Το Φεστιβάλ Πρωτοποριακού Κινηματογράφου της Αθήνας γίνεται 10 και το γιορτάζει στην Ταινιοθήκη της Ελλάδος

Το φετινό Διεθνές Διαγωνιστικό Τμήμα περιλαμβάνει εννέα ταινίες, νέων σκηνοθετών, που πειραματίζονται με νέες μορφές αφήγησης

Το Φεστιβάλ Πρωτοποριακού Κινηματογράφου της Αθήνας, ο αγαπημένος θεσμός της Ταινιοθήκης της Ελλάδος, το Νοέμβριο έχει γενέθλια: κλείνει τα δέκα και το γιορτάζει με πολλές εκπλήξεις.

Το 10ο AΑGFF θα διεξαχθεί στις 20 Νοεμβρίου – 5 Δεκεμβρίου 2019 στην Ταινιοθήκη (αίθουσες 1,2) και το ExileRoom, φιλοδοξώντας να αναδείξει ό, τι πιο φρέσκο και ρηξικέλευθο συμβαίνει στον παγκόσμιο κινηματογράφο.

Το φετινό Διεθνές Διαγωνιστικό Τμήμα περιλαμβάνει εννέα ταινίες, νέων κατά βάση σκηνοθετών, οι οποίοι πειραματίζονται με νέες μορφές αφήγησης και συχνά χρησιμοποιούν τεχνικές που συνδυάζουν την μυθοπλασία και το ντοκιμαντέρ για να διερευνήσουν προβλήματα ταυτότητας, εντάσεις σε πολυπολιτισμικές κοινωνίας, ή τις συνέπειες της κρίσης στην σημερινή νεολαία, ενώ συχνά φέρνουν στο προσκήνιο αυτούς που βρίσκονται στο περιθώριο των κοινωνιών τους.

Περιλαμβάνει ταινίες μυθοπλασίας αλλά και ντοκιμαντέρ που μας έρχονται από σπουδαία φεστιβάλ (από τις Κάνες έως το Λοκάρνο), σχεδόν όλα σε πανελλαδική πρεμιέρα, επιχειρώντας να καταργήσει τους φραγμούς που θέτουν τα είδη και οι διαφορετικές κατηγορίες ταινιών. Αποστολή του είναι να ανακαλύψει και να χαρτογραφήσει τον νέο χώρο που έχει επινοήσει η τέχνη του σύγχρονου κινηματογράφου.

Κριτική επιτροπή Διεθνούς Διαγωνιστικού:

Χέιντεν Γκεστ (Αμερικανός καθηγητής, διευθυντής του Κινηματογραφικού Αρχείου του Χάρβαρντ), Βασίλης Κ. Καραμητσάνης (πρόεδρος του Διεθνούς Φεστιβάλ Κινουμένων Σχεδίων Animasyros, πρόεδρος ΔΣ της Εθνικής Λυρικής Σκηνής), Δημήτρης Κουτσιαμπασάκος (διακεκριμένος Έλληνας σκηνοθέτης), Irena Bilic (Γαλλοσέρβα σκηνοθέτης και διευθύντρια του Φεστιβάλ L’Europe autour de l’Europe στο Παρίσι), Γκαέλ Τζόουνς (Γαλλίδα παραγωγός).

Ποιες ταινίες διαγωνίζονται:

*Στην υβριδική Οδό Σαχάρα 143 (143 rue du desert) του Αλγερινού Hassen Ferhani (ελληνική πρεμιέρα, μυθοπλασία) από την Αλγερία, τη Γαλλία, και το Κατάρ, πρωταγωνιστεί η Μαλίκα, ιδιοκτήτρια ενός μικρού καφέ στην εθνική οδό που διασχίζει την έρημο. Οδηγοί φορτηγών, τουρίστες με μοτοσυκλέτες και τακτικοί πελάτες που φέρνουν νέα από την κοντινή πόλη Ελ Μένια, εξυπηρετούνται στο κατώφλι της Μαλίκα, σε ένα φαινομενικά έρημο μέρος που στην πραγματικότητα σφύζει από ζωή. Η ταινία πριν μερικές εβδομάδες απέσπασε το βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου σκηνοθέτη στο Λοκάρνο.

