Ο κορυφαίος ομποΐστας της Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών, Γιάννης Οικονόμου θα αφήσει το αναλόγιό του για ένα μόνο βράδυ. Γιατί; Μα για να ερμηνεύσει ως σολίστ το, ιδιαίτερων απαιτήσεων, Κοντσέρτο για όμποε του Ρίχαρντ Στράους στη συναυλία- αφιέρωμα στα 70 χρόνια από τον θάνατο του σπουδαίου ρομαντικού συνθέτη. Σε ένα (μικρό) διάλειμμα από τις συνεχείς πρόβες, μιλά για την οικογενειακή του σχέση με την παλαιότερη Ορχήστρα της χώρας, τις σημαντικές συμπράξεις του, αλλά και τον μόνιμο συνοδοιπόρο του – το αγαπημένο του όμποε.
Μεγαλώσατε σε μουσική οικογένεια καθώς ο πατέρας σας, Μιλτιάδης Οικονόμου, ήταν εξέχον φαγκοτίστας και ο αδελφός σας ακολούθησε τα βήματά του. Εσείς μείνατε στην οικογένεια των ξύλινων πνευστών, αλλά επιλέξατε το όμποε. Τι σας ώθησε σε αυτή την επιλογή;
Η κύρια επιρροή ήταν από τον πατέρα μου, άλλωστε τότε συνεργαζόταν με τον δάσκαλό μου στην ορχήστρα, τον Κλωντ Σιελέ κι έτσι επέλεξα το όμποε.
Το όμποε θεωρείται δύσκολο στον χειρισμό, γιατί απαιτεί σύνθετη τεχνική. Ως παιδί, πώς καταφέρατε να το κατακτήσετε;
Η αλήθεια είναι ότι, παρότι ξεκίνησα στην ηλικία των 11 ετών, είχα από τη φύση μου πολλές ευκολίες κι έτσι μου ήταν οικεία η ενασχόληση. Φυσικά κάθε μέρα είναι μια μάχη με κάθε μουσικό όργανο.
Ποια είναι η πιο παλιά μνήμη σας από το όμποε;
Μου θυμίζετε πολύ ωραίες αναμνήσεις… Όταν ο πατέρας μου έφερε στο σπίτι ένα βράδυ το πρώτο μου όμποε, θυμάμαι κυριολεκτικά κοιμήθηκα αγκαλιά με το όργανο. Όπως, επίσης, μία στιγμή που δεν θα ξεχάσω ποτέ είναι και οι πρώτες μου εξετάσεις στο ωδείο με επίτροπο τον παλιό διευθυντή της ΚΟΑ, Γιάννη Ιωαννίδη.
Ως σολίστ, έχετε συνεργαστεί με πολλές Ορχήστρες, Έλληνες και ξένους συνθέτες και μαέστρους. Στην πορεία σας, υπάρχουν κάποιες συνεργασίες που ξεχωρίζουν;
Σίγουρα μπορώ να θυμηθώ πολλές συνεργασίες. Αν μπορώ να ξεχωρίσω κάποιες, αυτές είναι με τον Κουρτ Μαζούρ στην Παγκόσμια Ορχήστρα Νέων, σε ηλικία 16 ετών, και με τον Λεωνίδα Καβάκο τώρα ως σόλο ομποΐστας.
Έχετε θητεύσει ως 1ο σόλο όμποε της New York Philharmonic Orchestra. Τι σας δίδαξε η παραμονή σας στις ΗΠΑ, αλλά και η συνεργασία με μία Ορχήστρα τέτοιου βεληνεκούς;
Έχω θητεύσει με τον Ρόμπινσον, πρώτο σόλο ομποΐστα της Νέας Υόρκης και ήταν μια τρομερή εμπειρία να συνυπάρχω μαζί του και να μαθαίνω από την εμπειρία του.
Παρά την επιτυχημένη καριέρα σας στο εξωτερικό, επιστρέψατε στην Ελλάδα. Ποιοι ήταν οι βασικοί λόγοι που οδήγησαν σε αυτή την επιλογή;
Από πάρα πολύ μικρός έχω τη μυρωδιά της Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών στη ζωή μου, την είδα να αλλάζει, να μεγαλώνει, να ωριμάζει και πάντα ήθελα να είμαι μέλος της.
