Γνωρίζουμε το ντουέτο kóka&panú μέσα από το νέο τους έργο «evil unicorns* – βασισμένο σε ψευδή γεγονότα»

evil unicorns kóka&panú

«Δεν είμαστε γραμμές και κύματα, ούτε ψεύτικες εικόνες στο facebook»

Φωτογραφίες: © Nickolas Chryssos

Ουκ ολίγες οι φορές που οι αισθήσεις μας γραπώνονται σε ερεθίσματα καμωμένα ως παιχνίδια του μυαλού, συνήθως ανύπαρκτα. Στον κόσμο της πληροφορικής εύκολα αναγνωρίζονται ως errors ή fatal errors οδηγώντας το σύστημα που προσβλήθηκε, σε επαναλειτουργία. Τι όμως μπορεί να συμβεί στον ανθρώπινο μηχανισμό; Ποια λειτουργία παύει, παγώνει, αλλάζει, επανατοποθετείται; Μπορεί το ανθρώπινο μυαλό να κάνει reboot; Οι ψευδαισθήσεις αποτελούν ένα από τα μεγάλα μυστήρια του ανθρώπινου μυαλού: Γιατί και πώς συμβαίνει να βλέπουμε, να μυρίζουμε, να ακούμε, να αισθανόμαστε, να γευόμαστε κάτι που δεν υπάρχει; Γιατί και πώς ενεργοποιούνται τα κυκλώματα της όρασης, της ακοής, της αφής, της γεύσης, της όσφρησης στο υπέροχα μεγαλειώδες αλλά και «πεισματάρικο» λειτουργικό σύστημα του ανθρώπου, το μυαλό;

Το δεύτερο έργο του ντουέτου kóka&panú, της χορεύτριας Κωνσταντίνας Ευθυμιάδου και του μουσικού Παναγιώτη Μανουηλίδη σε συνεργασία με τον Τάσο Καραχάλιο, έρχεται να «ψηλαφήσει» τον κόσμο των πεπερασμένων ανθρώπινων αισθήσεων αλλά και της εικονικής, ψηφιακής, διαμεσολαβημένης πραγματικότητας όπως αυτή αναδύεται στον κόσμο του διαδικτύου, της διαφήμισης, των fake news. Αντλώντας υλικά, εικόνες, κείμενα, κινήσεις και ήχους από αυτή την πραγματικότητα, δημιουργούν επί σκηνής ένα χώρο αποτύπωσης κινητικών, ηχητικών και εικονικών συμβάντων που αναδιοργανώνουν τη μνήμη.

Τρεις άνθρωποι ακροβατούν ανάμεσα στο παρελθόν και το παρόν, τη φαντασία και την πραγματικότητα, το οικείο και το ανοίκειο, το υλικό και το μεταφυσικό, και χρησιμοποιούν την ουσιαστική μνήμη του σώματος για να ξαναβρούν την αλήθεια και την ποίηση που αυτή περιέχει. Ίχνη του παρελθόντος σχηματίζουν αναμνήσεις, οι οποίες παραμορφώνονται, προσαρμόζονται στην ανάγκη της επιβίωσης. Λίγες ημέρες μετά την πρεμιέρα της παράστασής τους στο Θέατρο Ροές στο αθηναϊκό κοινό, μετά την επιτυχημένη του εμφάνιση στην εναρκτήρια βραδιά του Arc for Dance Festival στην Αθήνα (Μάιος 2019), συνομιλήσαμε με την Κωνσταντίνα Ευθυμιάδου και τον Παναγιώτη Μανουηλίδη.

Πώς ξεκίνησε η ιδέα σας για το «evil unicorns* – βασισμένο σε ψευδή γεγονότα»;

Παναγιώτης Μανουηλίδης: Η ιδέα ξεκινάει από μικρές προτάσεις, από κάτι κοινότυπο. Τρόλαρα λίγο την έκφραση «βασισμένο σε αληθινά γεγονότα» γιατί υπήρχε από τη μία πλευρά η αγάπη της Κωνσταντίνας με αγαπημένα αντικείμενα, άρα γιατί όχι να μην τα φέρουμε στη σκηνή και να μιλήσουμε για τις ψευδαισθήσεις, για όλα εκείνα που αλλιώς φαίνονται, και άλλο τελικά είναι. Έτσι κάπως συνεχίζοντας την έρευνά μας, βρεθήκαμε πάνω στην έκφραση Evil Unicorns, όρο που επινόησαν κάποιοι μηχανικοί της Google για μη επαληθευμένες αναρτήσεις γεμάτες ψέματα και κάπως τους φανταστήκαμε μέσα στα γραφεία τους σοβαρούς να αγχώνονται όταν «πέφτουν πάνω τους». Γιατί ένας μονόκερος έχει κάτι παραμυθένιο, αλλά ταυτόχρονα και κάτι μοχθηρό. Είναι όχι μόνο φαντασιακός αλλά έχει και μια κακή πρόθεση.