*Δύο κολλητοί φίλοι από παιδιά, ο Τζόνο και ο Σπάνερ, είναι οι δύο ήρωες στο Μπιτς (Beats) του Brian Welsh (ελληνική πρεμιέρα, μυθοπλασία) από το Ηνωμένο Βασίλειο. Στο κατώφλι της ενηλικίωσης τους, το 1994,  θα πρέπει να  χωριστούν. Μια ταινία για τη φιλία, την εξέγερση και το κίνημα του ρέιβ,  με ξεσηκωτική ηλεκτρονική μουσική, από έναν σκηνοθέτη που κέρδισε Emmy για το επεισόδιο του στην επιδραστική σειρά «Μαύρος Καθρέφτης».

*Στα Σπίρτα (Cat sticks) του Ronny Sen (ελληνική πρεμιέρα, μυθοπλασία), από την Ινδία, μια βροχερή μέρα στην Καλκούτα, μια παρέα απελπισμένων τοξικομανών ψάχνεται για πρέζα. Μια ασταμάτητη νεροποντή παίζει για φόντο σε ζωές που ισορροπούν σε ένα επισφαλές «φτιάξιμο». Στην πρώτη του ταινία, ο Ινδός Ρόνι Σεν, ο οποίος έχει σκηνοθετήσει ντοκιμαντέρ για το BBC, μεταπλάθει στοιχεία από τον μεγάλο Ινδό σκηνοθέτη Σατιατζίτ Ράι και από τον Αμερικανό Έιμπελ Φεράρα. Ο σκηνοθέτης θα παρευρεθεί στην προβολή της ταινίας του.

* Ο 15χρονος Ιζάακ έχει εφιάλτες από τότε που έχασε τον πατέρα του. Είναι ιθαγενής που προορίζεται για σαμάνος, από τη φυλή Κράχο, στα βόρεια της Βραζιλίας. Οι επιλογές ζωής που καλείται να κάνει βρίσκονται στο επίκεντρο της ταινίας μυθοπλασίας των Renée Nader Messora και João Salaviza Η βροχή τραγουδάει στο χωριό των νεκρών (Chuva é cantoria na aldeia dos mortos) από την Πορτογαλία και Βραζιλία. Ο Ζοάου Σαλαβίζα θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους νέους Πορτογάλους σκηνοθέτες σήμερα. Έχει βραβευτεί με  τη Χρυσή Αρκούδα της Μπερλινάλε και με τον  Χρυσό Φοίνικα των Καννών για παλιότερες μικρού μήκους ταινίες του.

*Στην ταινία μυθοπλασίας από την Αργεντινή Ξανά και ξανά (De Nuevo Otra Vez) της Romina Paula (ελληνική πρεμιέρα), η Ρομίνα, βρίσκεται σε διάσταση με τον άντρα της και ζει προσωρινά με τον 4χρονο γιο της στο σπίτι της μάνας της στο Μπουένος Άιρες. Η σκηνοθέτης και ηθοποιός της ταινίας στρέφει την κάμερα στον εαυτό της, για να αναζητήσει εκ νέου ποια είναι, και χρησιμοποιεί τον αληθινό της γιο. Η πρώτη ταινία της Ρομίνα Πάουλα, μεταξύ ντοκιμαντέρ και μυθοπλασίας, είναι μια εύθραυστη αναζήτηση για τη μητρότητα, τη θηλυκότητα και την ενηλικίωση, χωρίς συντηρητισμούς.

* Το ντοκιμαντέρ Φιλμφαρσί (Filmfarsi) του Ehsan Khoshbakht από το Ιράν και το Ηνωμένο Βασίλειο (ελληνική πρεμιέρα) μας προσφέρει μία σπάνια εικόνα του προεπαναστατικού δημοφιλούς ιρανικού κινηματογράφου, πριν απαγορευτεί το 1979.  Σύμφωνα με την επιδραστική βρετανή θεωρητικό του κινηματογράφου Λόρα Μάλβεϊ: “Ως θαυμάστρια του νέου ιρανικού κινηματογράφου, συχνά αναρωτιόμουν για τον δημοφιλή πρόδρομό του. Ο Έχσαν Κοσμπάχτ έχει επιτέλους ανοίξει αυτήν την ιστορία. Η δοκιμιακή, στοχαστική και κινηματογραφοφιλική ανάλυση του εκτιμά το είδος των αδιάντροπων ταινιών exploitation, που είναι μέσα στη βία και στο σεξ”.

