Το T.A.F. / The Art Foundation παρουσιάζει την έκθεση Hello, I love you | Studios: a retrospective που εγκαινιάζεται την Τετάρτη 4 Οκτωβρίου στις 20: 30 και θα διαρκέσει έως τις 5 Νοεμβρίου.
Η έκθεση παρουσιάζει μια επιλογή έργων καλλιτεχνών που έχουν λάβει μέρος στο παρελθόν στην έκθεση–και καθιερωμένο πλέον θεσμό του TAF– Εργαστήρια/ Studios. Στα Studios παρουσιάζονται επιλεγμένα έργα αποφοίτων της Ανώτατης Σχολής Καλών Τεχνών της Αθήνας, που αποτελούν μέρος της πτυχιακής τους εργασίας. Μέσα από την έκθεση Hello, I love you επαναπροσεγγίζεται ο εκθεσιακός κύκλος των Studios που στο ξεκίνημά του είχε ως πρωταρχικό στόχο την ανάδειξη του έργου νέων καλλιτεχνών, απαντώντας εν μέρει στην τότε έλλειψη εκθεσιακών χώρων και δομών για την προβολή του εκτός εκπαιδευτικού πλαισίου. Η αναδρομική έκθεση αποτελεί μια ανασκόπηση των συμμετοχών στον ετήσιο εκθεσιακό θεσμό και επιχειρεί μεταξύ άλλων την ανάδειξη της εξέλιξης της πρακτικής των συμμετεχόντων.
Η έκθεση αντλεί από τις έννοιες της τελετουργίας και της λατρευτικής διαδικασίας. Εστιάζοντας στην τελετουργική διάσταση των έργων διερευνά τις εκφάνσεις και τα όρια της εκφοράς μηνυμάτων. Ο ίδιος ο τίτλος της παραπέμπει σε μια ερωτική επιστολή, σε μια ρομαντική εκδοχή έκφρασης συναισθημάτων αγάπης, υποδηλώνοντας ταυτόχρονα το συναισθηματικό φάσμα στο οποίο αυτή κινείται: αφοσίωση, απογοήτευση, θλίψη, φιλοδοξία, ανυπομονησία, αυτοδιάθεση, παραίτηση.
Με αναφορές στη μυθολογία, τον παγανισμό, τον ανιμισμό, και σε παραδόσεις πνευματικού και θρησκευτικού χαρακτήρα, τα έργα που παρουσιάζονται συχνά λειτουργούν μέσα από την επανάληψη και τον συμβολισμό. Μέσα από έναν παραλληλισμό μεταξύ των εννοιών της λατρείας και της ιεροτελεστίας και των διαδικασιών της παραγωγής και, ιδίως, της κατανάλωσης του έργου τέχνης, η έκθεση εξετάζει την έννοια και τη λειτουργία της λατρείας στην ίδια την καλλιτεχνική διαδικασία και τον ρόλο του ίδιου του έργου τέχνης ως αντικείμενο λατρείας.
Βασικό στοιχείο της έκθεσης και συνδετικός κρίκος των έργων αποτελεί ο λόγος. Σε κάποια από τα έργα έχει πρωταρχικό ρόλο, ενώ σε άλλα συνυπάρχει με την εικόνα λειτουργώντας συμπληρωματικά. Το κείμενο άλλοτε μεταμορφώνεται σε ήχο και εικόνα και άλλοτε βρίσκει θέση στο χώρο ως αντικείμενο. Αλλού πάλι υποχωρεί, χάνεται σχεδόν ολοκληρωτικά, παραμένει μόνο σαν μια υπόνοια. Όπως η απόδοση μιας φόρμας ή μιας εικόνας στο άυλο αποτελεί σε διάφορες θρησκευτικές παραδόσεις προϋπόθέση ώστε να τεθεί σε λειτουργία η λατρευτική διαδικασία, έτσι και στα έργα της έκθεσης, λέξεις και φράσεις απομονώνονται, σχηματοποιούνται και οπτικοποιούνται καλώντας τον θεατή σε μια διαφορετική διαχείριση. Στο διάλογο που διαμορφώνεται μεταξύ των έργων οι λέξεις χάνουν και βρίσκουν τη σημασία τους ή αποκτούν καινούργια. Ταυτόχρονα τα έργα επανανοηματοδοτούν το ένα το άλλο.
Τα έργα που παρουσιάζονται δίνουν την εντύπωση ότι ξορκίζουν τη συχνά κυρίαρχη διάθεση σοβαροφάνειας που πλήττει το έργο τέχνης με έναν έντονα πνευματώδη τρόπο. Άλλοτε πάλι, μέσα από την ποιητικότητα που τα χαρακτηρίζει, προβάλλουν μια πιο μυστηριακή διάσταση, που και αυτή προτείνεται ως απαραίτητη για τη συμμετοχή στο έργο τέχνης. Εν τέλει, ο φυσικός χώρος της έκθεσης ανακαταλαμβάνει τη θέση του ως ένας άλλος τόπος λατρείας.
