Colossus

Η ομάδα Helter Skelter Co. του Θάνου Παπακωνσταντίνου συνεργάζεται με την εταιρεία παραγωγής Λυκόφως και επιστρέφει στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης με την παράσταση «Colossus» (Κολοσσός) βασισμένη στην τραγωδία Αγαμέμνων του Αισχύλου από τις 27 Απριλίου 2017. Στο ρόλο της Mητέρας η Μαρία Καλλιμάνη.

Μετά τη θερμή υποδοχή από κοινό και κριτικούς των έργων «Venison» (2012) και «Pedestal» (2013), εμπνευσμένα από τις Ευμενίδες και τις Χοηφόρους αντίστοιχα, το «Colossus» του Θάνου Παπακωνσταντίνου έρχεται να ολοκληρώσει το τρίτο και τελευταίο μέρος της τριλογίας «Carnage» (Σφαγή) προτείνοντας τόσο δραματουργικά όσο και σκηνοθετικά μια ελεύθερη απόδοση της Ορέστειας του Αισχύλου.

Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μιλάει στην Αργυρώ Μποζώνη

Παράσταση
Η παράσταση «Colossus» (Kολοσσός) είναι μια σκηνική σύνθεση με αφορμή τον Αγαμέμνονα του Αισχύλου. Είναι το τρίτο και τελευταίο κομμάτι μιας τριλογίας με βάση την Ορέστεια του Αισχύλου μετά το «Venison» (Kρέας από κυνήγι) και το «Pedestal» (Βάθρο).

Έχοντας μια σαφή αναφορά στα ολοκληρωτικά καθεστώτα του 20ού αιώνα, και πιο συγκεκριμένα στη θέση της γυναίκας μέσα σε αυτά, παρακολουθούμε την πορεία μιας γυναίκας και τη μεταμόρφωσή της, από πιστή ακόλουθο, υποδειγματική σύζυγο και καλή μητέρα σε μυθικό τέρας που επιθυμεί την απόλυτη καταστροφή των πάντων.

Στην πρώτη εικόνα, ένας Χορός στρατιωτών στο κάλεσμα ενός ολοκληρωτικού πολέμου που μαίνεται εκτός των τειχών της χωράς αποχωρεί και στη συνέχεια παρατάσσει επί σκηνής τα λάφυρα του πολέμου – τα ματωμένα ρούχα των ηττημένων. Ένα μνημείο της ιστορίας του κόσμου.

Δείτε την κριτική της Τώνιας Καράογλου για την παράσταση

Στη δεύτερη εικόνα, βλέπουμε σκηνές από τη ζωή μιας γυναίκας στο εσωτερικό ενός σπιτιού. Ο άντρας της πολεμάει στο μέτωπο και αυτή τον περιμένει διατηρώντας την εστία του σπιτιού σε τάξη. Ένα κορίτσι από τον χώρο των νεκρών, όμως, την επισκέπτεται και διαβρώνει με την παρουσία της το ιδανικό της οικογενειακής ευτυχίας. Η εμπόλεμη ζώνη επεκτείνεται και εντός της οικίας.

Η γυναίκα στοιχειώνεται από εικόνες καταστροφής και θανάτου. Ο άντρας επιστρέφει από το μέτωπο με τα λάφυρα της νίκης. Η γυναίκα τον υποδέχεται με ένα δείπνο, στο τέλος του οποίου τον θυσιάζει με τη σειρά της στο όνομα μιας νέας τάξης πραγμάτων, όπου η πατροπαράδοτη τάξη των πραγμάτων καταλύεται. Πρέπει να επιστρέψουμε στην κατάσταση αγριότητας, όλα πρέπει να καταστραφούν για να υπάρξει κάποτε μια νέα αρχή.

Στην τελευταία εικόνα, η γυναίκα ντύνεται με τα ρούχα των νεκρών. Ολόκληρο το δάπεδο με τα ρούχα των ηττημένων γίνεται το ένδυμά της. Η ίδια γίνεται τελικά ένα νέο μνημείο, ένα μυθικό τέρας – παγωμένο και βουβό.

Η πορεία της τριλογίας «Carnage» ακολουθώντας -όχι τυχαία- μια αντίστροφη σειρά, επιχειρεί να αποτυπώσει σκηνικά τη διαδρομή του ανθρώπου από ένα οργανωμένο πολιτειακό σύστημα προς μια κοινωνία αυτοδικίας, σε αντίθεση με αυτήν που προτείνεται στην Ορέστεια του Αισχύλου, όπου ο άνθρωπος περνά με τα παθήματά του από το ματωμένο κύκλο της αυτοδικίας προς την πολιτειακή και θεσμική οργάνωση του δημοκρατικού πολιτεύματος.