Ο Μάρκος μπορεί να γεννήθηκε στη Σύρο, αλλά το μεγάλο μέρος της ζωής του, από το 1917 μέχρι τον θάνατό του, το 1972, το πέρασε στον Πειραιά. Λιμάνι, Ταμπούρια, Άη Διονύσης, Ανάσταση, Καστράκι, Δραπετσώνα, Κρομυδαρού, Τζιτζιφιές, Κοκκινιά, είναι μέρη που περπάτησε, αλήτεψε, εργάστηκε, πήγε στρατιώτης, ερωτεύτηκε, έκανε οικογένεια, αλλά προ παντός ασχολήθηκε με το μπουζούκι και το λαϊκό τραγούδι. Ο Πειραιάς είναι η πόλη που εξέθρεψε τον Μάρκο, που τον είδε από έναν χαμάλη λιμενεργάτη και έναν τρόφιμο των τεκέδων του, να εξελίσσεται στον μεγαλύτερο δημιουργό του λαϊκού τραγουδιού, να καθιερώνεται σαν ένας «επιστήμονας» του μπουζουκιού και να αποκαλείται τελικά Πατριάρχης του ρεμπέτικου. Οι δρόμοι και τα στενά του Πειραιά γνωρίζουν τον Μάρκο και την περιπετειώδη ζωή του περισσότερο από τη Σύρα του, που μπορεί να τη λάτρεψε, αλλά το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του το έζησε στο μεγάλο Λιμάνι.
Στο «Εγώ, ο Μάρκος Βαμβακάρης» δεν γίνεται προσπάθεια να γίνει μόνο μια απλή περιγραφή της ταραχώδους και δύσκολης ζωής του μεγάλου συνθέτη. Στόχος είναι να καταδειχτεί παράλληλα μια περίοδος της Ελλάδας που προσπαθούσε να αντιμετωπίσει τα χιλιάδες προβλήματα που είχαν προκύψει από την πολιτική αστάθεια και το παιχνίδι που παίζανε εις βάρος της οι μεγάλες δυνάμεις. Η ζωή του Μάρκου προσφερόταν για κάτι τέτοιο, αφού γεννημένος στα 1905 πέρασαν από πάνω του τα σημαντικότερα γεγονότα μιας εβδομηκονταετίας που περιλάμβανε δύο παγκόσμιους πολέμους, δύο δικτατορίες, την Κατοχή, τον εμφύλιο, τη μεγάλη καταστροφή του 1922 και το μεγάλο κύμα της προσφυγιάς, που επίσης σφράγισε την εξέλιξη της Ελλάδας σε πάρα πολλούς τομείς. Μέσα σ’ αυτή τη λαίλαπα των γεγονότων που ξετυλίγονταν ραγδαία μπροστά στα μάτια του, ο Μάρκος έγραφε στίχους και μουσικές, καθιέρωνε το μπουζούκι και τον μπαγλαμά, πλάθοντας το ζυμάρι για τη γέννηση ενός είδους τραγουδιού που έμελλε να γίνει η βάση για την εξέλιξη της ελληνικής λαϊκής μουσικής.
Ταυτόχρονα, μέσα από αυτή την παράσταση, ο Θανάσης Παπαγεωργίου, με την ερμηνεία του, προσπαθεί να ξαναθυμίσει ένα είδος θεάτρου που τείνει να εκλείψει και που βασίζεται στην ουσία της υποκριτικής τέχνης και τη μεγαλύτερη δυνατή ταύτιση ηθοποιού και ρόλου. Η δωρικότητα του Μάρκου προσφερόταν απόλυτα για κάτι τέτοιο. Ρόλος και ηθοποιός προσπαθούν να συνυπάρξουν, στηρίζοντας ο ένας τον άλλον, σε μια παράσταση αλήθειας και ουσίας.
Βασισμένο στο ομώνυμο βιβλίο της Αγγελικής Βέλλου-Κάϊλ που αποτελεί την αυτοβιογραφία του Μάρκου Βαμβακάρη.
Μία Απάντηση
Ευχαριστούμε και ανυπομονουμε για καθε νεα εκδηλωση σας!