούσματα/Επιρροές/ Πρώτο γερό μουσικό κόλλημα/Ηχητικό guilty pleasure
Είμαι γέννημα θρέμμα Μπραχαμιώτης, κοινώς από τον Άγιο Δημήτριο στα νότια προάστια της Αθήνας. Εδώ μεγάλωσα, εδώ πήγα σχολείο, εδώ οι πρώτες βόλτες, οι πρώτες καψούρες, όλα. Ασύρματος, μήλα, Κρόνος, Βελουχιώτη represent.
Γενικά στο σχολείο ήμουν ένα σχετικά κλειστό και ήσυχο παιδί. Η ενασχόληση με την μουσική ήρθε στο τέλος του γυμνασίου, καθώς μου κόλλησαν το μικρόβιο οι δυο κολλητοί μου που έπαιζαν κιθάρα. Μέχρι τότε ασχολούμουν μόνο με το ποδόσφαιρο. Όταν πήγαμε στο λύκειο ξεκινήσαμε την πρώτη μας μπάντα στην οποία τραγουδούσα.
Τότε είχα γερό κόλλημα με τους Iron Maiden και τους Slipknot, και μάλιστα είχα την μεγάλη τύχη να δω αυτές τις δύο μπάντες μαζί στο πρώτο λάιβ που πήγα στη ζωή μου (Sonisphere 2011). Οπότε γενικά οι πρώτες μου επιρροές έρχονται από το ευρύτερο φάσμα της metal. Μεγαλώνοντας μεγάλωσαν και οι μουσικοί μου ορίζοντες βέβαια. Πλέον οι επιρροές μου προέρχονται από πάρα πολλά και διαφορετικά είδη τα οποία δεν νομίζω ότι θα μπορούσα να απαριθμήσω.
Γενικά το “guilty pleasure” είναι ένας όρος που δεν μου αρέσει πολύ γιατί πιστεύω ότι πρέπει να απολαμβάνουμε οποιαδήποτε μουσική μας κάνει να νιώθουμε ευχάριστα συναισθήματα (ή και μη) χωρίς ενοχές. Αν έπρεπε να διαλέξω ένα κομμάτι για το καλό θα έλεγα το «Μου λείπεις» του Μαζωνάκη (γέλια).
Ακούγοντας τον δίσκο ένιωσα ότι ελκύεσαι από απόκοσμες εκστατικές ιδέες; Ποια σκέψη σε έκανε να στοχαστείς τελευταία;
Μια σκέψη που παίζει συχνά πυκνά στο κεφάλι μου και είχε επιστρέψει αυτές τις μέρες έχει να κάνει με τον πώς αντιλαμβανόμαστε την αποτυχία στη ζωή μας. Έχουμε ρυθμιστεί κατά κάποιον τρόπο να φοβόμαστε κάθε μορφή αποτυχίας. Προσπαθούμε να την αποφύγουμε. Αλλά όσο αποφεύγουμε την αποτυχία αποφεύγουμε και την επιτυχία ή ό,τι άλλο όμορφο μπορεί να προκύψει μέσα από μια απόφαση ή μια προσπάθεια και καταλήγουμε αδρανείς να βυθιζόμαστε σε μια εσωστρέφεια από την οποία αν δεν αποτάξουμε αυτόν τον φόβο είναι πολύ δύσκολο να αναδυθούμε.
“Vouliagmenis” : Πες μου μια ιστορία που σου θυμίζει χαρακτηριστικά την Βουλιαγμένης, η οποία έδωσε το όνομα της στο πρελούδιο του δίσκου.
Η Βουλιαγμένης νομίζω είναι ο δρόμος που έχω οδηγήσει περισσότερο στην ζωή μου. Μου αρέσει πολύ να παίρνω το αμάξι το βράδυ και να πηγαίνω όπου με βγάλει η Βουλιαγμένης. Ξεκινάω από εδώ που μένω και έχω φτάσει μέχρι και Σαρωνίδα, κάνω ένα τσιγάρο και επιστρέφω. Είναι καθαρτικό για μένα, αδειάζει το μυαλό μου. Υπάρχω μόνο εγώ και ο δρόμος. Δεν έχω κάποια πιο συγκεκριμένη ιστορία, αλλά επειδή ήθελα να δώσω στον δίσκο αυτό το feeling της νυχτερινής περιπλάνησης με το αμάξι (ή όποιο όχημα προτιμάει ο καθένας) έβαλα αυτόν τον τίτλο σαν έναν μικρό φόρο τιμής σε αυτή την μικρή μου προσωπική διαδικασία.