*Το Ασάκο Ι & 2 (Netemo sametemo) του Γιαπωνέζου Ryusuke Hamaguchi (ελληνική πρεμιέρα, μυθοπλασία) από την Ιαπωνία και τη Γαλλία, βασίζεται σε ένα μυθιστόρημα της Τομόκα Σιμπασάκι. Η Ασάκο, μια ντροπαλή φοιτήτρια στην Οσάκα ερωτεύεται κεραυνοβόλα τον Μπακού, έναν όμορφο και μυστήριο νέο, ο οποίος μια μέρα εξαφανίζεται. Δυο χρόνια αργότερα η Ασάκο συναντά κάποιον που του μοιάζει καταπληκτικά. Όμως θα της προσφέρει μια αγάπη, που για την Ασάκο, θα είναι τόσο καθησυχαστική που την τρομάζει. Η ταινία διαγωνίστηκε στις Κάνες.

*Ο Γάλλος Ζαν-Γκαμπριέλ Περιό, για το πειραματικό ντοκιμαντέρ του Οι ήττες μας (Nos défaites), που θα δούμε σε ελληνική πρεμιέρα από τη Γαλλία, συνεργάστηκε με μια ομάδα μαθητών οι οποίοι δραματοποίησαν εκ νέου σκηνές ταινιών -από απεργίες, εξεγέρσεις και εργατικές κινητοποιήσεις- από τα τέλη της δεκαετίας του 1960 και από τις αρχές της δεκαετίας του 1970, όπως «Η Κινέζα» του Ζαν-Λυκ Γκοντάρ. Ενώ στην αρχή, οι μαθητές αδυνατούν να κατανοήσουν την πολιτική στράτευση, σταδιακά συνειδητοποιούν ότι το παρελθόν αντηχεί στην παρούσα πολιτική κατάσταση.

* Από την Ελβετία μας έρχεται το Λοβ μι τέντερ (Love me tender) της Ελβετο-περουβιανής Klaudia Reynicke (ελληνική πρεμιέρα, μυθοπλασία). Ηρωίδα η Σεκόντα, μια 32χρονη γυναίκα, με οξεία αγοραφοβία, εγκλωβισμένη στο οικογενειακό διαμέρισμά της και στη μοναχική ρουτίνα της, σαν ηρωίδα του Λάνθιμου στον «Κυνόδοντα». Όταν η μητέρα της πεθαίνει και ο πατέρας της την εγκαταλείπει, υποχρεώνεται να παλέψει τους δαίμονές της και να υπερασπιστεί τον εαυτό της.

Αφιερώματα

Μανουέλ ντε Ολιβέιρα

Γεννημένος το 1908, στο Πόρτο, από ευκατάστατους γονείς, ο Ολιβέιρα  μυήθηκε στον κινηματογράφο το 1927. Πέθανε το 2015, στα 106 του χρόνια, έχοντας διανύσει 88 χρόνια μιας θαυμαστής κινηματογραφικής πορείας. Στη διάρκεια του πολέμου και υπό το αυταρχικό καθεστώς του Σαλαζάρ, σκηνοθέτησε την πρώτη του μυθοπλασία Ανίκι-Μπόμπο (1942), με προδρομικά νεορεαλιστικά στοιχεία, στην οποία αφηγείται την ιστορία μιας ομάδας παιδιών σε μια φτωχογειτονιά του Πόρτο.

Μετά τον πόλεμο αποφάσισε να σπουδάσει πάνω στο έγχρωμο φιλμ στη Γερμανία. Η εντυπωσιακή χρήση του χρώματος, καθώς και το αναδυόμενο, ασυμβίβαστα μοντέρνο ύφος του, διαφαίνεται στο αριστούργημα Ιεροτελεστία της άνοιξης (1962), το οποίο εμπνεύστηκε από την τελετουργική αναπαράσταση των Παθών του Ιησού στην τοπική κοινότητα του χωριού Κουράλια της Πορτογαλίας.

Από τη δεκαετία του 1970 και από τις αρχές της δεκαετίας του 1980, το πρόγραμμά μας προβάλλει για πρώτη φορά στην Ελλάδα τρεις ταινίες από την Τετραλογία των Ματαιωμένων Ερώτων: την μπoυνουελική μαύρη κωμωδία Παρελθόν και Παρόν (1972), τη μεγαλοπρεπή Καταραμένη Αγάπη  (1979), μια τραγική ιστορία αγάπης, τοποθετημένη στα τέλη του 18ου αιώνα, για ένα ζευγάρι που είναι ερωτευμένο σε πείσμα των οικογενειών τους,  και την απαράμιλλη Φρανσίσκα (1981), βασισμένη σε πραγματική ιστορία, που παρακολουθεί τις περιπέτειες ενός συγγραφέα και ενός φίλου του οι οποίοι ερωτεύονται δύο αδερφές.