Κωνσταντίνα Ευθυμιάδου: Όταν πιάνουμε ένα θέμα, αρχίζουμε να το σκαλίζουμε και τότε πάμε όλο και πιο βαθιά και καταλαβαίνουμε τελικά τον λόγο που πιάσαμε αρχικά το θέμα. Όσο ανοίγει το πλαίσιο, όσο περισσότερα θέματα σχετικά αρχίζουν να μας απασχολούν, διαπιστώνουμε τελικά ότι αυτό το θέμα είχα ανάγκη να ειπωθεί. Μπορεί δηλαδή να μην υπήρχε από την αρχή η ανάγκη να μιλήσουμε για την αλήθεια, για το ψέμα για τις ανθρώπινες σχέσεις αλλά μας κέντρισε το ενδιαφέρον τα fake news, τα evil unicorns.

«Η ζωή είναι ένα μυστήριο, δεν είναι κάτι που γνωρίζουμε. Μια φαντασίωση. Πάνω στη σκηνή βλέπουμε μεταμφιέσεις, μεταμορφώσεις»

Έχει δηλαδή η πραγματικότητα δύο πρόσωπα;

Κ.Ε: Πολλά πρόσωπα μπορεί να έχει. Το αληθινό και το ψεύτικο είναι πολύ σχετικές έννοιες. Για παράδειγμα ο τρόπος που μεταφράζουμε τον κόσμο μέσα από την όραση. Μία από τις βασικότερες αισθήσεις μας. H όραση μας έχει συγκεκριμένες δυνατότητες. Υπάρχουν άνθρωποι που ακούνε τα χρώματα και βλέπουν τη μουσική (συναισθησία) και κάπως η πραγματικότητά τους διαστρεβλώνεται. Ο Όλιβερ Σακς έχει αναφερθεί εκτενώς σε αυτό. Αλλά και σε πιο καθημερινές καταστάσεις, στην περίπτωση ενός εγκλήματος, έχουμε την αλήθεια του δράστη και την αλήθεια του θύματος.

Π.Μ: Η ζωή είναι ένα μυστήριο, δεν είναι κάτι που γνωρίζουμε. Μια φαντασίωση. Πάνω στη σκηνή βλέπουμε μεταμφιέσεις, μεταμορφώσεις.

H παράστασή σας συνδυάζει την performance με τη μουσική και τη σωματική χορευτική έκφραση. Η κινησιολογία, η χορευτική γλώσσα πρωταγωνιστεί. Ο θεατής που δεν έχει καμία επαφή με τον χορό, θα την κατανοήσει; Είναι τελικά δυνατή η γλώσσα του σώματος, του χορού;

Κ.Ε: Θέλουμε να δημιουργήσουμε μια παράσταση όπου ο κόσμος θα μπορεί να κατανοήσει. Είναι σημαντικό ο θεατής να έρθει και να στηθεί σε αυτό με ανοιχτό μυαλό ώστε να το αφήσει να τον διαπεράσει. Εμείς δουλεύουμε πολύ με εικόνες, με ιστορίες, με θέματα και στοιχεία που μπορούν άμεσα να μιλήσουν. Τα κείμενα, οι συμβολισμοί των αντικειμένων, η μουσική και οι εικόνες είναι οικείες, ώστε ο θεατής να μπορεί να ταυτιστεί. Άλλωστε και οι πρώτες αντιδράσεις κατά τη διάρκεια του Arc for Dance Festival  ήταν πολύ θετικές. Ο κόσμος γέλασε και συγκινήθηκε. Η γλώσσα του σώματος είναι πολύ δυνατή.

Π.Μ: Μια abstract (αφηρημένη) παράσταση, είναι ένας χώρος επικοινωνίας. Ακόμα και όταν βρίσκεται στα άκρα. Στηρίζω τα ακραία πράγματα. Η έρευνα που κάνει η τέχνη και όλα όσο βρίσκει μπροστά της, μπορεί να μην μπορούμε όλοι αμέσως να τα κατανοήσουμε και να τα εντάξουμε στην καθημερινή πρόσληψη των πραγμάτων αλλά αυτό που τελικά ορίζουμε ως abstract είναι ο τρόπος που ο καθένας βρίσκει για να συνδεθεί με τον εαυτό του. Κάτι που είναι πιο ανοιχτό. Πρέπει να αφεθείς λίγο.

