Με το Ζεϊμπέκικο, θα γίνω Δαίδαλος
Ο Δαίδαλος τα κατάφερε. Ξεγέλασε, και ερέθισε τον άσπρο ταύρο – δώρο του Ποσειδώνα για χατίρι της Πασιφάης – φτιάχνοντας ένα ομοίωμα αγελάδας. Ελευθέρωσε τον Θησέα από τον λαβύρινθο, μέσο της Αριάδνης δίνοντάς του το κουβάρι με την κόκκινη κλωστή, τον μίτο. Μπροστά στο παλάτι του Μίνωα, στο σημείο απ’ όπου απέδρασε με τον γιό του τον Ίκαρο, είχε φτιάξει μία πίστα χορού. Στο δάπεδο της είχε σχεδιάσει ένα ψηφιδωτό με τον οδηγό των βημάτων για τον ερωτικό χορό της Άνοιξης ή αλλιώς για τον χορό της Πέρδικας.
Το σχέδιο αυτού του ψηφιδωτού βασίζεται στον παραδοσιακό τρόπο με τα χαμόκλαδα, που χρησιμοποιούσαν για να παρασύρουν τις πέρδικες σε παγίδα. Το αρσενικό το εγκλώβιζαν στο κέντρο και αυτό χορεύοντας έβγαζε κραυγές αναζήτησης τροφής και έρωτα, προκαλώντας και προσκαλώντας.
Αυτός ο χορός με τα αδιέξοδα, και τους ελιγμούς ήταν η απαρχή της ιδέας μου στην δική μου περιπέτεια, όταν μου κόψαν το ποτό. Το ζεϊμπέκικο – η μεγάλη μου αδυναμία – ήταν αδύνατο να το χορέψω.
Η απόδραση από την κατάσταση μου αυτή, με το πενάκι – που χόρευα ασύστολα φτιάχνοντας τα δικά μου σχέδια, βήματα – ήταν ημίμετρο. Με την αβάντα της μουσικής πάντα έγραφα με το μαύρο χρώμα τα βήματα, τις κινήσεις του κορμιού, φανταζόμουν, και σχεδίαζα το φως με τα άγραφα λευκά – που άφηνα δίπλα στα σχήματα, στις γραμμές του Έτσι, ο χορευτής μου πάντα πέταγε φωτισμένος. Όμως, όλα αυτά μόνο πάνω στο χαρτί και το ζεϊμπέκικο έμενε, ο καημός χωρίς ποτήρι.
Για να ξαναζήσω πραγματικά πάλι την έκταση του ζεϊμπέκικου, να μπαίνει μέσα μου η πενιά της μουσικής, το αίσθημα να ξυπνάει, να γίνεται κίνηση λυτρωτική – βρήκα το κόλπο, μελετώντας τα βήματα αυτού του χορού της Πέρδικας με τα πολλά αδιέξοδα και τους ελιγμούς. Τρεις φορές αριστερά και τέσσερις δεξιά μου, φέρνουν την ζάλη στο μυαλό, αυτή τη ζάλη που σ’ αφήνει να τολμάς – να παραπατάς. Το παραπάτημα αυτό, φέρνει το άλλο βήμα, ελεύθερο, πιο κοντά στην λεπτομέρεια του ήχου, πιο κοντά στο καθαρό σου αίσθημα κι έτσι χωρίς αναστολή – με σχήματα προπονημένα, περπατάς, παραπατάς, πετάς.
Κι όταν στην κρίσιμη στιγμή, στον αέρα, απαντώ τον Δαίδαλο, του κλείνω με νόημα το μάτι. – Γιάννης Δημητράκης 2019
Ο Γιάννης Δημητράκης γεννήθηκε στην Παιανία Αττικής το 1958 όπου ζει και εργάζεται.
Σπούδασε στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών 1980-1986, με δασκάλους, τους Δ. Κοκκινίδη, Β. Δημητρέα, Δ. Μυταρά και Θ. Εξαρχόπουλο.
Από το 1978 έχει παρουσιάσει είκοσι πέντε ατομικές εκθέσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό και έχει συμμετάσχει σε πολλές ομαδικές εκθέσεις.
Έργα του υπάρχουν σε δημόσιες πινακοθήκες και σε ιδιωτικές συλλογές. Από το 1991 είναι καλλιτεχνικός επιμελητής των Εκδόσεων Μπιλιέτο.