Από τη δεκαετία του 1990 έως το θάνατο του, ο Ολιβέιρα γύριζε μία ταινία το χρόνο. Επιλέξαμε τις ταινίες  “Όχι” ή η μάταιη δόξα της διαταγής (1990), που διαδραματίζεται στην πορτογαλική αποικία της Αγκόλα δίνοντας ένα σαφές αντί-πολεμικό μήνυμα: ότι οι αυτοκρατορίες πάντοτε αφήνουν πίσω τους μονάχα ερείπια, την  Κοιλάδα του Αβραάμ (1993), μια πορτογαλική εκδοχή της Μαντάμ Μποβαρί, και Το κουτί (1994), ένα ευαίσθητο πορτραίτο των φτωχών ανθρώπων στη Λισαβόνα με πρωταγωνιστές έναν τυφλό επαίτη και την κόρη του.

Τέλος, τόσο η ταινία Ταξίδι στην αρχή του κόσμου (1997) όσο και η αυτοβιογραφική Το Πόρτο της παιδικής μου ηλικίας (2001), αποκαλύπτουν έναν σκηνοθέτη που επιστρέφει στα μέρη της νιότης του.  Αξίζει να αναφέρουμε πως στο Ταξίδι στην αρχή του κόσμου, ο Μαρτσέλο Μαστρογιάνι, στην τελευταία του εμφάνιση, υποδύεται τον ηλικιωμένο Πορτογάλο σκηνοθέτη Μανοέλ, ο οποίος, παρέα με φίλους ηθοποιούς, κάνει γυρίσματα στα μέρη της νιότης του.

Το αφιέρωμα μας προσφέρει μια σπάνια ευκαιρία να παρακολουθήσουμε και δύο μικρού μήκους ταινίες του σκηνοθέτη: Το κυνήγι (1963) μια σαρκαστική παραβολή για τον πορτογαλικό φασισμό, προέκυψε από την είδηση της επιχείρησης διάσωσης δύο αγοριών. Η ταινία κόπηκε στη λογοκρισία και στην εποχή της προβλήθηκε με διαφορετικό, αισιόδοξο τέλος. Το Δουλεύοντας στον ποταμό Δούρο (1931) είναι η πρώτη ταινία του Μανοέλ ντε Ολιβέιρα: ένα ποιητικό, ασπρόμαυρο, μικρού μήκους ντοκιμαντέρ με εικόνες από τον καθημερινό μόχθο στις όχθες του ποταμού Δούρου, καθώς διασχίζει την πόλη του Πόρτο.

Bασικός ομιλητής για τον Ολιβέιρα θα είναι ο Ζοζέ Μανουέλ Κόστα (διευθυντής της Πορτογαλικής Ταινιοθήκης), ενώ για τις πρώτες του ταινίες θα μιλήσει ο Μιγκουέλ Σάμπρα (Miguel Seabra Lopes), σεναριογράφος της ταινίας Πυρετός (Α Febre) της Maya Da-Rin που θα προβληθεί στην ενότητα Athenian Premieres.

 

Μάρκο Μπελόκιο

O Μάρκο Μπελόκιο είναι ένας από τους σημαντικότερους και δημιουργικότερους σκηνοθέτες του ιταλικού κινηματογράφου. Στο αφιέρωμά του 10ου ΦΠΚΑ αναδεικνύεται η αντισυμβατική του ματιά, μέσα από 6 εμβληματικές ταινίες του. Η πορεία του ακολούθησε τις πολιτικές αναταραχές της χώρας του, ενώ το έργο του δεν σταμάτησε να αφουγκράζεται την πηγή του κακού, στα πρόσωπα του φασισμού, της πολιτικής βίας και της μαφίας. Νεαρός επαναστάτης, ο Μάρκο Μπελόκιο εγκατέλειψε τις σπουδές φιλοσοφίας και βρήκε τον δρόμο του σπουδάζοντας κινηματογράφο στη Ρώμη και στο Λονδίνο. Το σκηνοθετικό ντεμπούτο του, η ταινία Γροθιές στην τσέπη (1965), με το άγριο, μαύρο χιούμορ της, σκανδάλισε την συντηρητική ιταλική κοινωνία της καθολικής ηθικής αλλά ταυτόχρονα τον καθιέρωσε ως μορφή ανανέωσης του ιταλικού κινηματογράφου: ένας νεαρός άντρας, που υποφέρει από τις διεστραμμένες επιθυμίες του, παίρνει δραστικά μέτρα προκειμένου να απαλλάξει τη γκροτέσκα δυσλειτουργική οικογένειά του από τα βάσανά της.

