Στη δεύτερη ατομική του έκθεση στη γκαλερί Can o Μανώλης Δασκαλάκης-Λεμός παρουσιάζει δύο προσεγγίσεις γύρω από τον οραματισμό του μέλλοντος, με τον μοντερνισμό και το πετρέλαιο σαν δύο κυρίαρχα σύμβολα που συγκρούονται. Χρησιμοποιώντας υλικά από την κουλτούρα του καπιταλισμού δημιουργεί μια σειρά από ποιητικές εικόνες που αναφέρονται στο όνειρο του απρόσμενου και γρήγορου πλούτου, την αποτυχία της μοντερνιστικής ουτοπίας και το μύθο του El Dorado.
Συνεχίζοντας την έρευνα του μέσα από οικογενειακές αφηγήσεις και προσωπικές αναφορές o καλλιτέχνης μάς μεταφέρει από το προσωπικό στο καθολικό και αντίστροφα. Εξυμνώντας και αισθητικοποιώντας την εξόρυξη πετρελαίου, το εμπόριο και τα υποπροϊόντα του, δημιουργεί μια νέα ποιητική αφήγηση η οποία χρησιμοποιεί το χιούμορ, χωρίς όμως να υπονομεύει την πραγματική βούλησή του δηλαδή να προκαλέσει να αναθεωρήσουμε τον τρόπο που βλέπουμε τον κόσμο και ίσως τελικά και να τον αλλάξουμε.
Μέσα από τη δουλειά του ασχολείται με την έρευνα, την καταγραφή και την απεικόνιση αλλά κυρίως με το να ανασύρει την αληθινή ποιητική που βρίσκεται στην καθημερινή ζωή και μέσω αυτής να αφυπνίσει. Η δουλειά του Δασκαλάκη-Λεμού έχει πολιτικές και κοινωνικές αναφορές αλλά σε καμία περίπτωση δεν απορρίπτει την τέχνη για χάρη του ακτιβισμού ή ακόμη και για μια «ακτιβιστική τέχνη». Το αντίθετο, χρησιμοποιεί την ποιητική ως το πιο δυνατό του όπλο για να πληροφορήσει, να προκαλέσει ακόμα και για να διεγείρει τη φαντασία, το φόβο ή το συναίσθημα.
Ο καλλιτέχνης ξεκινάει την κριτική του με ένα επιδαπέδιο γλυπτό που είναι εμπνευσμένο από τα σουπρεματιστικά σχέδια του Malevich και το ρεύμα της ρωσικής πρωτοπορίας που ήταν το πρώτο κίνημα που θέλησε να αλλάξει τον κόσμο μέσα από την τέχνη. Τα μεταλλικά δοχεία με πετρέλαιο που βρίσκονται στο πάτωμα αντανακλούν τα φώτα και τα έργα της έκθεσης συνδέοντας το πετρέλαιο με τις καθαρές φόρμες της ρώσικης πρωτοπορίας και τη βασική ιδέα την οποία εκμεταλλεύτηκαν οι Σοβιετικοί- το πως αισθητικοποιώντας μέσα από την τέχνη ένα προϊόν, μπορεί κανείς να το κάνει πιο ελκυστικό για τον χρήστη. Στο έργο του Δασκαλάκη-Λεμού το υλικό γίνεται πρόκληση. Το πετρέλαιο–καθρέφτης που αντανακλά το γράφημα από νέον, η υγρή πίσσα αντικαθιστά το χρώμα στα ζωγραφικά του έργα σε μία σειρά που αποτελεί την δική του εκδοχή για αυτό που ο ίδιος ονομάζει «εννοιολογικό εξπρεσιονισμό» ένα μείγμα δηλαδή από drip painting και φωτογραφίες με μοντερνιστικά κτίρια, πλατφόρμες εξόρυξης πετρελαίου, δεξαμενόπλοια και χρυσά αγαλματίδια από την φυλή των Muiscas.
Είναι η φαντασίωση του πετρελαίου μία σύγχρονη σιωπηλή υστερία της κοινωνίας μας; Ή ένα ουτοπικό όνειρο; Και πότε ήταν η τελευταία φορά που πραγματικά οραματιστήκαμε το αύριο; Με μια μεταμοντέρνα ματιά, ο Μανώλης Δασκαλάκης-Λεμός κοιτάζει την ιστορική περίοδο την οποία διανύουμε από τη σκοπιά του τέλους της. Η δουλειά του μας μεταφέρει από την ουτοπία στη δυστοπία και από τον ιδεαλισμό στον πραγματισμό. Ονειρευόμαστε ακόμη; ‘Η μήπως έχουμε παραιτηθεί εδώ και καιρό;