«Ακόμη και η αγάπη πεθαίνει…». Πώς γίνεται να πεθάνει η αγάπη; Πεθαίνει ή την θάβουμε ζωντανή μέσα μας; Είμαι τόσο ρομαντική;
Για μένα η ιδέα ότι ακόμα και η αγάπη πεθαίνει, αυτό το τόσο αγνό και ιερό πολλές φορές πράγμα, είναι απελευθερωτική. Ό,τι γεννιέται σε αυτή την ζωή κάποια στιγμή πεθαίνει. Γιατί να ξεφεύγει η αγάπη από αυτό τον κανόνα; Και τα υπόλοιπα συναισθήματα μπορούν να πεθάνουν κάποια στιγμή. Αλλιώς δεν προχωράμε, δεν επαναπροσδιορίζουμε τίποτα και μένουν τα πράγματα όπως τα ξέρουμε. Επειδή κάποια στιγμή ορίσαμε ότι αυτό είναι αγάπη δεν σημαίνει ότι δεν μπορεί να υπάρξει και με άλλο τρόπο ή όρους. Για να το δούμε ίσως είναι απαραίτητο να απαλλαχτούμε από το παλιό μοντέλο.
Πώς προέκυψε το “Midnight Sun” και ως κομμάτι αλλά και ως τίτλος του δίσκου; Από πού άντλησες αυτή την εικόνα; Έχεις ζήσει σε κάποια από τις σκανδιναβικές χώρες;
Το concept του δίσκου προέκυψε στην πορεία καθώς έγραφα τα κομμάτια. Ένα βράδυ καθώς σκρόλαρα στο youtube έπεσα πάνω σε ένα βίντεο μιας κοπέλας με καταγωγή από τις σκανδιναβικές χώρες, στο οποίο εξηγούσε πώς είναι να ζεις σε αυτή τη κατάσταση, 6 μήνες μέρα-6 μήνες νύχτα, και εκεί ανέφερε και τον όρο “Midnight Sun” που χρησιμοποιούν την περίοδο όπου έχουν μόνιμα μέρα και ο ήλιος υπάρχει τα μεσάνυχτα στον ουρανό. Μέσα σε άλλα ο όρος συνδέεται με μια κατάσταση μεταξύ ύπνου και ξύπνιου καθώς και το αίσθημα του να είσαι ξύπνιος όταν ο υπόλοιπος κόσμος κοιμάται. Εγώ δεν έχω ζήσει σε κάποια από αυτές τις χώρες, αλλά όταν έπεσα πάνω σε αυτές τις πληροφορίες, ταυτίστηκα έντονα με τις ιδέες και τις σκέψεις που είχα εκείνη την περίοδο που αφορούσαν το lifestyle μου (γενικά είμαι νυκτόβιο πλάσμα) αλλά και την δημιουργική μου διαδικασία για τον δίσκο. Το ομώνυμο κομμάτι ήταν το τελευταίο που δούλεψα οπότε του έδωσα αυτόν τον τίτλο γιατί ένιωσα ότι περικλείει πολύ όμορφα όλες αυτές τις ιδέες.