Ενώ όμως ο Μπελόκιο στην πρώτη του ταινία καυτηριάζει την αστική οικογένεια, στο Θριαμβικό εμβατήριο (1976), σατιρίζει τη στρατιωτική πειθαρχία και εξερευνά  τα παιχνίδια της υποταγής και της σεξουαλικότητας,  για να επανέλθει, με Τα μάτια, το στόμα (1982), στη γλυκόπικρη κριτική της οικογένειας και της θρησκείας, με αφορμή την αυτοκτονία του αδερφού του ήρωα. Μέσα από αυτές τις 3 ταινίες της πρώτης περιόδου, αλλά και μέσω των ταινιών της ύστερης περιόδου του Μπελόκιο, το τρίπτυχο « πατρίς, θρησκεία, οικογένεια» μπορεί να λάβει μια εκ νέου ανάγνωση σήμερα.

Το νέο, πιο θεαματικό, πρόσωπο του κινηματογράφου του Μπελόκιο εξερευνάται μέσα από 3 ακόμα ταινίες. Η ώρα των θρησκευτικών (Το χαμόγελο της μητέρας μου) (2002), με ήρωα έναν άθεο ο οποίος μαθαίνει πως το Βατικανό εξετάζει το ενδεχόμενο αγιοποίησης της μητέρας του, προσεγγίζει, στο πλαίσιο διαταραγμένων οικογενειακών σχέσεων, το εμπόριο της θρησκευτικής πίστης. Με την θρυλική ταινία Καλημέρα, νύχτα (2003), αποδίδει με τον τελείως προσωπικό και ποιητικό του τρόπο, το σημαντικό πολιτικό γεγονός της απαγωγής και δολοφονίας του Άλντο Μόρο, τέως πρωθυπουργού της Ιταλίας και αρχηγού των Χριστιανοδημοκρατών, από τις Ερυθρές Ταξιαρχίες. Tέλος, στην ταινία Ο σκηνοθέτης των γάμων (2006) που μοιάζει με παραμύθι, μεταξύ άλλων καυτηριάζει την ίδια την ιταλική κινηματογραφική βιομηχανία.

Στο έργο του δημιουργικότατου Μάρκο Μπελόκιο τέμνεται το δημόσιο με το ιδιωτικό, το πολιτικό και το υπαρξιακό, και το συλλογικό με το ατομικό.  Ο κινηματογράφος του είναι πολιτικός, όχι μόνο επειδή καταγγέλλει, ενίοτε σατιρικά, το κατεστημένο, άλλα και επειδή καταπιάνεται με την περιπλοκότητα της ανθρώπινης επιθυμίας.

Εύα Στεφανή

Στη σημαντική Ελληνίδα ντοκιμαντερίστα, Εύα Στεφανή διοργανώνεται αφιέρωμα, η οποία θα δείξει ένα μεγάλο μέρος του έργου της (15 ταινίες που επιλέχθηκαν σε συνεργασία με την σκηνοθέτιδα). Η Εύα Στεφανή έχει, από την αρχή της σταδιοδρομίας της, αφιερωθεί στον κινηματογράφο της παρατήρησης (Γράμματα από το Άλμπατρος, Το κουτί κ.α.), στρέφοντας την κάμερά της σε αυτούς που η κοινωνία έχει καταστήσει  αόρατους (φυλακισμένους, τρόφιμους  ιδρυμάτων, άστεγους  και νυκτόβιους, άνεργους  και άεργους, ηλικιωμένους) αλλά αργότερα διαπρέπει και στην πιο ποιητική φόρμα του πειραματικού ντοκιμαντέρ (Ακρόπολις, Χειρόγραφο).

