Εκεί όπου ο ουρανός αγγίζει τη γη, εκεί βρίσκεται και το σημείο της αντιληπτικής ικανότητας. Ο ορίζοντας ορίζει το εύρος του ορατού. Το όριο καθορίζει μια αντίληψη για τον κόσμο, το χρόνο, τον τόπο αλλά και τον εαυτό.
Στην Ποιητική του Χώρου ο Bachelard ισχυρίζεται ότι ο χώρος είναι απέραντος, γιατί ο κόσμος δεν ορίζεται μόνο από το πραγματικό και το χειροπιαστό, αλλά και από έναν κόσμο έξω απ´αυτό, τον κόσμο της φαντασίας. Η «ονειροπόληση» κλονίζει τα φυσικά όρια, έξω από τα οποία κάθε ασήμαντο σημείο αποκτά σημασία ανοίγοντας δρόμους προς το άγνωστο και το ανοίκειο.
Το σώμα είναι ο οριοθετημένος χώρος που βιώνεται από τον εαυτό. Σώμα πειθαρχημένο και πολιτικό κατά τον Foucault, διπολικά κατασκευασμένο κατά την Davis, έμφυλο και επιτελεστικό κατά την Butler. Τα όρια του σώματος, ρευστά και μεταβαλλόμενα γεννούν έναν «τόπο ενδεχομενικότητας». Μέσα στον απέραντο χώρο, το σώμα σμιλεμένο με τις κοινωνικές επιταγές της εποχής χρωματίζει την ταυτότητα του εαυτού.
Ο οριοθετημένος χώρος, ο οποίος βιώνεται σωματικά και νοητικά, φορτισμένος πολιτικά και κοινωνικά λειτουργεί ως άσυλο με όλες τις συνδηλώσεις του: χώρος ιερός, απαραβίαστος, αλλά και χώρος κλειστός, περιοριστικός.
Από τη μια, η κατάρριψη των ορίων – του σώματος, του χώρου, της ταυτότητας – μέσα από μια διαδικασία ‘ονειροπόλησης’ είναι πρόταγμα της μετανεωτερικότητας, αλλά και προσωπική ευθύνη προς την ελευθερία. Από την άλλη, η συνειδητή διαφύλαξη πλαισίων γίνεται πολλές φορές ασπίδα προστασίας. Το σώμα, στην υλική του υπόσταση και την νοητική του πρόσληψη, στον φυσικό και φαντασιακό χώρο, είναι ο τόπος αυτή της σύγκρουσης.
Σώματα που άλλοτε ασφυκτιούν και άλλοτε απελευθερώνονται, χώροι κλειστοί περιχαρακωμένοι, όρια που άλλοτε κλειδώνουν και βαθαίνουν και άλλοτε ξεχειλώνουν και χάνονται, κανονικότητες που συνθλίβουν τη βούληση και την επιθυμία, η ανατροπή που γίνεται ανάγκη μετά την αλλοτρίωση. Η ζωή μια συνθήκη που βιώνεται σωματοποιημένα μια συνθήκη που νοείται και πέρα από τον ορίζοντα.
