«Δόξα Κοινή» στο Θέατρο Πορεία από τον Δημήτρη Τάρλοου και τον Στρατή Πασχάλη

Το θέατρο Πορεία με αίσθημα ευθύνης και δεδομένων των έκτακτων μέτρων που έχουν ληφθεί προληπτικά κατά της εξάπλωσης του κορωνοϊού, ανακοινώνει την προσωρινή αναστολή της λειτουργίας του, αρχής γενομένης από την Δευτέρα 16 Μαρτίου 2020.

Όσες και όσοι θεατές έχουν αγοράσει εισιτήρια για ημερομηνίες μετά τις 16 Μαρτίου 2020 έχουν τη δυνατότητα να μεταφέρουν το εισιτήριό τους είτε για τις παραστάσεις έως την Κυριακή 15 Μαρτίου 2020 είτε για τις παραστάσεις που θα ανακοινωθούν σε συνέχεια των νέων δεδομένων και πάντα σε συμφωνία με τις υποδείξεις του Εθνικού Οργανισμού Δημόσιας Υγείας.

—

«Ο καύσων αυτός χρειάζεται για να υπάρξει τέτοιο φως!»
από την «Οκτάνα», Α. Εμπειρίκος

Ο Δημήτρης Τάρλοου εμπνέεται από το ποίημα του Ανδρέα Εμπειρίκου «Εις την Οδό των Φιλελλήνων» και προτείνει μια παράσταση όπου η ποίηση μετατρέπεται σε δράση, ο θάνατος σε ηδονή και το σκοτάδι διαλύεται κάτω από το υπέρλαμπρο ελληνικό φως.

Ο Στρατής Πασχάλης, που υπογράφει τη σύνθεση του κειμένου, ενώνει την ποίηση με το θέατρο.

Το θέατρο έχει τη δική του γλώσσα, η λυρική ποίηση τη δική της φωνή. Μπορούν άραγε αυτά τα δύο να ενωθούν και να μιλήσουν χωρίς να προδώσει το καθένα τον εαυτό του;

Εις την Οδό των Φιλελλήνων γεννιέται ξαφνικά μια αντιφατική εικόνα:

Ιούλιος, μεσημέρι στο κέντρο της Αθήνας και την κίνηση του δρόμου διακόπτει μια επικήδεια πομπή. Οι επιβάτες ενός αστικού λεωφορείου, που περιμένουν την πομπή να περάσει, νιώθουν τις αισθήσεις τους να λιώνουν από τον συνωστισμό της σάρκας και τον ανελέητο καύσωνα. Ο ποιητής ταυτίζοντας τις δύο εικόνες, συνειδητοποιεί τη σχέση έρωτα και θανάτου. Αίφνης η ζωή αποκτά άλλο νόημα, αφού ο έρωτας -σε όλες τις εκφάνσεις του- «συμβαίνει» διαρκώς στα παρασκήνια της καθημερινότητας και παρά τον θάνατο που διαρκώς επίκειται…

Το κείμενο της παράστασης αποτελείται από διαφορετικά ποιήματα, που καλύπτουν το σύνολο της λυρικής μας παράδοσης από τη Σαπφώ μέχρι τον Σολωμό, από τον Καβάφη μέχρι τον Ελύτη. Διαφορετικές μεταξύ τους ποιητικές διάλεκτοι, καθημερινές εικόνες, πανάρχαιες τελετουργίες, το γλωσσικό και το πολιτιστικό παρελθόν μας συναιρούνται για να υμνήσουν τον έρωτα, την απόλυτη αξία του ελληνικού πνεύματος, που καθιστά τα πάντα κοινά. Όπως και τη Δόξα. Κοινή.