H Εύα Στεφανή θα δώσει Masterclass την Δευτέρα 25/11 (15:30, Ταινιοθήκη – Aίθουσα Α)

Φλοράν Μαρσί

Προσκεκλημένος του 10ου ΦΠΚΑ θα είναι επίσης ο σημαντικός Γάλλος ντοκιμαντερίστας Φλοράν Μαρσί για τον οποίο το φεστιβάλ έχει ετοιμάσει ξεχωριστή ενότητα (με 7 ταινίες). Εδώ και 30 χρόνια ο Φλοράν Μαρσί διασχίζει πολεμικά μέτωπα και πεδία συγκρούσεων ανά τον κόσμο και καταγράφει με την κάμερά του πολέμους, ξεσηκωμούς, απελευθερώσεις, αλλά και τις πιο καταφανείς στερήσεις της εποχής μας, στο σταυροδρόμι δημοσιογραφίας, βίντεο-τέχνης, πολεμικού φώτο-ρεπορτάζ και κινηματογράφου, μακριά από τη συμβατική δημοσιογραφία. Γυρίζει, μοντάρει και χρηματοδοτεί ο ίδιος τις ταινίες του, χρησιμοποιώντας τη νέα ψηφιακή οπτικοακουστική τεχνολογία με ριζοσπαστικό τρόπο ως μια δική του απάντηση στην προπαγάνδα των μέσων. Το αξίωμά του είναι «όσο δεν πάμε να δούμε από μόνοι μας, δεν μπορούμε να ξέρουμε τι συμβαίνει εκεί έξω».

Μαρί Λοζιέ

Θα προβληθεί επίσης η δουλειά της πρωτοποριακής και τολμηρής Γαλλίδας σκηνοθέτιδας Μαρί Λοζιέ, η οποία θα παρουσιάσει το αφιέρωμα στο έργο της που φιλοξένησε πρόσφατα το Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης της Νέας Υόρκης (MoΜΑ), και θα προλογίσει την τελευταία ταινία της Felix in wonderland για το γνωστό μουσικό Φέλιξ Κούμπιν (ηλεκτρονική μουσική) . Η ταινία θα προβληθεί σε πανελλαδική πρεμιέρα.

Η Μαρί Λοζιέ, κινηματογραφίστρια και επιμελήτρια, σπούδασε λογοτεχνία στη Γαλλία και Καλές Τέχνες στη Ν.Υόρκη, όπου και εργάστηκε για 22 χρόνια. Οι ταινίες της  έχουν προβληθεί στα μεγαλύτερα φεστιβάλ και μουσεία, όπως η Μπερλινάλε, το φεστιβάλ Tribeca, η Tate Modern, το MoMA και η Γαλλική Ταινιοθήκη. Στην εποχή του ψηφιακού κινηματογράφου, εκείνη επιμένει στο αναλογικό φιλμ. Έχει γυρίσει τα κινηματογραφικά πορτραίτα πολλών αβαν γκαρντ καλλιτεχνών (σκηνοθετών, μουσικών και συνθετών) – πορτραίτα αντισυμβατικά,  που εξερευνούν τη ζωή και τη δουλειά των καλλιτεχνών αυτών, τους οποίους πείθει να αναπαραστήσουν σκηνές από τις ζωές τους.

Ο Φλοράν Μαρσί και η Μαρί Λοζιέ θα δώσουν Masterclass, την Τετάρτη 27/11 (15.30, Ταινιοθήκη –  Αίθουσα Β) ο πρώτος, και την Πέμπτη 28/11 (19:00, Exile Room) η δεύτερη.

Άλφρεντ Χίτσκοκ & Φρανσουά Τριφό

Από τις εκπλήξεις της φετινής διοργάνωσης: με αφορμή το αμερικανικό ντοκιμαντέρ πρόσφατης παραγωγής Hitchcock/Truffaut  (βασισμένο στο ομώνυμο βιβλίο το οποίο καταγράφει τη σειρά μαραθώνιων συνεντεύξεων του Άλφρεντ Χίτσκοκ προς τον νεαρό Φρανσουά Τριφό το 1962, όταν ο Χίτσκοκ τέλειωνε το μοντάζ της ταινίας του Τα πουλιά), θα προβληθεί ένας σημαντικός αριθμός ταινιών του κάθε σκηνοθέτη σε μια μεταξύ τους «συνομιλία». Θα δούμε από το Ψυχώ μέχρι το Οπωσδήποτε την Κυριακή και τον Άνδρα που αγαπούσε τις γυναίκες, αλλά και τις δύο αγαπημένες χιτσκοκικές ταινίες του Τριφό: Νύχτα αγωνίας και Υπόθεση Νοτόριους.

Μεταξύ άλλων, την Κυριακή 1/12 (17:00, Ταινιοθήκη – Αίθουσα Α) θα παρουσιαστεί η βωβή ταινία του Χίτσκοκ O νοικάρης (1927). Συνθέτει και συνοδεύει με πρωτότυπη μουσική ο Μηνάς Ι. Αλεξιάδης.