Στην σκηνή έχετε δημιουργήσει ένα άρτιο εικαστικό αποτέλεσμα. Οι εικόνες που έχετε δημιουργήσει είναι εξαιρετικής σύνθεσης.

Κ.Ε: Η Δήμητρα Αλουτζανίδου (φωτισμοί & φωτιστικές κατασκευές) με τον φωτισμό έχει προσθέσει στην ατμόσφαιρα. Δουλεύουμε πολύ με τις εικόνες. Με συγκινεί πολύ η εικόνα. Ο τρόπος που δημιουργούμε είναι λίγο σαν να φτιάχνουμε κινούμενες εικόνες. Μας εμπνέει η ζωγραφική, ο κινηματογράφος, η φωτογραφία, τα χρώματα, οι όγκοι, οι ήχοι των υλικών.

Π.Μ: Ο χορός σήμερα είναι πλουραλιστικός. Τα πράγματα αρχίζουν να ενοποιούνται και αυτό προσφέρει μια μεγάλη ελευθερία. Είναι λίγο ένα παιχνίδι με τα υλικά, τις ιδέες με τα πάντα. Όλα είναι στο τραπέζι και διαπραγματεύονται και μετακινούνται σαν ένα παζλ πραγμάτων που θέλεις να πεις. Άλλα βγαίνουν μέσα από τη διαδικασία.

Υπάρχει μια διαλογική σύλληψη μεταξύ σας. Όλα ξεκινούν από εσάς και τελειώνουν σε εσάς. Πόσο εύκολος είναι αυτός ο καλλιτεχνικός διάλογος;

Κ.Ε: Είμαστε ζευγάρι και στη ζωή και αυτό βοηθάει πολύ. Είναι μοιρασμένες αυτόματα οι δουλειές χωρίς καμία συνεννόηση. Κάνουμε διαφορετικά πράγματα με στόχο πάντα την παράσταση. Ο ένας πήρε δύναμη από τον άλλον για να συνεχίσουμε τον δρόμο μας. Εγώ αγαπούσα τη μουσική και ο χορός ήταν ο μόνος τρόπος για να συνδεθώ μαζί της. Και αυτό που κάνει ο Παναγιώτης με τη μουσική με κινεί κυριολεκτικά και καλλιτεχνικά. Υπάρχει ένας κοινός κώδικας που συνεχώς συνεχίζεται.

Π.Μ: Κερδίζουμε πολλά μέσα από την καθημερινότητά μας. Γιατί τη συνεργασία την έχουμε μέσα στο σπίτι. Θα ακούσει κάτι η Κωνσταντίνα που έχω συνθέσει και αμέσως θα ξέρω αν της άρεσε ή όχι. Υπάρχει αμεσότητα.

Νιώθω ότι στην παράστασή σας, με τις ψεύτικες εικόνες, και τα fake news κάπως θέλετε να μιλήσετε και για τα social media και την παραπλανητική εικόνα που κάποιες φορές διαμορφώνουν. Ποια η σχέση σας μαζί τους;

Κ.Ε: Είναι χάλια. Δεν ασχολούμαστε καθόλου. Το καλοκαίρι στις διακοπές που δεν είχα καθόλου σύνδεση με το internet, συνειδητοποίησα ότι τελικά δεν τα χρειάζομαι. Κατάλαβα πόση ενέργεια και χρόνος έφευγε από τα χέρια μου με το scroll down. Δεν μου αρέσει καθόλου η ψευδή εικόνα που προβάλλουν. Όλα όσα ποστάρονται, το περιεχόμενο, απέχει πολύ από την πραγματικότητα. Αυτό κάποιες φορές μου δημιουργεί, από τη μία άγχος μήπως δεν κάνω πράγματα, μήπως πρέπει να είμαι πιο πολύ εκεί έξω και από την άλλη, παίρνει πολύ από τη δημιουργική μου ενέργεια.

Π.Μ: Προσωπικά την πάτησα. Έπιασα τον εαυτό μου να χαζεύει, να χάνω χρόνο. Σίγα σιγά το βγάζω από τη ζωή μου γιατί είναι χοντρό ναρκωτικό. Ωστόσο είναι εργαλείο της δουλειάς μας άρα το χρειαζόμαστε. Και αυτό θίγεται σε ένα section στην παράσταση. Ο φασισμός της χαράς. Μην τυχόν και δεν νιώσουμε καλά και αυτό φανεί και προς τα έξω. Ό,τι επικοινωνείται προς τα έξω αρχίζει και μαλακώνει, γίνεται πιο διαχειρίσιμο.