Είναι γνωστό ότι τα πνευστά απέκτησαν πιο διευρυμένο ρεπερτόριο μόλις κατά τον 20ό αιώνα. Όμως, το όμποε αξιοποιούνταν ως σόλο όργανο από πολύ νωρίτερα, ενώ πολλοί κορυφαίοι συνθέτες έχουν γράψει έργα για όμποε (Μπαχ, Βιβάλντι, Μότσαρτ, Στράους κ.ά). Ποια τα στοιχεία που το κατατάσσουν ψηλά στις προτιμήσεις των συνθετών;
Η γνώμη μου είναι ότι, όλοι οι συνθέτες που αναφέρετε, είχαν το μικρόβιο του ανταγωνισμού με το συγκεκριμένο όργανο. Ήθελαν να δουν πού μπορεί να φτάσει, είτε μουσικά, είτε τεχνικά και αυτό επεδίωκαν με τις συνθέσεις τους, που είναι όλες αριστουργηματικές.
Ποιος ο ρόλος του όμποε στην ορχήστρα; Τι θα λέγατε σε ένα νέο μουσικό, ομποΐστα που θέλει να γίνει μέλος ορχήστρας σχετικά με την ευθύνη που αναλαμβάνει;
Με μια λέξη είναι το κλειδί. Ένας εξαιρετικός ομποΐστας κάνει ολόκληρη την Ορχήστρα να ηχεί διαφορετικά.
Ποιες οι ιδιαίτερες προκλήσεις και δυσκολίες για τον σολίστα του Κοντσέρτου για όμποε του Ρίχαρντ Στράους, στο οποίο θα συμπράξετε με την ΚΟΑ στη συναυλία της 15ης Νοεμβρίου;
Τεχνικά δεν είναι δύσκολο Κοντσέρτο, αλλά απαιτεί τρομερή αντοχή, διότι έχει συνεχές παίξιμο, όπως επίσης και τεράστια μουσική δεξιοτεχνία.
Η συναυλία είναι αφιερωμένη στη συμπλήρωση 70 χρόνων από τον θάνατο του Στράους. Τι κρατάτε από την εργογραφία του;
Ο Στράους είναι ο ορισμός του γερμανικού ρομαντισμού, μαζί με τον Μάλερ και λίγο παλιότερα με τον Βάγκνερ. Από τον Δον Χουάν, μέχρι τη Σαλώμη και τον Ιππότη των Ρόδων, τα Κοντσέρτα για όμποε και κόρνο, τις Σουίτες που έχει γράψει για Ορχήστρα και διάφορα μουσικά σύνολα. Είναι πολύ αγαπημένος μου συνθέτης και ομολογώ κρατάω τα πάντα. Μουσικότητα, δεξιοτεχνία, φαντασία. Είναι επικός απλά.
Θα μπορούσε κανείς να πει ότι η Κρατική Ορχήστρα Αθηνών ήταν ανέκαθεν μέρος της ζωής σας. Ο πατέρας σας ήταν σημαντικό μέλος της μέχρι προσφάτως, ο αδελφός σας Αλέξανδρος είναι Κορυφαίος Α’ στα Φαγκότα ενώ εσείς είστε μέλος της Ορχήστρας από το 2003 και Κορυφαίος Α’ στα Όμποε. Ποια τα συναισθήματά σας για την επερχόμενη σύμπραξη; Βαραίνει περισσότερο η χαρά και το αίσθημα ασφάλειας ή η ευθύνη;
Κάθε φορά που με συνοδεύει η Ορχήστρα είναι ξεχωριστή… Η χαρά είναι πολύ μεγάλη, η ευθύνη όμως, για λόγους επαγγελματικούς, μουσικούς αλλά και οικογενειακούς, είναι τεράστια… Φυσικά πρέπει να πω ότι είναι τιμή μου να εμφανίζομαι ως σολίστ με την καλύτερη Ορχήστρα που διαθέτει η χώρα μας.