«Απελευθερώσεις σεξουαλικές, Επαναστάσεις ορατές»

Το πρόγραμμα περιλαμβάνει επίσης το αφιέρωμα «Απελευθερώσεις σεξουαλικές, Επαναστάσεις ορατές» σε επιμέλεια της Νικόλ Μπρενέζ και του Στεφάν Ζεράρ με προκλητικά ενδιαφέρουσες ταινίες που εξερευνούν διάφορες εκφάνσεις της σεξουαλικότητας –ταινίες, που σύμφωνα με την επιμελήτρια, “με το κουράγιο, την ενέργεια και την ομορφιά τους, προκάλεσαν στην εποχή τους και έπειτα συντέλεσαν στη δική μας απελευθέρωση”, καθώς κι ένα ακόμα στον αμερικανικό πειραματικό και πρωτοποριακό κινηματογράφο: θα παρουσιαστούν  επιλογές από  το έργο (ταινίες μικρού και μεγάλου μήκους) του πειραματικού κινηματογραφιστή, επιδραστικού καλλιτέχνη Ρόμπερτ Μπίβερς, στενού συνεργάτη του Γκρέγκορι Μαρκόπουλος.  Επίσης θα παρουσιάσει το έργο της συντρόφου του:  της Γερμανίδας σκηνοθέτιδας και καθηγήτριας Ute Aurand. Στο ίδιο αφιέρωμα θα παρουσιαστεί το έργο της σημαντικής καλλιτέχνιδας του  πειραματικού αμερικανικού κινηματογράφου, της animator Σούζαν Πιτ (Suzan Pitt), που έφυγε πρόσφατα από κοντά μας, σε επιμέλεια του διευθυντή του Harvard Film Archive, καθηγητή και προέδρου της κριτικής επιτροπής Χέιντεν Γκεστ (Haden Guest).

O Ρόμπερτ Μπίβερς θα δώσει το δικό του Masterclass την Τρίτη 26/11 (16:00, Ταινιοθήκη – Αίθουσα Α).

Για τον ελληνικό κινηματογράφο

ελληνικός κινηματογράφος εκπροσωπείται με δύο αφιερώματα που περιλαμβάνουν ταινίες σταθμούς στην ελληνική κινηματογραφία: Το Μοντέρνο ως πείραμα σε επιμέλεια της Μαρίας Κομνηνού, παρακολουθεί τις επιδράσεις της δεκαετίας του ’30 μέχρι την καθυστερημένη εμφάνιση της νεωτερικότητας στον ελληνικό κινηματογράφο (Δράκος) και την ανάδυση του ελληνικού πειραματικού και εικαστικού κινηματογράφου (Κ. Σφήκας, Θ. Ρεντζής, Α. Αγγελίδη).

Το Κάτι τρέχει με την οικογένεια, σε επιμέλεια του Δημήτρη Παπανικολάου, περιλαμβάνει ταινίες από τον Κακογιάννη και τον Αγγελόπουλο μέχρι τον Λάνθιμο, τον Οικονομίδη και τον Κούτρα και μια σειρά από πρόσφατες μικρού μήκους ταινίες που καταπιάνονται με το θέμα της οικογένειας.

Μια καλή ευκαιρία να ξαναδούμε στη μεγάλη οθόνη ταινίες που έγραψαν ιστορία: από την Αναπαράσταση μέχρι το Σπιρτόκουτο και από το Φόβο μέχρι τον Κυνόδοντα και τη Στρέλλα. Το αφιέρωμα αυτό έχει σχεδιαστεί ως μια κινηματoγραφική αναφορά στο βιβλίο του καθηγητή Δημήτρη Παπανικολάου Κάτι τρέχει με την οικογένεια: Έθνος, πόθος και συγγένεια την εποχή της κρίσης (Πατάκης 2018), όπου όλες αυτές οι ταινίες αναλύονται.

Την Πέμπτη 21/11, στις 21:15, μετά την προβολή της ταινίας Το τελευταίο ψέμα του Μιχάλη Κακογιάννη (19:00, Ταινιοθήκη – Αίθουσα Β), θα ακολουθήσει συζήτηση με τον Δημήτρη Παπανικολάου, την διευθύντρια του ΦΠΚΑ Μαρία Κομνηνού, την συγγραφέα Μαρία Ευσταθιάδου και την ακαδημαϊκό Ιουλία Μέρμηγκα.