Δεν είμαστε γραμμές και κύματα, ούτε ψεύτικες εικόνες στο facebook. Και αυτό υπάρχει στην παράσταση. Αλλά υπάρχει και μια λύση. Μέσα σε όλα αυτά, αν πούμε ότι υπάρχει μια αλήθεια, είναι ένα ζήτημα, ίσως για κάποιους απλοϊκό αλλά σε εμένα πιάνει πολύ χώρο, αυτό της συμβίωσης. Όποια και αν είναι η αλήθεια, όταν εγώ πιάνω το πόδι της Κωνσταντίνας, ή του Τάσου, εγώ το νιώθω, η Κωνσταντίνα και ο Τάσος είναι δίπλα μου. Όταν είμαστε μαζί, ό,τι και να γίνει, όπως και να έρθουν τα πράγματα, μαζί πρέπει να τα βρούμε. Όλο το άλλο κρύβει την τρομερή και παγωμένη μοναξιά που δεν επικοινωνείται ποτέ. Αντίθετα βλέπουμε πάντα πόσο καλά περνάμε και κανείς δεν λέει πόσο μόνοι είμαστε.

evil unicorns kóka&panú
Νικόλας Χρυσός

Υπήρξαν δυσκολίες σε αυτό το εγχείρημα; Και τελικά πώς ξεπεράστηκαν;

Π.Μ: H δυσκολία συναντάται στο ότι είσαι Performer στην παράσταση και ταυτόχρονα τη σκηνοθετείς, πρέπει να τη βλέπεις και από κάτω. Το να έχεις δίπλα σου όμως έναν τόσο ταλαντούχο άνθρωπο, από παντού διαβασμένο, με ενέργεια όπως ο Τάσος Καραχάλιος βοηθάει πολύ ώστε να εξελίσσεται ομαλά αυτό. Γιατί είναι δύσκολη η διαδικασία να κινηματογραφείς τον εαυτό σου ώστε να το δεις μετά από κάτω και να διορθώνεις είναι απαιτητικό. Ωστόσο το χρειαζόμασταν σε αυτά τα δύο πρώτα έργα ώστε να βρούμε τους κώδικές μας.

Κ.Ε: Ναι είναι σημαντικό να υπογραμμίσουμε ότι όλο αυτό έγινε σε πολύ στενή συνεργασία με τον Τάσο Καραχάλιο με τον οποίο και μοιραστήκαμε αμέσως το υλικό που είχαμε αρχικά συγκεντρώσει, εικόνες και κείμενα και αρχίσαμε τις συναντήσεις και το brainstorming μαζί και με τη Δήμητρα Αλουτζανίδου. Έφερε και εκείνος υλικό και είναι λοιπόν εξίσου συν δημιουργός σε αυτό το έργο, με πολλούς αυτοσχεδιασμούς. Μεγάλη ευγνωμοσύνη ωστόσο θέλουμε να εκφράσουμε και για τους δύο χώρους που αγκάλιασαν τα πρώτα μας βήματα, το Baumstrasse και το Γκαράζ στην Κέρκυρα. Οι χώροι που δίνουν residency είναι σημαντικό να αναφέρονται και να υπογραμμίζουμε πόσο πολύ τους χρειάζονται οι καλλιτεχνικές ομάδες.

Στα επόμενα βήματά σας θα συνεχίσετε με αυτό το σχήμα;

Κ.Ε: Στο επόμενο έργο που ετοιμάζουμε, διαμορφώνεται πλέον μια ομάδα. Είναι επιθυμία μας να έχουμε ένα team ανθρώπων που μας ενδιαφέρουν κοινά πράγματα. Προτιμώ να έχω έναν άνθρωπο λιγότερο skilled, λιγότερο δεξιοτέχνη, θα έκανα εκεί την έκπτωση από το να έχουμε έναν άνθρωπο που μπαίνει με αφοσίωση και άνοιγμα σε αυτό που θέλουμε να κάνουμε.

Info παράστασης:

evil unicorns* – βασισμένο σε ψευδή γεγονότα |  3, 4, 10, 11, 24 & 25 Φεβρουαρίου 2020 | Θέατρο Ροές

Εγγραφείτε στο newsletter μας

Κάθε Σάββατο θα λαμβάνετε στο e-mail σας το newsletter του ελc με τις προτάσεις μας για την εβδομάδα!

Podpourri. Ιστορίες που ακούγονται

Ακολουθήστε το ελculture.gr στο Google News

το ελculture σας προσκαλεί σε εκδηλώσεις

ΓΡΑΨΕ ΤΟ ΣΧΟΛΙΟ ΣΟΥ

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.