Αν δεν κάνω λάθος το storytelling του δίσκου κινείται ανάμεσα στην αγάπη, το πάθος και τον φόβο; Τροφοδοτεί το ένα το άλλο;
Ναι, αυτές που ανέφερες είναι κάποιες από τις βασικές μου ιδέες στον δίσκο. Γενικά ο φόβος πιστεύω είναι ένα πολύ μεγάλο κομμάτι της ζωής μας – υπάρχει παντού και πάντα από την στιγμή που ερχόμαστε σε αυτόν τον κόσμο. Προσωπικά έχω παλέψει πολύ ώστε να τον αντιμετωπίσω και να τον αποβάλλω. Ακόμα το δουλεύω προφανώς, αυτό δεν σταματάει ποτέ. Όπως λέω και στο «Δάκρυα στη βροχή», προσπαθώ να ξεφύγω από «μέρες που δεν γυρνάνε πίσω», εκφράζοντας έτσι αυτόν τον φόβο πως τα πράγματα δεν θα είναι ποτέ όπως υπήρξαν κάποτε. Αλλά νομίζω αυτό είναι και το γενικότερο concept της ζωής, δεν ξέρεις τι σου ξημερώνει. Δεν είναι όλα στο χέρι μας, αλλά σε ό,τι μπορούμε να καθορίσουμε ας προσπαθήσουμε να χρησιμοποιήσουμε τον φόβο ως κινητήρια δύναμη και όχι σαν βαρίδι.
Μου άρεσαν πάρα πολύ και οι συνεργασίες σου στον δίσκο. Μίλησέ μου για τις δυο φωνές που ακούμε στο “Midnight Sun”, οι οποίες κατ’ εμέ ταίριαξαν ιδανικά σαν ύφος σε αυτό που έχεις φτιάξει μουσικά.
Είναι και οι δύο πολύ αυθόρμητες συνεργασίες και μου αρέσει και εμένα που ταίριαξαν τόσο καλά χωρίς να το πιέσω ιδιαίτερα. Μου αρέσει πολύ να συνεργάζομαι και με άλλα άτομα, μου αρέσει να τα βάζω για λίγο στον κόσμο μου και εκείνα στον δικό τους, και από εκεί να προκύπτει κάτι νέο.
Είχα το beat του Fever Dream, και αφού είχα αποφασίσει ότι δεν θέλω να βάλω την δική μου φωνή σε αυτό το κομμάτι, καταλήγω στο ότι αυτό το κομμάτι θέλει οπωσδήποτε γυναικεία φωνή. Έτσι προτείνω στην Dvchess την ιδέα, με την οποία είμαστε καλοί φίλοι χρόνια τώρα. Στην αρχή ήταν διστακτική καθώς δεν είχε ξαναδοκιμάσει κάτι τέτοιο, αλλά εντέλει της βγήκε πολύ φυσικά. Κάναμε ένα session, μου έφερε την ιδέα της, τους στίχους της και την ενέργειά της και προέκυψε το αποτέλεσμα που ακούσατε.
Με τον Ckye γνωριστήκαμε σε μια φωτογράφιση, τα είπαμε λίγο και είπαμε να δοκιμάσουμε κάτι παρέα. Στην αρχή του είχα στείλει κάποια άλλα κομμάτια να ακούσει αλλά όταν βρεθήκαμε από κοντά για session του έβαλα να ακούσει το beat που τελικά έγινε το «Κόκκινα Φώτα». Για μένα το συγκεκριμένο ήταν κάπως το πιο παράταιρο από όσα είχα γράψει και μάλιστα ήμουν πολύ κοντά στο να το απορρίψω για την τελική επιλογή. Το ακούει λοιπόν και σχεδόν ακαριαία αρχίζει να τραγουδάει τη μελωδία, όποτε ήξερα και εγώ ότι το βρήκαμε. Τα υπόλοιπα είναι ιστορία.
Το κομμάτι «Μην σε νοιάζει καν» δεν έχει στίχο. Έχει όμως μια πολύ ωραία dance παραγωγή με κάποια dark disco στοιχεία. Αν ο τίτλος γινόταν στίχος πώς θα τον συνέχιζες;
Χαχα! Έχει πλάκα που με ρωτάς για το συγκεκριμένο κομμάτι καθώς ο πλήρης τίτλος του ήταν «Βάρα με, μη σε νοιάζει καν». Εν τέλει έφαγε κόψιμο. Αλλά νομίζω πως αυτός θα ήταν και ο στίχος. Αφήνω την ερμηνεία ανοιχτή για τον καθένα.