Φεστιβάλ Φοιτητικού Κινηματογράφου

Για πρώτη φορά φέτος διοργανώνεται το Φεστιβάλ Φοιτητικού Κινηματογράφου, με επίσημους καλεσμένους τους φοιτητές του Πανεπιστημίου της Καρλσρούης και τον καθηγητή τους Ζοάο Ταμπάρα,  οι οποίοι θα παρουσιάσουν  τις δικές τους ταινίες στο κοινό του 10ου ΦΠΚΑ. Παράλληλα, οι φοιτητές του Τμήματος Επικοινωνίας του ΕΚΠΑ καθώς και  του Τμήματος Κινηματογράφου του ΑΠΘ θα παρουσιάσουν δικές τους δουλειές καθώς και επιλογές από την εκπομπή του Καναλιού της Βουλής «Φοιτητιβίσματα». Η είσοδος, στο Exile Room, θα είναι δωρεάν.

Ενότητα: «Μερικοί το προτιμούν μικρό»

Παράλληλα, συνεχίζεται και φέτος η γνωστή ενότητα του ΦΠΚΑ «Μερικοί το προτιμούν μικρό» (με ελληνικές και ξένες επιλογές μικρού μήκους, οι περισσότερες σε πρεμιέρα). Όπως σημειώνει η Νίνα Βελιγράδη, που επιμελείται το αφιέρωμα, η ενότητα  αυτή «είναι ένας χώρος για ανεξάρτητους σκηνοθέτες που επιλέγουν να εκφράσουν το συλλογισμό τους με πιο περιεκτικό τρόπο. Δημιουργίες από όλον τον κόσμο, το σκηνικό των οποίων εκτείνεται από τα Σκόπια έως την πλατεία Τραφάλγκαρ του Λονδίνου, και από το Λούβρο σε μια πισίνα της πίσω αυλής. Μυθοπλασία, δοκίμια σε μορφή βίντεο, αρχιτεκτονική και ποίηση συνδέονται για να συγκροτήσουν μία από τις πιο πυκνές ενότητες του φεστιβάλ».

Ενότητα: «Αποκατεστημένες και υπέροχες»

Δεν θα μπορούσε να λείπει η ενότητα του ΦΠΚΑ «Αποκατεστημένες και υπέροχες» που φέτος περιλαμβάνει την ταινία έναρξης Χρυσή εποχή του Λουί Μπουνιουέλ, την ταινία λήξης Θαύμα στο Μιλάνο του Βιτόριο ντε Σίκα και τις εμβληματικές ταινίες Το τσίρκο του Τσάρλι Τσάπλιν και ο Ξένοιαστος Καβαλάρης του Ντένις Χόπερ.

Τελετή Λήξης

Στην τελετή λήξης θα προβληθεί και η νέα μικρού μήκους ταινία Nimic του Γιώργου Λάνθιμου, με τον Ματ Ντίλον και τη Δάφνη Πατακιά.

Masterclass

Masterclass θα δώσει επίσης ο καθηγητής Ζοάο Ταμπάρα (Παρασκευή 22/11, 19:00, Εxile Room), ενώ την Πέμπτη 28/11 (Ταινιοθήκη – Αίθουσα Α, 16:00) θα πραγματοποιηθεί συζήτηση με την παραγωγό και μέλος της κριτικής επιτροπής Γκαέλ Τζόουνς πάνω σε ζητήματα παραγωγής και συμπαραγωγής. Τέλος ο σκηνοθέτης Μενέλαος Καραμαγγιώλης θα κάνει παρουσίαση με τίτλο «Από το JACE στους Afro-Greeks» (Τρίτη 3/12, 16:00, Ταινιοθήκη, Αίθουσα Α).

Δείτε εδώ το πρόγραμμα του Φεστιβάλ

Εισιτήρια

Τιμές εισιτηρίων: 

5 €
- 65 €

Εγγραφείτε στο newsletter μας

Κάθε Σάββατο θα λαμβάνετε στο e-mail σας το newsletter του ελc με τις προτάσεις μας για την εβδομάδα!

Podpourri. Ιστορίες που ακούγονται

Ακολουθήστε το ελculture.gr στο Google News

το ελculture σας προσκαλεί σε εκδηλώσεις

ΓΡΑΨΕ ΤΟ ΣΧΟΛΙΟ ΣΟΥ

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.